-Όπως εκδόθηκε στο "γ" (περιοδικό αφιερωμένο στη γυναίκα), εκδόσεις Καρεκλίδη, Μάρτιος 2010,Βόλος-
Γάμος το 2010: κάτι δύσκολο, κάτι εφικτό ή μήπως μύθος από αυτούς τους αστικούς??
Είσαι σίγουρος ότι κάποιος εκεί έξω έχει την τέλεια σχέση, αυτή που συνεννοείσαι με ένα βλέμμα, χωρίς να χρειαστεί να το αναλύσεις πολύ ή αυτή που ο άλλος είναι το «άλλο σου μισό». Ξέρεις από αυτές που βλέπουμε στις ταινίες, που ο άλλος «κάνει ό,τι μπορεί γιατί θέλει να είναι καλύτερος άνθρωπος» για σένα, ή που ό,τι κι αν του έχεις κάνει συνεχίζει να σε συγχωρεί και να σε διεκδικεί.. ή που θα περάσει θάλασσες και βουνά για να είναι μαζί σου. Αλλά υπάρχουν αυτά???
Κι άντε και ο καθένας από εμάς βρει αυτό που περίμενε, αυτό που έψαχνε.. τι γίνεται? Αρχίζει να σκέφτεται γάμους, παιδιά, σκυλιά, κτλ? Αρχίζουν οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συνάδελφοι να σε ρωτάνε.. καλό παιδί, από καλή οικογένεια, με δουλειά.. (τα γνωστά κριτήρια για ένα καλό γάμο..) πως το βλέπεις? πλησιάζεις τα 30 (και το «πλησιάζεις» μπορεί να είναι και 5 χρόνια) και πρέπει να αρχίσεις να το σκέφτεσαι..
Κι εσύ βρίσκεις αυτόν τον άνθρωπο, περνάς καλά, το διασκεδάζεις και το χαίρεσαι.. και λόγω κοινωνίας, λόγω του τρόπου που σε μεγάλωσαν νιώθεις ότι είναι υποχρέωση σου να το σκεφτείς, νιώθεις ότι αν δεν το κάνεις είσαι περιθωριακός ή κάτι τέτοιο, και είτε είσαι είτε δεν είσαι υπέρ του γάμου νιώθεις ότι πρέπει να εξηγήσεις την οικογενειακή σου κατάσταση. Γιατί για εκείνο το κουτάκι που λέει «άγαμος» δεν φτάνει μόνο ένα x.
Και στο τέλος είναι πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται γιατί παντρεύτηκαν. Είναι τελικά μια απόφαση συνειδητή που πήρες γιατί με αυτόν που μοιράζεσαι το κρεβάτι σου θέλεις να είσαι μαζί του για πάντα, γιατί θέλεις να κάνεις οικογένεια, γιατί νιώθεις μοναξιά κι έτσι είσαι σίγουρος (νομίζεις..) ότι έτσι δεν θα μείνεις ποτέ μόνος ή γιατί μόνο έτσι επιβεβαιώνεσαι σαν άνθρωπος, από τη στιγμή που κάποιος σε έκανε «κυρία Κοκοβίκου με δόξα και τιμή» Κι αυτοί είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους που κάποιος μπορεί να παντρευτεί..
Αν και πάντα σκεφτόμουν ότι η συνομωσία-ιδέα-ανάγκη του γάμου πάει πολύ πίσω. Γιατί ενώ η οικογένεια και ο γάμος είναι κάτι υπέροχο, κάτι μοναδικό.. το να έχεις ανθρώπους τόσο δικούς σου είναι απίστευτη αίσθηση, εμπειρία ζωής και κάτι που σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο, νιώθω ότι αρκετές φορές βλέπουμε παραδείγματα κι αναρωτιόμαστε αν κάποιοι έπρεπε να είναι μαζί, ή αν έπρεπε να παντρευτούν.
Και νομίζω ότι αν είσαι τυχερός ώστε να βρεις αυτόν που μπορείς να περάσεις τις δυσκολίες και τις χαρές σου μαζί τέλεια!!!! Πήγαινε για το γάμο (με όποια μορφή επιθυμείς) κι εγώ θα είμαι μπροστά μπροστά να κλαίω από χαρά!!! Αν όμως δεν τον βρεις, δεν είναι κρίμα να πάρεις μια απόφαση τέτοια βεβιασμένη, ίσως οδηγημένη από φόβους και ανασφάλειες? Είναι αρκετά σοβαρή μια τέτοια απόφαση.. και ικανή να κάνει πολλούς ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους.
Κι αν από μικρή σου λένε για τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο κι εκείνη την καημένη πριγκίπισσα που την έσωσαν με ένα φιλί, για το λευκό νυφικό και τα λουλούδια στην εκκλησία και βλέπεις όλες τις ταινίες με τα happy ends.. καταλήγει το «όνειρο» να είναι και δικό σου, ασυναίσθητα συνήθως.
Και πάντα είχα την απορία, μετά τους τίτλους τέλους τι γίνεται, είναι ακόμα όλοι ευτυχισμένοι μετά από μια δύσκολη εβδομάδα στο γραφείο και με τα παιδιά να κλάινε? Και τελικά αν δεν είχε ανέβει στο κάστρο ο πρίγκιπας, αυτή η πριγκίπισσα γιατί δεν κατέβηκε μόνη της από εκεί πάνω και να πάει εκείνη να βρει και να επιλέξει η ίδια τον «πρίγκιπα» της και να τον «σώσει»?
Γάμος το 2010: κάτι δύσκολο, κάτι εφικτό ή μήπως μύθος από αυτούς τους αστικούς??
Είσαι σίγουρος ότι κάποιος εκεί έξω έχει την τέλεια σχέση, αυτή που συνεννοείσαι με ένα βλέμμα, χωρίς να χρειαστεί να το αναλύσεις πολύ ή αυτή που ο άλλος είναι το «άλλο σου μισό». Ξέρεις από αυτές που βλέπουμε στις ταινίες, που ο άλλος «κάνει ό,τι μπορεί γιατί θέλει να είναι καλύτερος άνθρωπος» για σένα, ή που ό,τι κι αν του έχεις κάνει συνεχίζει να σε συγχωρεί και να σε διεκδικεί.. ή που θα περάσει θάλασσες και βουνά για να είναι μαζί σου. Αλλά υπάρχουν αυτά???
Κι άντε και ο καθένας από εμάς βρει αυτό που περίμενε, αυτό που έψαχνε.. τι γίνεται? Αρχίζει να σκέφτεται γάμους, παιδιά, σκυλιά, κτλ? Αρχίζουν οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συνάδελφοι να σε ρωτάνε.. καλό παιδί, από καλή οικογένεια, με δουλειά.. (τα γνωστά κριτήρια για ένα καλό γάμο..) πως το βλέπεις? πλησιάζεις τα 30 (και το «πλησιάζεις» μπορεί να είναι και 5 χρόνια) και πρέπει να αρχίσεις να το σκέφτεσαι..
Κι εσύ βρίσκεις αυτόν τον άνθρωπο, περνάς καλά, το διασκεδάζεις και το χαίρεσαι.. και λόγω κοινωνίας, λόγω του τρόπου που σε μεγάλωσαν νιώθεις ότι είναι υποχρέωση σου να το σκεφτείς, νιώθεις ότι αν δεν το κάνεις είσαι περιθωριακός ή κάτι τέτοιο, και είτε είσαι είτε δεν είσαι υπέρ του γάμου νιώθεις ότι πρέπει να εξηγήσεις την οικογενειακή σου κατάσταση. Γιατί για εκείνο το κουτάκι που λέει «άγαμος» δεν φτάνει μόνο ένα x.
Και στο τέλος είναι πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται γιατί παντρεύτηκαν. Είναι τελικά μια απόφαση συνειδητή που πήρες γιατί με αυτόν που μοιράζεσαι το κρεβάτι σου θέλεις να είσαι μαζί του για πάντα, γιατί θέλεις να κάνεις οικογένεια, γιατί νιώθεις μοναξιά κι έτσι είσαι σίγουρος (νομίζεις..) ότι έτσι δεν θα μείνεις ποτέ μόνος ή γιατί μόνο έτσι επιβεβαιώνεσαι σαν άνθρωπος, από τη στιγμή που κάποιος σε έκανε «κυρία Κοκοβίκου με δόξα και τιμή» Κι αυτοί είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους που κάποιος μπορεί να παντρευτεί..
Αν και πάντα σκεφτόμουν ότι η συνομωσία-ιδέα-ανάγκη του γάμου πάει πολύ πίσω. Γιατί ενώ η οικογένεια και ο γάμος είναι κάτι υπέροχο, κάτι μοναδικό.. το να έχεις ανθρώπους τόσο δικούς σου είναι απίστευτη αίσθηση, εμπειρία ζωής και κάτι που σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο, νιώθω ότι αρκετές φορές βλέπουμε παραδείγματα κι αναρωτιόμαστε αν κάποιοι έπρεπε να είναι μαζί, ή αν έπρεπε να παντρευτούν.
Και νομίζω ότι αν είσαι τυχερός ώστε να βρεις αυτόν που μπορείς να περάσεις τις δυσκολίες και τις χαρές σου μαζί τέλεια!!!! Πήγαινε για το γάμο (με όποια μορφή επιθυμείς) κι εγώ θα είμαι μπροστά μπροστά να κλαίω από χαρά!!! Αν όμως δεν τον βρεις, δεν είναι κρίμα να πάρεις μια απόφαση τέτοια βεβιασμένη, ίσως οδηγημένη από φόβους και ανασφάλειες? Είναι αρκετά σοβαρή μια τέτοια απόφαση.. και ικανή να κάνει πολλούς ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους.
Κι αν από μικρή σου λένε για τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο κι εκείνη την καημένη πριγκίπισσα που την έσωσαν με ένα φιλί, για το λευκό νυφικό και τα λουλούδια στην εκκλησία και βλέπεις όλες τις ταινίες με τα happy ends.. καταλήγει το «όνειρο» να είναι και δικό σου, ασυναίσθητα συνήθως.
Και πάντα είχα την απορία, μετά τους τίτλους τέλους τι γίνεται, είναι ακόμα όλοι ευτυχισμένοι μετά από μια δύσκολη εβδομάδα στο γραφείο και με τα παιδιά να κλάινε? Και τελικά αν δεν είχε ανέβει στο κάστρο ο πρίγκιπας, αυτή η πριγκίπισσα γιατί δεν κατέβηκε μόνη της από εκεί πάνω και να πάει εκείνη να βρει και να επιλέξει η ίδια τον «πρίγκιπα» της και να τον «σώσει»?
