2 πόδια, 2 μάτια, 2 χέρια..

Μ’ αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο ή όπως το λένε μ’ αρέσει το «people-watching». Όχι από κουτσομπολίστικη περιέργεια αλλά γιατί όπως παρατήρησε μια φίλη έχουμε όλοι 2 πόδια, 2 μάτια, 2 χέρια κτλ, πως γίνεται να μη μοιάζουμε καθόλου (σοφή παρατήρηση παρά το ξανθό)! Είμαστε τόσο διαφορετικοί, τόσο μοναδικοί και τόσο ξεχωριστοί που είναι απίστευτα συγκλονιστικό. (αλήθεια εκείνο το «καθ’ εικόνα και ομοίωση» ήταν για μένα ή για τη δίμετρη, ξανθιά που περνάει δίπλα μου?)

Είναι απίθανο το τι μπορεί να σε ενώνει και τι να σε χωρίζει από κάποιον. Πόσο διαφορετικοί μπορεί να είναι δύο άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει στο ίδιο σπίτι και πόσο να μοιάζουν 2 άλλοι που όχι μόνο έχουν διαφορετικές ηλικίες αλλά και εμπειρίες και ξεκινούν από κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη.

Ξέρω έχω πει πολλές φορές πόσο σημαντικοί είναι αυτοί οι λίγοι με τους οποίου ίσως συνεννοείσαι ή ίσως έρχεσαι από τον ίδιο πλανήτη ακόμα κι αν αυτή την περίοδο σε χωρίζουν χιλιόμετρα ή οι «συνθήκες».

Παρ’ όλ’ αυτά, είναι εξίσου ενδιαφέρον και σημαντικό το πώς αντιδρούν οι άλλοι.. αυτοί που σε βλέπουν σαν εξωγήινο. Πως νευριάζουν, πως χαίρονται, πως ντύνονται, γιατί σε κοιτάν περίεργα και αν τελικά υπάρχει κάτι κοινό., αν υπάρχει κάτι που σε ενώνει.. Συνήθως με όλους κάτι έχεις κοινό, το δύσκολο είναι να δώσεις την ευκαιρία, τον χρόνο και να βρεις την διάθεση και την υπομονή για να το ανακαλύψεις. Είναι αρκετά εύκολο να απορρίψεις τους άλλους μένοντας μόνο με τα τρία σου ηφαίστεια και εκείνο το δύστροπο τριαντάφυλλο, το δύσκολο είναι να κρεμαστείς από ένα κομήτη, να πας σ’ άλλους πλανήτες ρισκάροντας πολλά αν όχι τα πάντα.

Γιατί στην τελική είμαστε από άλλους πλανήτες ή μήπως δεν έχει σημασία αφού όλοι μας έχουμε 2 πόδια, 2 μάτια, 2 χέρια…?

να το πω ή θα το ματιάσω?

Έχω καιρό να γράψω.. και σήμερα σκεφτόμουν γιατί.. νομίζω είναι γιατί είμαι καλά! Δεν είναι όλα τέλεια ξαφνικά ή τα προβλήματα μου λύθηκαν με ένα μαγικό τρόπο, μ’ ένα πονηρό κούνημα ραβδιού ή μύτης – απλώς νιώθω καλά, ίσως ευτυχισμένη! Κάποιος είπε ότι την ευτυχία την καταλαβαίνουμε όταν περάσει, γυρνώντας πίσω σκεφτόμαστε «τότε (ή προ-τότε) ήμουν καλά, ήμουν ευτυχισμένος». Γιατί να μην το βλέπεις όταν το ζεις, γιατί να μην το παραδεχτείς όταν το υποψιάζεσαι?

Ε ναι λοιπόν! Είμαι η Κατερίνα και είμαι καλά!!

Έχω ηρεμήσει, έχω βολευτεί.. έχουν περάσει 10 μήνες και κάθε μέρα είναι διαφορετική και ταυτόχρονα αρχίζει να γίνεται οικεία. Έχω βρει την τεράστια, άνετη πολυθρόνα μου, έχω βάλει και τα πόδια πάνω κι έχω χαλαρώσει. Μου λείπουν πράγματα, μου λείπει ο ζεστός καφές στα χέρια για να απολαύσω την πολυθρόνα. Μου λείπουν οι φίλοι, αυτοί για τους οποίους έχεις παλέψει για να κρατήσεις ή αυτοί που σου έτυχαν και κόλλησες τόσο που ξαφνιάζεσαι κάθε φορά που το συνειδητοποιείς. Μου λείπει η καθημερινή πρόκληση.. κι άλλα πολλά σίγουρα!! Λίγοι είναι αυτοί (τυχεροί????) που είναι ικανοποιημένοι με όσα έχουν. Παρ’ όλ’ αυτά όσα μου λείπουν τα κυνηγάω, κι έχω κάτι να περιμένω..

Οπότε είμαι καλά!!!!! Εσύ πότε ήσουν καλά τελευταία φορά?