Ζούμε κατά λάθος

(Ή κατά τύχη.. ) είναι η φράση που λέει κάποιος που αγαπώ και εκτιμώ πάρα πολύ.. αλλά προτιμώ την τύχη.. νιώθω ότι σου βάζει το ποτήρι μισογεμάτο μπροστά σου..

Υπάρχουν φορές που ξυπνάς το πρωί και αναρωτιέσαι γιατί να σηκωθείς από το κρεβάτι.. γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν πάει καλά.. κοιτάς τις ειδήσεις, διαβάζεις εφημερίδες, ακούς ραδιόφωνο, συζητάς... και το συμπέρασμα όλων είναι ότι όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο..

Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, θάνατοι, ανεργία, εγκληματικότητα και φτώχια.. κι εσύ στη μέση να αναρωτιέσαι που πήγε εκείνο το μεγάλο σπίτι, που πήγε η όμορφη γυναίκα.. που ξύπνησες από το όνειρο στον εφιάλτη.. και για ποιό λόγο παλεύεις? Γιατί η ζωή θα βελτιωθεί ή μήπως και τη βολέψουμε και σήμερα? Μήπως και τρυπώσουμε και δεν μας προσέξουν και το τσουνάμι των προβλημάτων περάσει από πάνω μας..

Και υπάρχουν και μερικοί που χαίρονται... ξερείς αυτό που λένε για την αναμπουμπούλα, που το ξεχνάω.. και υπάρχουν και μερικοί που βολεύονται.. και υπάρχουν και μερικοί που ο,τι κι αν γίνει δεν τους αγγίζει, δεν αλλάζουν πλευρό, γιατί ακόμα το σπίτι του γείτονα καίγεται, μέχρι να φτάσει στο δικό μας...

Και είναι και οι άλλοι που φωνάζουν και αντιδρούν, άλλοι που απλώς φωνάζουν, άλλοι που παίρνουν μια μαγκούρα και μια ντουντούκα και περιδιαβαίνουν τους δρόμους φωνάζοντας ότι έρχεται το τέλος του κόσμου με τα λαμόγια και τους λωποδύτες που τρώνε τα λεφτά μας.. και γίνονται θέαμα..

Και είναι και οι πολλοί που μένουν θεατές και περιμένουν κάποιος άλλος να τους πει πως θα τελειώσει το έργο, γιατί δεν νιώθουν ίσως ότι δεν είναι οι θεατές αλλά οι μαριονέτες που κινούνται ανάλογα με το πως θα ορίσει κάποιος άλλος.

Και μετά σου λένε ότι κατά λάθος ζούμε.. και εγώ συνεχίζω να διαφωνώ γιατί δεν ζούμε κατά λάθος αλλά από τύχη.. γιατί είμαστε τυχεροί, γιατί όλα αυτά μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Γιατί όπως λέει και μια φίλη μου «δεν θέλω να ακούω άλλο για την οικονομική κρίση!!!!!» Έχουμε προβλήματα, υπάρχουν θέματα αλλά αν θέλουμε λύνονται..Αν διαφωνείς τότε βάλε τα καλά σου, ανέβα στο λόφο να δεις το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, να θυμηθείς ένα παραμύθι.. γιατί εκεί που παραιτείσαι, όλα τελειώνουν..

Μερικούς μήνες πριν...

Κι έχω φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου, σε μια πόλη που ναι μεν έχει πολλούς ξένους αλλά στα 20+ εκατομμύρια ανθρώπων άντε να έχει καμιά 500αριά έλληνες (πολλούς λέω και πολλοί είναι!!). Κι εγώ, όπως όλοι, πάλι ξυπνάω το πρωί, κολλάω στην κίνηση πηγαίνοντας στη δουλειά, γυρνάω, τρώω κι αν είναι καλή μέρα τριγυρνάω λίγο έξω, βλέπω κανένα φίλο για καφέ, φαγητό, ποτό κτλ.

Σε σχέση με την Θεσσαλονίκη η ζωή μου δεν έχει αλλάξει και πολύ. Βέβαια για τους 2.5 μήνες που θα είμαι συνολικά εδώ δεν έχει και νόημα να την προσαρμόσω.

Αλλά είναι κι εκείνοι που μένουν μόνιμα εδώ ή και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Και (κατά τη γνώμη μου) αυτοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: είναι εκείνοι που αφομειώνουν την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής της χώρας που ζουν κι εκείνοι που μεταφέρουν την κουλτούρα της χώρας τους στην χώρα που ζουν.

Είναι λογικό κι επόμενο κάποιες συνήθειες να μην θες να τις χαλάσεις, να τις χάσεις. Είτε γιατί δεν θες είτε, μερικές φορές, γιατί δεν μπορείς. Από την άλλη κάποιες καινούριες ίσως να μην σε βολεύουν ή να θες να κρατήσεις την αίσθηση του σπιτιού σου, όσο μακριά κι αν είσαι.

Το πιο κλασσικό παράδειγμα για εμάς είναι ο καφές!! Πως είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς καφέ!! Δεν γίνεται.. οπότε συνεχίζουμε να πίνουμε καφέ σε μια χώρα που προσκυνάει το τσάι. Αλλά από την άλλη, πως γίνεται να μην δοκιμάσεις τσάι, ή να μην τρως κινέζικο? Καταλαβαίνω το ότι πολλά από τα φαγητά δεν είναι του γούστου των ελλήνων, ή έχοντας συνηθίσει στο μουσακά και το κοκκινιστό πώς να φας κάτι που ακούγεται και φαίνεται (τουλάχιστον) παράξενο? Αλλά και πάλι πως γίνεται να μη δώσεις μια ευκαιρία σε μια κουλτούρα που είναι τόσο παλιά όσο η ιστορία του ανθρώπου?

Δεν μπορώ να αποφασίσω αν αυτό όλο συμβαίνει γιατί ξέρεις πολύ καλά ποιος είσαι και τι θέλεις ή απλώς δεν θες να δοκιμάζεις, να αλλάζεις, γιατί είσαι έλληνας και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Από την άλλη υπάρχουν κι εκείνοι που υπερεκτιμούν το οτιδήποτε ξένο, θεωρώντας ότι μας λείπει η κουλτούρα και η παιδεία στους νέο-έλληνες, κάτι που πρέπει να ζήσεις στο εξωτερικό για να δεις και να εκτιμήσεις.

Έχω πετύχει όλες τις περιπτώσεις νομίζω, κάτι που ίσως με τρομάζει.. ότι μερικές φορές και ανάλογα με ποιον είμαι παίρνω κι εγώ μια θέση. Δεν είμαι των άκρων σε αυτό το θέμα (όπως και σε τίποτα στη ζωή μου). Είμαι από αυτούς που χαίρονται με την παγκοσμιοποίηση γιατί είναι μια καλή ευκαιρία από λαούς που δεν είχαν ποτέ άλλοτε την πιθανότητα να αναμειχθούν και να ανταλλάξουν τα καλά τους και τα άσχημά τους, αν και υπάρχει ο φόβος του να χάσουμε τον χαρακτήρα μας, να αφομοιωθούμε με όλους. Εμένα μ’ αρέσει η διαφορετικότητα, δεν θέλω να χαθεί, αλλά γιατί να μην το μπερδέψουμε λίγο, να μην μπορούμε τουλάχιστον να αποδεχτούμε ότι κάποιες δικές μας συνήθειες δεν είναι καλές και καλό είναι να τις αφήσουμε, ενώ κάποιες άλλες, άλλων λαών και πολιτισμών είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσες? Αλλά ακόμα κι αν δεν μας αρέσουν ή μας ξενίζουν, γιατί να μην δεχτούμε ότι απλώς είναι διαφορετικές?

Σε όλο αυτό κολλάω όπως και στο ότι πολλοί μετακομίζουν σε μια χώρα και δεν προσπαθούν καν να μάθουν την γλώσσα. Δεν λέω να περάσεις τις απίστευτες ώρες μαθαίνοντας 700000 άχρηστες λέξεις ή γραμματικούς κανόνες κτλ, απλώς να μπορέσεις να πλησιάσεις τον κόσμο, να εξυπηρετηθείς στις βασικές σου ανάγκες. Και «Λυπάμαι! όχι! ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΟΛΟΙ ΑΓΓΛΙΚΑ!!!». Προφανώς δεν είσαι υποχρεωμένος αλλά κάθε γλώσσα κρύβει στοιχεία του πολιτισμού και μπορεί να σου δώσει μια άλλη εικόνα της χώρας στην οποία βρίσκεσαι.. και σίγουρα ακόμα κι εμείς αλλιώς θα αντιμετωπίσουμε έναν ξένο που μας λέει «hello!» κι αλλιώς κάποιον που προσπαθεί με περίεργη, ίσως αστεία προφορά να πει «Καλημέρα»..