Μόνος μου?

Κι αν τελικά σου λείπεις εσύ? Η ησυχία σου, οι σκέψεις σου, χωρίς τους άλλους? Κι αν νιώσεις ότι πρέπει να γυρίσεις λίγο στον πλανήτη σου? Έτσι για να ανασυνταχθείς, να πάρεις δυνάμεις, αντοχές και υπομονή για την καθημερινή «μάχη» με τους άλλους?

Γιατί μπορεί να τους γουστάρεις, να τους αγαπάς, να τους διάλεξες ή να τους συνήθισες αλλά σίγουρα υπάρχουν φορές που θα ήθελες να πατήσεις το κόκκινο κουμπί και να εξαφανιστούν όλοι και να μείνεις για λίγο μόνος σου. Χωρίς τα σχόλια, τα πειράγματα, τα σκουντήματα που νομίζουν ότι δε βλέπεις και εσύ γίνεσαι αντικοινωνικός, αντί-τουριστικός και θες να μείνεις μόνος με τα 3 ηφαίστεια και το τριαντάφυλλο, γιατί τουλάχιστον αυτά σε δέχονται, δεν σε αλλάζουν, δεν σε κοροϊδεύουν για τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές σου και δεν σου αφήνουν και κανένα περιθώριο, σε αναγκάζουν να κάνεις κι εσύ το ίδιο.

Γιατί ακόμα κι αυτοί που σε αγαπάνε έχουν την υποχρέωση να ανακατευτούν στις επιλογές σου, για να σε σπρώξουν ή να σε προστατέψουν.. αλλά μερικές φορές θες να πας κι ο,τι γίνει, κι ας μη σε πιάσει κανείς όταν πέσεις.. (ίσως να ελπίζεις ότι θα είναι ακόμα εκεί όταν θα θες βοήθεια να σηκωθείς..)

Το καλό είναι ότι αυτή η μαυρίλα κρατάει μόνο λίγο, γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών «άνθρωπος: ζώον κοινωνικόν»

σε 5 λεπτά είμαι έτοιμη..

Παίρνοντας ιδέα από ένα κείμενο φίλης, σκέφτηκα όλο αυτό.. το καθημερινό ντύσιμο. Άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί οι γυναίκες θέλουν πολύ ώρα να ετοιμαστούν, γιατί το παλεύουμε τόσο.. γιατί κολλάμε στο σκουλαρίκι που μπορεί να κρύβεται κιόλας από τα μαλλιά ή στη σκιά που θα βάλουμε στα μάτια μας? στην τελική πολύ λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά θα δουν την διαφορά αν γυρίσαμε την φράντζα από την άλλη μεριά ή αν το άρωμα που φοράμε σήμερα είναι διαφορετικό από το χτεσινό. Και δεν είναι παράλογο, είναι γυναικεία συνήθεια να τα προσέχουμε αυτά και προφανώς δεν σημαίνει ότι οι άντρες δεν ενδιαφέρονται!

Οι βασικές αρχές που, αν και πολλοί δεν παραδέχονται, επηρεάζουν κατά πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι η πρώτη εντύπωση πάντα μετράει και ότι τα ρούχα κάνουν τον άνθρωπο: για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.. δεν εννοώ ότι η εμφάνισή σου είναι απόλυτα συνυφασμένη με το χαρακτήρα σου, γιατί ανάλογα τις συνθήκες συνήθως αλλάζεις εμφάνιση.. απλώς ότι τα ρούχα είναι η πρώτη εικόνα που λαμβάνει ο άλλος από σένα και εννιά στις δέκα φορές είναι αυτό που θες εσύ να του δείξεις. Μπορεί να μην είναι αληθινό αλλά είναι επιλογή σου, ακόμα και το ότι το πρωί έβαλες το χέρι σου και έπιασες αυτό και όχι το δίπλα κάτι δείχνει!!

Οπότε, ξυπνάω το πρωί βάζω πανοπλία, περικεφαλαία και ασπίδα, παίρνω όλα μου τα όπλα και ανοίγω την πόρτα. Και όταν για τον καθένα από μας, είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό η κάθε μέρα είναι μια μάχη, πρέπει να έχεις την καλύτερη προστασία. Δεν σηκωνόμαστε το πρωί, ή ψαχνόμαστε το βράδυ γιατί θέλουμε να είμαστε όμορφες για εμάς και μόνο. Προφανώς και είναι θέμα εγωισμού, αυταρέσκειας και ματαιοδοξίας, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πολλές που φοράνε τα καλά τους για να μείνουν μέσα μόνες αγκαλιά με παγωτό, ποπ-κορν και μια ταινία. Από εκεί και πέρα ποια γυναίκα δεν νιώθει πιο δυνατή και με περισσότερη αυτοπεποίθηση όταν αυτά που φοράει είναι ρούχα που την κάνουν να δείχνει όμορφη?

Γιατί μπορεί να είσαι πάρα πολύ έξυπνη, ικανή και να έχεις χίλιες δύο ικανότητες αλλά την ομορφιά δεν χρειάζεται να την αποδείξεις. Οπότε είτε μας αρέσει είτε όχι βοηθάει.. σκεφτείτε μόνο το πώς θα συμπεριφερθεί ένας υπάλληλος (ανεξαρτήτου φύλλου) σε μια κοπέλα, συμπαθητική και χαμογελαστή και σε έναν «μαντραχαλά» αξύριστο.. (τυχαίο το παράδειγμα..)

Οπότε, ετοιμαζόμαστε για τη μάχη και τη γουστάρουμε και θέλουμε να είμαστε απόλυτα προετοιμασμένες για ο,τι μας επιφυλάσσει η συγκεκριμένη μέρα. Και ξυπνάμε, κοιτάμε την ντουλάπα, βγάζουμε ρούχα, βάζουμε ρούχα, αλλάζουμε συνδυασμούς και προσπαθούμε να ταιριάξουμε την μπλούζα με το παντελόνι, τα παπούτσια, τις κάλτσες, τις σκιές, το χτένισμα, τα κοσμήματα μεταξύ τους και να ταιριάζουν και με την περίσταση!!! Όποιος άντρας νομίζει ότι αυτό είναι εύκολο είναι πολύ βαθιά νυχτωμένος! Γιατί μακάρι να μπορούσαμε με ένα τζιν κι ένα πουκάμισο να πάμε στη δουλειά, για φαγητό και για ποτό… οπότε την επόμενη φορά που θα γκρινιάξουν απλώς εμφανιστείτε ατημέλητες.. (γιατί μην ξεχνάμε, η προετοιμασία ξεκινάει πολύ πριν πλησιάσουμε την ντουλάπα).


ΥΓ. Δεν κάνω 3 ώρες στο μπάνιο και 7 για να ντυθώ, και μάλιστα σε φίλες που το κάνουν δεν δείχνω την ανάλογη υπομονή, αλλά σίγουρα θέλω τον χρόνο μου. Προσπαθώ λοιπόν να εξηγήσω και σε μένα πως γίνεται το «παίρνω την τσάντα μου και κατεβαίνω» να κρατάει 11.5 λεπτά!!!!!!!!!!!!!!!

Ζούμε για να δουλεύουμε για να ζούμε..

Λένε ότι πλέον ζούμε για να δουλεύουμε, ότι έχουμε ξεχάσει ότι η δουλειά είναι απλώς μέρος της ζωής μας και μάλιστα απαραίτητο αλλά δεν είναι ολόκληρη η ζωή μας.

Με ρωτούσαν πριν από κάποιο καιρό γιατί δουλεύουμε.. όχι μόνο εγώ αλλά γενικά.. ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι που δουλεύουμε. Και σκέφτηκα τρεις: 1. (ο προφανής) για να ζήσουμε, 2. γιατί πρέπει, 3. γιατί δεν μπορώ να φανταστώ να μην κάνω τίποτα.

Κι όταν μιλάμε για μένα μάλλον αυτή είναι και η σειρά τους. Για τον πρώτο δεν νομίζω ότι χρειάζεται ανάλυση, εκτός από λίγους τυχερούς όλοι οι υπόλοιποι δεν βρίσκουμε λεφτά σε τραπεζικούς λογαριασμούς να μας περιμένουν.

Για τον δεύτερο, ίσως παρεξηγηθεί, γιατί έχει διάφορες έννοιες. Αρχικά, "πρέπει" γιατί σκέφτομαι τις αντιδράσεις και τις εκφράσεις της οικογένειας, της γειτονιάς ακόμα και των φίλων όταν αποφασίσει κάποιος ότι δεν θέλει να δουλέψει? Γιατί άλλο να αποφασίσεις ότι αυτό που θες να κάνεις είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που σε ετοίμαζαν από μικρό κι άλλο να πεις ότι εγώ θα κάθομαι, δηλώνω άεργος. Μπορώ να καταλάβω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη της οικογένειας, της κοινωνίας κτλ αλλά εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Δυστυχώς ή ευτυχώς θεωρώ ότι πρέπει να ανταποδώσω στους δικούς μου όλες τις προσπάθειες και τις στερήσεις τους για μένα τουλάχιστον με το να τους κάνω περήφανους και σίγουρα αυτό δεν θα γίνει αν δεν δουλεύω. Ξέρω ότι ίσως ακούγεται μικροαστικό ή καταπιεστικό, αλλά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι η Ελλάδα είναι μια μικροαστική χώρα, ή ότι όλοι μας (είτε το ακούμε είτε όχι) είμαστε υπόλογοι σε αυτούς που μας μεγάλωσαν. Το άλλο σκέλος αφορά πάλι τους γονείς και την οικογένεια. Ίσως να μπορούν να σε συντηρήσουν για πολλά χρόνια, χωρίς οι ίδιοι να στερηθούν, αλλά πως θα νιώσεις ότι έχεις αποκοπεί από την οικογένεια, έχεις σταθεί στα πόδια σου, είσαι ενήλικας, αν δεν προσπαθήσεις να εργαστείς, ή να εξελιχθείς.. (για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, δεν θεωρώ ότι κάποιος που σπουδάζει ακόμα και για παραπάνω χρόνια, ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν κάνουν κάτι..).

Ο τρίτος λόγος αφορά εμένα προσωπικά. Δεν έχω καταφέρει να καθίσω για πολύ καιρό άπραγη. Όλοι περνάμε τις φάσεις μας κι εγώ αυτή την πέρασα στο πανεπιστήμιο. Οι ρυθμοί μου ήταν αργοί και η ζωή μου χαλαρή. Τώρα θέλω να κάνω κάτι, να δημιουργήσω, να νιώσω χρήσιμη και απαραίτητη.

Η άλλη ερώτηση ήταν αν μου αρέσει η δουλειά μου. Κι αυτή ήταν πιο δύσκολη. Μέχρι τώρα η απάντηση ήταν όχι, το αντικείμενό της ήταν μονότονο και χωρίς προκλήσεις. Τώρα έχει εξελιχθεί σε κάτι πιο ενδιαφέρον, δεν είναι η δουλειά των ονείρων μου, αλλά δεν ξέρω και ποια είναι η δουλειά των ονείρων μου (και κάποιοι με έχουν κατηγορήσει γι' αυτό). Τουλάχιστον, ακόμα και όταν η δουλειά μου δεν ήταν τόσο ενδιαφέρουσα ήμουν τυχερή και δεν στράβωνα στην ιδέα ότι το πρωί θα πάω στο γραφείο. Προφανώς και υπάρχουν μέρες που θέλω να κοιμάμαι μέχρι το μεσημέρι (πολλές..) και υπάρχουν κι άλλες που θέλω να τα κλείσω όλα να πάω για καφέ, αλλά υπάρχουν κι άλλες που μ’ αρέσει να πηγαίνω στη δουλειά γιατί δεν νιώθω βάρος της κοινωνίας, νιώθω χρήσιμη και απαραίτητη κι ότι κάποιοι στηρίζονται σε μένα. Και σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό παίζουν αυτοί που συνεργάζομαι. Σε αυτήν την καινούρια κατάσταση έχω βρει το ενδιαφέρον στη δουλειά αλλά έχω χάσει κάποιους από τους ανθρώπους που συνεργαζόμουν και τους συμπαθώ, από αυτούς που σου λένε καλημέρα και το εννοούν.Βέβαια εκτός από αυτούς που είναι μαζί σου κάθε μέρα και ταιριάζουν τα χνώτα σας, υπάρχουν και οι άλλοι με τους οποίους δεν σας ενώνει μια συμπάθεια αλλά μια σχέση εξάρτησης. Κι αυτή ανάμεσα στους ανωτέρους σου κι εσένα σε περιορίζει. Δεν μπορείς να τους πεις αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι για εκείνους. Δυστυχώς είναι ελάχιστες οι φορές, αν είναι καν αυτό εφικτό, που μια τέτοια σχέση είναι ειλικρινής, δίκαιη ή ίση. Και υπάρχουν και πολλοί λίγοι που δεν θα εκμεταλλευτούν την εξουσία που τους δόθηκε. Κάποιος είχε πει ότι «για να δεις το πραγματικό πρόσωπο κάποιου δώσε του εξουσία». Κι αυτοί οι πιο πολλοί που θα το εκμεταλλευτούν μπορούν ακόμα και το μικρό ενδιαφέρον που βρίσκεις να το εξαφανίσουν και να καταλήξεις να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή.

Αλλά ξέφυγα, ας επανέλθω.. δεν ζω για να δουλεύω, ακόμα.. δεν θέλω να φτάσω στο σημείο που όλη μου η ζωή και η σκέψη να είναι η δουλειά.. γιατί ίσως μετά να χρειάζεται να αλλάξουμε τον τόνο κι από δουλειά να γίνει δουλεία. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς, γιατί καταλαμβάνει ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής μας. Μας αλλάζει, μας διαμορφώνει, μας χαρακτηρίζει.. για την ώρα είμαι τυχερή, το απολαμβάνω.. αλλά το μέλλον θα δείξει πως θα εξελιχτεί όλο αυτό.. Σίγουρα όμως θέλω να έχω τον χρόνο να χαλαρώνω, να αφιερώνομαι σε αυτούς και αυτά που με ενδιαφέρουν, δεν θέλω να κανονίζω την ξεκούρασή μου, σαν τα πενταετή προγράμματα του Μάο, μακρινά, απίθανα και μη πραγματοποιήσιμα..

Αγανακτηση

Ένας φίλος μου γράφει..

“Η κοινωνία μας είναι γαμημένη, ΤΕΛΟΣ. Γενικά με τη δουλειά μου έχω έρθει κοντά με τους μετανάστες οι οποίοι πραγματικά δε μετράνε για «δικά μας» παιδιά σε οτιδήποτε. Ενώ στην πραγματικότητα είναι ακριβώς ο,τι κι εμείς αλλά έτυχε να γεννηθούν σε ένα κράτος το οποίο λόγο της παγκοσμιοποίησης και των συμφερόντων βολεύει κάποιους να το κρατάνε σε κατάσταση τραγική. Σήμερα που λες έγινε το εξής, είναι ένα παλικάρι, τριαντάρης, φίλος του …(πες Αλί).., πακιστανός, τον οποίο παίρνω εγώ για κανένα μεροκάματο ανάμεσα σε άλλους 6-7 φίλους του Αλί. Εχτές τους πλήρωσα όσα μεροκάματα τους χρώσταγα. Σήμερα που λες εγώ είχα συντηρήσεις στους Θρακομακεδόνες και επειδή είναι χαλαρή μέρα συνήθως πάω μόνο με τον Αλί ή άντε παίρνουμε και τον αδερφό του μαζί. Το παιδί αυτό που λες πήρε τηλέφωνο τον Αλί και του ζήτησε ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ να έρθει μαζί μας για δουλειά σήμερα κατά τις 10 και κατέβηκα Μενίδι να τον πάρω.. ήρθε κανονικά μαζί μας για δουλειά και δούλεψε. Όταν τελειώσαμε εγώ είπα στον Αλί να του δώσουμε κανένα φράγκο (10-15 € έστω) αλλά δεν τα έπαιρνε και ο Αλί δεν ήθελε να του δώσουμε. Διότι αυτός ζήτησε να έρθει μαζί μας λέγοντας στον Αλί «από το να κάθομαι σπίτι ας έρθω μαζί σας έστω να μάθω λίγο τη δουλειά, να μιλήσουμε λίγο και με τον ..(πες Γιάννη).., να μάθω κι εγώ λίγα ελληνικά και γενικά να κάνω κάτι εκτός από το να βλέπω σπίτι τηλεόραση». Κι ο Αλί είπε ότι αφού έτσι έγιναν τα πράγματα δεν πρέπει να τον πληρώσουμε και από την άλλη και το παιδί δεν ήθελε να πάρει χρήματα. Καταλαβαίνω ότι το κάνει αυτό για συμφέρον έστω για να τον συμπαθήσω εγώ και να του δώσω καμιά δουλειά όπως έχω δώσει σε αρκετούς φίλους του Αλί, ή έστω για να τον παίρνω εγώ πιο συχνά για καμιά δουλειά, αλλά το θέμα είναι ότι το παιδί είναι Ελλάδα 2 χρόνια και για να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά αναγκάζεται να δουλεύει ΤΣΑΜΠΑ σε κάθε αφεντικό σαν κι εμένα και με λίγα λόγια να γλύφει κώλους.

Αυτά τα παιδιά με αυτό το φιλότιμο και με αυτές τις καθημερινές τους προσπάθειες για δουλειά που οι μπάτσοι τους κυνηγάνε, που εμείς οι έλληνες τους έχουμε ως «δεύτερους», που όταν παίρνουμε λεωφορείο λέμε «πω!πω! Δεν ξαναμπαίνω σε αστικό είναι γεμάτο μετανάστες», που τους δίνουμε 30€ μεροκάματο, που δεν τους δίνουμε χαρτιά, ΑΥΤΑ τα παιδιά είναι οι παραγωγικές δυνάμεις μας, αυτοί χτίζουν, σκάβουν, φυτεύουν τα χωράφια και μαζεύουν τις ντομάτες να τρώμε, αυτά τα παιδιά δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, δεν έχουν δικαίωμα λόγου, είναι η εργατιά για την οποία μίλησε ο Μαρξ.

Όπως έχει συγκροτηθεί η κοινωνία παγκοσμίως στον 21ο αιώνα έχει πολύ πιο σταθερή δομή, είναι πιο δυνατή. Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν οι ισορροπίες, οι βάσεις είναι αρκετά βαθιά. Είναι πιο ισχυρό το σύστημα από αυτό του 19ου αιώνα της βιομηχανικής επανάστασης που η εργατική δύναμη αποτελούταν από τους φτωχούς της κοινωνίας, οι οποίοι όμως κάποια στιγμή, επαναστάτησαν. Ακόμα πιο στέρεο κι από αυτό που στηριζόταν σε σκλάβους σε προηγούμενα πολιτικό-οικονομικά συστήματα, οι οποίοι κι εκείνοι εν τέλει επαναστάτησαν. Τώρα όλα είναι πολύ πιο ευέλικτα. Ξυπνάνε οι αλβανοί και οι ρώσοι, φέρτε τους πακιστανούς και τους ινδούς, ξυπνάνε κι αυτοί και ζητάνε δικαιώματα? Φέρτε κινέζους. Ξυπνάνε και οι κινέζοι και ζητούν? Φέρτε λατινοαμερικάνους. Καταστρέφουν οικονομικά περιοχές έτσι ώστε να «ταΐζουν» εμάς. Διότι στην πραγματικότητα εμείς δεν είμαστε εργατική τάξη, είμαστε οι «επωφελημένοι» του συστήματος.

Και επωφελούμαι διότι? Διότι γεννήθηκα στη Ν. Ιωνία? Είμαι εξυπνότερος? Είμαι τι?

Θα ζούσες εσύ ή εγώ για 2 χρόνια κάπου με το να παρακαλάς για 1 μεροκάματο των 30€? Όχι…

Και μετά σου λέει το ΚΚΕ: «μοιράστε τα συσσωρευμένα πλούτη των πλουσίων σε όλους» Και? Οι παραγωγικές δυνάμεις θα δημιουργήσουν κέρδη ξανά.

Οι ΟΑΚΚΕ (τασκενδάνοι) λένε: «μοιράστε τις παραγωγικές δυνάμεις στο λαό». Και? Ποιο λαό? Τι θα πάρει ο πακιστανός από μια διαλυμένη χώρα? Τίποτα. Άρα, πάλι θα μεταναστεύσει, πάλι θα τον εκμεταλλευτούν αλλού, πάλι η Ελλάδα ή η κάθε «Ελλάδα» θα δημιουργήσει κέρδος…

Οι άλλοι (Ανταρσία- ΜΛΚΚΕ) λένε: «κομμουνιστικό – σταλινικό κράτος. Κλείσε σύνορα, ούτε προς τα έξω, ούτε προς τα μέσα μετανάστευση. Και το κράτος ελέγχει το μοίρασμα των πάντων.» και? Οι Αλβανοί δίπλα μας να πεθαίνουν?

Όσων αφορά την Ελλάδα ποιον πρωτογενή τομέα θα εκμεταλλευτείς? Δεν έχουμε. Όπως είπε ο Τσόρτσιλ μετά την μικρασιατική καταστροφή όσο ήταν υπουργός εξωτερικών ακόμα «την Ελλάδα την θέλουμε ως διακομιστικό κέντρο». Τι έχουμε? Τουρισμό και υπηρεσίες. Βιομηχανία, γεωργία, ορυκτά μηδέν. Άρα χρειαζόμαστε τις άλλες χώρες περισσότερο από ότι μας χρειάζονται αυτές. Τι θα γίνουν χώρες όπως η Ελλάδα σε άλλο πολιτικό-οικονομικό σύστημα? Δεν κλείνεις σύνορα με τίποτα..

Και πάμε στα άλλα κόμματα:

• Δεξιά: ΝΔ και ΛΑΟΣ: «διώξε τους μετανάστες». Οκ βρες μου έναν γαμημένο έλληνα να δουλέψει μαζί μου με 40€ μεροκάματο. Κανένας. Κανένας δεν θέλει να γίνει εργάτης. ΤΕΛΟΣ. Ούτε κι εγώ θέλω.

• Κέντρο, αριστερά: ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ: «μέσω του υπάρχοντος συστήματος να αναπτύξουμε αξιοκρατία και την διαχείριση των χρημάτων». ΚΑΛΑ ΝΑΙ

• Αναρχικοί: «διαλύστε τα πάντα κι αρχίζουμε από την αρχή.» ίσως το πιο λογικό.

Γενικά δεν υπάρχουν ιδεολογίες που να μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του λαού αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει κάτι παγκόσμιο. Χρειάζεται μια ιδεολογία ή μια νέα τάξη πραγμάτων ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ.

1 κράτος όλη η γη.. (αδύνατο??) Ισοτιμία ανάμεσα στους λαούς.

Χρειαζόμαστε ένα καινούριο Μαρξ αλλιώς οποιαδήποτε επανάσταση απλά θα αναταράξει ή θα διορθώσει τοπικά.

Εμένα δε μου φτάνει. Δεν μπορώ να βλέπω ένα παιδί 18 χρονών να είναι 13 ώρες σκαρφαλωμένο σε ένα δέντρο, να παίζει τη ζωή του κορώνα-γράμματα, να του δίνω 80€ (αντί 30-40 που περίμενε) και να με κοιτάει σαν θεό του. Δεν μπορώ να βλέπω την κωλόγρια να δίνει 2 χιλιάρικα για να είναι πιο όμορφα τα δέντρα της για να περάσει να κάνει βόλτα στα 3 στρέμματα σπίτι της και να με αναγκάζει να κατεβάσω κάποιον από τα 15 μέτρα για να καθαρίσει το δρομάκι από τα κουκουνάρια για να μη λερωθεί. Δεν μπορώ να βλέπω τους Μπάτσους έξω από το σπίτι της για να την προσέχουν επειδή μένει 1 σημαντική γριά μόνη της σε 3 στρέμματα σπίτι κι από την άλλη να μένουν 8 παιδιά σε 50 τετραγωνικά κι απ’ έξω μπάτσους να περιμένουν να βγουν για να τους πιάσουν, να τους στείλουν πίσω και να ξαναπληρώσουν 6 χιλιάρικα για να ξαναέρθουν εδώ..”

Regrets ή απωθημένα?

Και μ' αυτά που θες και δεν έχεις ή δεν μπορείς να έχεις? τι γίνεται? Πως ξεχνάς εκείνη τη δουλειά που δεν κυνήγησες, εκείνο το ταξίδι που δεν έκανες, εκείνο το γκόμενο που δεν του είπες ναι!! Και είναι κακό να αφήνεις απωθημένα!

Αλλά όταν βρεθείς μπροστά στο δίλημμα την περνάς την πόρτα κι ο,τι γίνει ή καλύτερα να μείνεις μέσα γιατί φυσάνε πολλά μποφόρ εκεί έξω και δεν ξέρεις από πού θα σε πάρει και που θα σε σηκώσει!! Βέβαια πάντα υπάρχει και το παράθυρο: Εκείνη η επιλογή που δεν είχες σκεφτεί (άρα δεν είναι μόνο η πόρτα 1 – που μπορεί να σου βγάλει και ΖΟΝΓΚ) ή ίσως μια ευκαιρία να πάρεις μια ιδέα του τι χάνεις!

Το θέμα πάντα είναι να ξέρεις γιατί κάνεις τη μια επιλογή ή την άλλη. Να είσαι σίγουρος ότι ούτε σε 50 χρόνια τα επιχειρήματα της άλλης μεριάς αυτής της πόρτας (όσο δελεαστικά κι αν ακούγονται) δεν θα σε κάνουν να μετανιώσεις για την επιλογή σου. Γιατί αν μια μέρα ξυπνήσεις και συνειδητοποιήσεις ότι απλώς φοβήθηκες, βράστα! Πως γράφαμε στο σχολείο :Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν τόλμησες να κάνεις!!

Και είναι πολύ άσχημο όλα σου τα επιχειρήματα να καταρρέουν συνειδητοποιώντας ότι ο μόνος λόγος που απέφυγες κάτι ήταν ο φόβος. Πρέπει να είσαι σίγουρος ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν πήγες στην άλλη άκρη του κόσμου (παρ’ όλο που το ήθελες) για εκείνο το ταξίδι, ή δεν παράτησες τη βαρετή δουλειά σου ρισκάροντας στην καινούρια ή ότι είπες όχι σε εκείνη την «μικρή» γιατί δεν είσαι εσύ για μπλεξίματα τώρα!!

Κι αν τα κάνεις για τους σωστούς λόγους, ή τέλος πάντων για τους δικούς σου σωστούς λόγους, κι αν όσες φορές κι αν βρισκόσουν μπροστά στην ίδια πόρτα εσύ θα την κράταγες κλειστή, κι αν είσαι απόλυτα σίγουρος για την επιλογή και την απόφασή σου, τότε γιατί σε τρώει? Γιατί το σκαλίζεις? Γιατί δεν ηρεμείς συμβιώνοντας με την ιδέα ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα έχεις? Γιατί να σε κυνηγάει ο πειρασμός για ο,τι δεν μπορείς να έχεις? Κάποιος είχε πει ότι μπορεί να αντισταθεί στα πάντα εκτός από τον πειρασμό! ΧΑ! Κι αν θες μια φορά να μην είσαι το καλό παιδί, να κάνεις την παρατυπία σου, την τρέλα σου, αν βρεθείς δηλαδή σε εκείνες τις ιδανικές συνθήκες που ο,τι κι αν κάνεις δεν θα το μάθει κανείς ποτέ, δεν θα υπάρχει κανείς που να μπορεί να σε κατηγορήσει για τίποτα, θα το ξέρεις μόνο εσύ και ίσως η συνείδηση σου (όποια μορφή κι αν έχει αυτή).. τότε?

Ή μήπως υπάρχουν κάποια πράγματα που αν δεν τα έχεις έτσι ακριβώς όπως τα θες, καλύτερα να μην τα έχεις καθόλου?

Διακοπές????

Ένα από τα 5-6 πράγματα που χρειάζεται κάποιος για να είναι καλά: ΔΙΑΚΟΠΕΣ!! (τα άλλα 4-5 που χρειάζεται είναι μεγάλη κουβέντα για κάποια άλλη στιγμή). Και τις χρειαζόμαστε για να ξεσκάσουμε, να χαλαρώσουμε, να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν χωρίς άγχος, χωρίς ενοχές, χωρίς τους περιορισμούς της καθημερινότητας και όλες αυτές τις ενοχλητικές υποχρεώσεις, κι εκείνο το ενοχλητικό ξυπνητήρι το πρωί!!

Φυσικά ο καθένας χαλαρώνει ή ξεκουράζεται με διαφορετικό τρόπο.. άλλος αράζει στην (ξ)απλώστρα στο μπιτσόμπαρο με την παγωμένη μπίρα στο χέρι, χαζεύοντας τα κορμιά, κουνώντας τα πόδια στον ήχο της δυνατής μουσικής εκείνου του DJ, άλλος παίρνει το τζιπ και ξεκινάει για περιπέτειες στα κακοτράχαλα τα βουνά.. άλλος παίρνει όλο το νοικοκυριό, φορτώνει παιδιά, σκυλιά, πεθερές και πάνε σε ένα διαμέρισμα λίγο παρακάτω συνεχίζοντας να κάνουν τη ζωή της πόλης είτε γιατί δεν γίνεται αλλιώς, είτε γιατί δεν ξεκουράζεται χωρίς όλες τις ανέσεις (γιατί να ταλαιπωρήσε στισ διακοπές άλλωστε?)! Και είναι κι άλλοι που φορτώνονται ένα σακίδιο και πάνε να ανακαλύψουν τον κόσμο – είτε σε κάποιο απόμερο νησί, είτε σε κάποιο ξεχασμένο τροπικό δάσος..

Παρ’ ολ’ αυτά όλοι πρέπει να ζουν τις διακοπές τους με τον δικό τους τρόπο, χωρίς να αναγκάζονται να ακολουθήσουν πάλι τα θέλω και τις ανάγκες των άλλων. Είναι τουλάχιστον βλακεία να καταπιέζεσαι κι εκεί..

Τι πιο ωραίο από το να ξυπνάς το πρωί (???????-λέμε τώρα) χωρίς ούτε μια έννοια στο κεφάλι σου, χωρίς κινητό, internet και όλους εκείνους τους ενοχλητικούς - τους άλλους ανθρώπους!

Κι εκεί που πας διακοπές, βγαίνεις για ένα ποτό ή απλώς από το σπίτι/καβούκι σου και συναντάς αυτούς.. τους άλλους.

Και δεν ξέρεις ποιος είναι ο άλλος, τι ιστορία κουβαλάει ή τι ιστορία θα επιλέξει να σου πει. Και μερικές φορές δεν έχεις αποφασίσει ποιο πρόσωπο θα του παρουσιάσεις, ή αν έχεις διάθεση να αναλύσεις, να εξηγήσεις, να ανοιχτείς στον όποιον και στον κάθε άσχετο, κι εκεί το «γραμματέας» είναι αρκετό.. γιατί ποιος νοιάζεται?

Κι αν τελικά αξίζει αυτός ο καινούριος έχει καλώς να μπεις στη διαδικασία, αν όχι? Μήπως να ξεφουρνίσεις μια ιστορία απίθανη δοκιμάζοντας τα όρια της φαντασίας και της πειθούς σου και στο τέλος να διασκεδάσεις, παρά την εντελώς άκυρη γνωριμία?

Όταν επιλέγεις να δείξεις κάτι από σένα σε έναν άγνωστο, δεν μπορείς να ξέρεις ούτε τι αντιδράσεις θα έχει ούτε τελικά πόση σημασία έχει γι’ αυτόν αυτό που θα του πεις. Το πιο πιθανό είναι ότι θα το ξεχάσει την αμέσως επόμενη στιγμή. Αν πάλι αξίζει του εξηγείς την πλάκα και εκτιμάς την καλή αίσθηση του χιούμορ του, κι αν δεν έχει, πάλι καλά το έμαθες νωρίς.

Από την άλλη η μισή αλήθεια ή μια αλλαγμένη αλήθεια μπορεί να είναι πιο ενδιαφέρουσα από αυτό που σου συμβαίνει στην πραγματικότητα και βάζεις τον εαυτό σου να δημιουργήσει άλλο ένα πρόσωπο πέρα από εκείνα τα 1000 που σε αποτελούν. Και υποδύεσαι ένα ρόλο για λίγο ή φαντάζεσαι τη ζωή σου σε ένα παράλληλο κόσμο όπου δεν έχεις βγάλει το λύκειο και δουλεύεις σε super-market, όπου είσαι 35 και το φυλάς για την 1η νύχτα γάμου, που είσαι απλώς μια γραμματέας, ή που μόλις βγήκες από μια τραγική σχέση με ένα Λέοντα! Και οι δυνατότητές σου ξαφνικά περιορίζονται μόνο από την φαντασία σου και όλα είναι πιθανά!!

2 πόδια, 2 μάτια, 2 χέρια..

Μ’ αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο ή όπως το λένε μ’ αρέσει το «people-watching». Όχι από κουτσομπολίστικη περιέργεια αλλά γιατί όπως παρατήρησε μια φίλη έχουμε όλοι 2 πόδια, 2 μάτια, 2 χέρια κτλ, πως γίνεται να μη μοιάζουμε καθόλου (σοφή παρατήρηση παρά το ξανθό)! Είμαστε τόσο διαφορετικοί, τόσο μοναδικοί και τόσο ξεχωριστοί που είναι απίστευτα συγκλονιστικό. (αλήθεια εκείνο το «καθ’ εικόνα και ομοίωση» ήταν για μένα ή για τη δίμετρη, ξανθιά που περνάει δίπλα μου?)

Είναι απίθανο το τι μπορεί να σε ενώνει και τι να σε χωρίζει από κάποιον. Πόσο διαφορετικοί μπορεί να είναι δύο άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει στο ίδιο σπίτι και πόσο να μοιάζουν 2 άλλοι που όχι μόνο έχουν διαφορετικές ηλικίες αλλά και εμπειρίες και ξεκινούν από κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη.

Ξέρω έχω πει πολλές φορές πόσο σημαντικοί είναι αυτοί οι λίγοι με τους οποίου ίσως συνεννοείσαι ή ίσως έρχεσαι από τον ίδιο πλανήτη ακόμα κι αν αυτή την περίοδο σε χωρίζουν χιλιόμετρα ή οι «συνθήκες».

Παρ’ όλ’ αυτά, είναι εξίσου ενδιαφέρον και σημαντικό το πώς αντιδρούν οι άλλοι.. αυτοί που σε βλέπουν σαν εξωγήινο. Πως νευριάζουν, πως χαίρονται, πως ντύνονται, γιατί σε κοιτάν περίεργα και αν τελικά υπάρχει κάτι κοινό., αν υπάρχει κάτι που σε ενώνει.. Συνήθως με όλους κάτι έχεις κοινό, το δύσκολο είναι να δώσεις την ευκαιρία, τον χρόνο και να βρεις την διάθεση και την υπομονή για να το ανακαλύψεις. Είναι αρκετά εύκολο να απορρίψεις τους άλλους μένοντας μόνο με τα τρία σου ηφαίστεια και εκείνο το δύστροπο τριαντάφυλλο, το δύσκολο είναι να κρεμαστείς από ένα κομήτη, να πας σ’ άλλους πλανήτες ρισκάροντας πολλά αν όχι τα πάντα.

Γιατί στην τελική είμαστε από άλλους πλανήτες ή μήπως δεν έχει σημασία αφού όλοι μας έχουμε 2 πόδια, 2 μάτια, 2 χέρια…?

να το πω ή θα το ματιάσω?

Έχω καιρό να γράψω.. και σήμερα σκεφτόμουν γιατί.. νομίζω είναι γιατί είμαι καλά! Δεν είναι όλα τέλεια ξαφνικά ή τα προβλήματα μου λύθηκαν με ένα μαγικό τρόπο, μ’ ένα πονηρό κούνημα ραβδιού ή μύτης – απλώς νιώθω καλά, ίσως ευτυχισμένη! Κάποιος είπε ότι την ευτυχία την καταλαβαίνουμε όταν περάσει, γυρνώντας πίσω σκεφτόμαστε «τότε (ή προ-τότε) ήμουν καλά, ήμουν ευτυχισμένος». Γιατί να μην το βλέπεις όταν το ζεις, γιατί να μην το παραδεχτείς όταν το υποψιάζεσαι?

Ε ναι λοιπόν! Είμαι η Κατερίνα και είμαι καλά!!

Έχω ηρεμήσει, έχω βολευτεί.. έχουν περάσει 10 μήνες και κάθε μέρα είναι διαφορετική και ταυτόχρονα αρχίζει να γίνεται οικεία. Έχω βρει την τεράστια, άνετη πολυθρόνα μου, έχω βάλει και τα πόδια πάνω κι έχω χαλαρώσει. Μου λείπουν πράγματα, μου λείπει ο ζεστός καφές στα χέρια για να απολαύσω την πολυθρόνα. Μου λείπουν οι φίλοι, αυτοί για τους οποίους έχεις παλέψει για να κρατήσεις ή αυτοί που σου έτυχαν και κόλλησες τόσο που ξαφνιάζεσαι κάθε φορά που το συνειδητοποιείς. Μου λείπει η καθημερινή πρόκληση.. κι άλλα πολλά σίγουρα!! Λίγοι είναι αυτοί (τυχεροί????) που είναι ικανοποιημένοι με όσα έχουν. Παρ’ όλ’ αυτά όσα μου λείπουν τα κυνηγάω, κι έχω κάτι να περιμένω..

Οπότε είμαι καλά!!!!! Εσύ πότε ήσουν καλά τελευταία φορά?

Η γοητεία των γκρίζων μαλλιών, ή μήπως όχι????

55+, με κοιλίτσα, το μαλλί κουρεμένο για να κρύψει την αραίωση και την ηλικία, τα ρούχα προσεγμένα (λέμε τώρα) και αυτοκίνητο .. κι όλο αυτό να προσαρμόζεται στην ανάλογη οικογενειακή κατάσταση αλλά και στην οικονομική.. Μπορεί το αυτοκίνητο να είναι ένα Citroen του ’80 ή ένα Audi του ’07, τα ρούχα να είναι αθλητικά Nike, Adidas, ή ένα ακριβό κουστούμι ή ένα τριμμένο υφασμάτινο που κάποτε μάλλον ήταν καφέ. Κοινός παρονομαστής το βλέμμα του πεινασμένου που πέφτει πάνω σε ο,τι θηλυκό κινείται. Και ενώ είναι κατανοητό και ψιλό-αναμενόμενο αυτοι οι πιο μεγάλοι, συνήθως παντρεμένοι χρόνια, να μην είναι τόσο cool δίπλα σε ωραίες πιτσιρίκες και ίσως αποδεκτό, γιατί όλοι μας θα το κάνουμε λιγότερο ή περισσότερο (κάποια στιγμή), υπάρχουν οι διάφοροι τύποι που κάνουν τη ραχοκοκαλιά σου να ανατριχιάζει και ψάχνεσαι να δεις το γλοιώδες μονοπάτι από σάλιο που σίγουρα αφήνουν στο πέρασμά τους.

Είναι γενική γνώση και αφορά όλες τις μορφές ζωής ότι όταν το αρσενικό πλησιάζει το θηλυκό πρέπει να έχει και κάτι να δείξει, για να φανεί και να ξεχωρίσει από τα άλλα.. όπως κάποια πουλιά δείχνουν τα χρώματα των φτερών ή το τραγούδι τους, άλλα ζώα τη δύναμη ή το τρίχωμά τους έτσι και οι άνθρωποι έχουν κάτι να προβάλλουν για να τους προσέξει ή να τους αποδεχτεί το άλλο φύλο. Υπάρχουν αρκετοί γοητευτικοί, διακριτικοί, ευγενικοί, χαριτωμένοι, με χιούμορ… όπως και ωραίοι (παρά την ηλικία) ή απλώς πλούσιοι… όπως και να έχει κάτι έχουν να προσφέρουν παραπάνω.

Και η απορία μου είναι η εξής: αυτοί οι άλλοι, οι κακόμοιροι μεσήλικες, κοντοί, χοντροί και άσχημοι, χωρίς κάτι εντυπωσιακό πάνω τους, κάτι που να δημιουργήσει μια καλή πρώτη εντύπωση (γιατί είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι ΟΛΟΙ κρίνουμε από την πρώτη εντύπωση..) πώς ξεκινάνε να μιλήσουν σε μια 20-30 χρόνια (τουλάχιστον) μικρότερή τους και χωρίς έστω μια διακριτική ατάκα, ένα αστείο (ακόμα και κλισέ) ζητάνε τηλέφωνα και sex???????? Με ποια λογική??? Ή ακόμα κι όταν κάνουν ένα χυδαίο, χοντροκομμένο, ρατσιστικό, φαλλοκρατικό, σεξιστικό, γλοιώδες σχόλιο, με εκείνο το απαράδεκτο πεινασμένο βλέμμα τι φαντάζονται ότι θα κερδίσουν????

Κι από την άλλη ο δέκτης τι πρέπει να κάνει? Να νιώσει οίκτο και λύπηση για τα χάλια τους και να μη μιλήσει? Να τους αποφύγει γιατί ο,τι και να κάνει δεν έχει νόημα? Ή μήπως να απαντήσει αναλόγως στέλνοντας τους πίσω στη λασπο-λακκούβα από όπου βγήκαν?

Κι αν το να απαντήσεις δεν είναι και τόσο εύκολο για χίλιους δυο λόγους, πως αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις? Πως τους δείχνεις πόσο τραγική είναι η θέση στην οποία βρίσκονται?? Και πόσο άβολη είναι η θέση στην οποία φέρνουν εσένα??

Και, όπως είπα, υπάρχουν και κάποιοι που δεν είναι τόσο απαράδεκτοι, κάποιες μάλιστα θα μπορούσαν να γοητευτούν, να βολευτούν, να τους αρέσουν.. κι αυτοί όμως, ακριβώς λόγω ηλικίας, πρέπει να έχουν μια ιδέα για το που έχουν ελπίδες και που όχι, ποιες είναι αυτές που θα τους ενδιέφερε κάποιος στην ηλικία του πατέρα τους. Αλλά το να ξέρεις ότι θα φας άκυρο και να πας (τύπου θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό) είναι γοητευτικό μόνο όταν είσαι έφηβος άντε και πριν τα 30 ή όταν είσαι ερωτευμένος κι όλα δικαιολογούνται!! Στα 50+ δεν δικαιολογείται!!!! Η εμπειρία κι η σοφία που αποκτάς με τα χρόνια?? Δεν δικαιολογείται να σταματάει να δουλεύει το πάνω κεφάλι και να παίρνει τις αποφάσεις το κάτω!!!

Φαντάζομαι δεν υπάρχει θεραπεία και απλώς πρέπει να ανεχτούμε και τους γλοιώδεις τύπους που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Και πολύ φοβάμαι πως πάντοτε το είχαν αυτό το σιχαμένο στυλάκι, απλώς μεγαλώνοντας δεν κρύβεται τόσο εύκολα …

Γιατί και στα δικά μου?

Και δηλαδή πως γίνεται? ξυπνάς μια μέρα και λες «θέλω να γίνω μάνα»? Και όλο το παραμύθι γάμος, σύζυγος, παιδιά, οικογένεια το θες από μικρό παιδί και το ονειρεύεσαι και κάποια στιγμή το πραγματοποιείς, είναι εκείνο το ρολόι που χτυπάει κάποια στιγμή ή απλώς είναι κάτι που κάνεις όπως όλοι οι άλλοι γιατί η μαμά σου, η γιαγιά σου, το σόι, οι γνωστοί και οι φίλοι περιμένουν από σένα τώρα που μεγάλωσες? Να κατασταλάξεις, να ανοίξεις σπίτι… μήπως απλώς είναι ένα τριπάκι που σε βάζουν αυτό του ονειρεμένου γάμου με νυφικά και μπομπονιέρες και τον πρίγκιπα που θα έρθει και με ένα φιλί θα σε γλιτώσει από ο,τι σε στοιχειώνει κι ο,τι σε βασανίζει.

Κι αν δεν τον βρεις μέχρι τα 30 αυτόν που θες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή μαζί του τότε μπαίνεις στη διαδικασία να συμβιβάζεσαι (ίσως με κάποιον που δεν σε ενδιαφέρει πια, κάποιον που «θα γινόταν σωστός πατέρας»..) ή αν απλώς δεν το έχουμε νιώσει ακόμα, αυτή την ανάγκη να αποκτήσουμε απογόνους, υπάρχει ακόμα ελπίδα?

Γιατί βλέπω φίλους και γνωστούς να το ονειρεύονται, να το οργανώνουν, να το προγραμματίζουν, να το ψάχνουν και ανησυχώ γιατί δεν θέλω να μείνω μόνη, πιάνοντας το πάνω πάνω ράφι (όπως προμηνύουν πολλοί βλέποντας κόσμο να περνάει τα 25, να πλησιάζει τα 30 και να μην ανησυχεί).

Χαίρομαι όταν βλέπω νεόνυμφους και μελλοντικούς γονείς να ενθουσιάζονται με το τι τους συμβαίνει, ή όταν μου δείχνουν με καμάρι τα παιδάκια τους και φουσκώνουν από περηφάνια και λιώνουν όταν τους κάνουν τσαλίμια και γλύκες. Μόνο που είναι σαν να είμαι ακόμα 15 και όλο αυτό το πακέτο είναι πολύ μακριά… να τελειώσω το σχολείο, να βρω δουλειά, να βρω κάποιον αρκετά τρελό να με αντέχει… και μετά βλέπουμε..

Και ακούω τις ανησυχίες, τις χαρές, τις συνήθειές τους, τα προγράμματά τους και ενώ καταλαβαίνω ότι είναι ένας συμβιβασμός που κάνουν γιατί τα παιδιά τους είναι ο,τι πιο σημαντικό έχουν, εγώ συνεχίζω να νιώθω τόσο μακριά από όλο αυτό.

Και μετά έρχονται οι κρίσεις: κρίση των 20something, κρίση των 30 και κρίση μέσης ηλικίας. Τι κακό κι αυτό να πρέπει συνέχεια να βρισκόμαστε σε κρίση.. κι αν είσαι γυναίκα όλοι περιμένουν από σένα να φρικάρεις κάθε τρεις κ λίγο. Ειδικά όταν πλησιάζεις στα 30.. όλοι περιμένουν ότι θα αρχίζεις να ψάχνεις για άντρα και να αναρωτιέσαι πότε θα γίνεις μάνα και αρχίζει η γιαγιά, οι γονείς, οι φίλοι τους, οι συνάδελφοι και λοιποί παντρεμένοι να σε ρωτάνε πως στο βλέπεις, τι σκέφτεσαι, αν έχεις βρει κανένα και σου δίνουν συμβουλές για το τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να έχει αυτός που θα βρεις και σίγουρα να μην κάνεις τα λάθη που έκαναν εκείνοι και την πάτησαν (γάμος από έρωτα κτλ). Και πέφτουν πάνω σου με τα γνωστά κλισέ για τα βιολογικά ρολόγια, ότι ο σημαντικότερος στόχος μας πρέπει να είναι τα παιδιά γιατί γεμίζουν με νόημα τη ζωή σου κτλ.. Κι ενώ δίνουν όλες εκείνες τις συμβουλές τους βλέπεις πολλές φορές να θέλουν να κάνουν όσα κάνεις εσύ που «για σένα είναι η ζωή..» και που «τα κάνεις τώρα που μπορείς γιατί μετά..». Και δεν ξέρεις ποια από τις 2 συμπεριφορές είναι η αληθινή.

Κι αν έχεις περάσει την ηλικία που θα έπρεπε να παντρευτείς ή τουλάχιστον να αρχίσεις να το σκέφτεσαι τότε πρέπει να απαντάς, να εξηγείς, να δικαιολογείσαι για τις σχέσεις και τις επιλογές σου. Κι αλίμονο αν στην τωρινή σου σχέση βρίσκεσαι γιατί περνάς καλά χωρίς βλέψεις για το μέλλον και χωρίς να έχεις σκεφτεί αν αυτός θα είναι ο πατέρας των παιδιών σου, γιατί απλώς δεν έχεις σκεφτεί ακόμα αν θες παιδιά..

Και στην τελική εγώ γιατί ΠΡΕΠΕΙ να γίνω μάνα?

Ouch!

Και σκέφτεσαι και φαντάζεσαι και δημιουργείς σενάρια.. για εκείνη τη δουλειά, εκείνο τον γκόμενο, εκείνο το φουστάνι.. φτιάχνεις τη ζωή σου στο κεφάλι σου για τους επόμενους 2 μήνες,5 χρόνια, 30 χρόνια έτσι ακριβώς όπως την θες και όσο περνάει ο καιρός και οι ιδέες σου αυξάνονται τόσο ανεβαίνεις στο πιο πάνω συννεφάκι μέχρι να φτάσεις σ’ εκείνο το πάνω-πάνω το ροζ. Και δεν βλέπεις όλα τα δεδομένα γιατί δεν σου αρέσει, σου χαλάνε την εικόνα.. κι ανεβαίνεις.. κι όταν φτάσεις όλα φαίνονται τόσο τέλεια! Η δουλειά είναι όπως την θες, η οικογένεια, τα παιδιά, το μέλλον, ο γκόμενος, το φουστάνι, όλα φαίνονται άψογα..

Και ξαφνικά νιώθεις κάτι να σε τραβάει από το ροζ συννεφάκι σου και να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα， να σε προσγειώνει – τι περίεργη έκφραση και πόσο σκληρή, γιατί όπως λέει και το τραγούδι «it’s not the fall that hurts, it’s when you hit the ground».

Και συνειδητοποιείς ότι τη δουλειά την πήρε άλλος, το παιδί σου έχει τατουάζ και τρύπα στη μύτη, ο γκόμενος έχει άλλη και το φόρεμα δε σου κάνει. Βλέπεις όλες αυτές τις σκιές που καμιά φορά σε τρόμαζαν και τις είχες διώξει στο πίσω μέρος του μυαλού σου ξαφνικά να αποκτούν σάρκα και οστά. Υπάρχουν και σε κοιτάν κοροϊδευτικά. Κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί έπρεπε να φύγεις από το συννεφάκι σου? Ποιον ενοχλούσες? Ποιος αποφάσισε ότι πρέπει να ζούμε στην "πραγματικότητα" και γιατί να μην ζούμε στην τρέλα μας? Αφού τελικά περνάμε καλύτερα εκεί!!

Όχι δεν θέλω να μάθω για τα τελευταία σκάνδαλα, όχι δεν θέλω να μάθω για την οικονομική κρίση ή ότι το στενό μου τζιν δεν μου κάνει!!Και προφανώς δεν θέλω κανένα να μου θυμίζει ότι κάποιες από τις επιλογές/συμπεριφορές μου ξεπερνούν τα όρια της ηθικής μου..

Ονειρεύομαι? Ζω στον πλανήτη μου? Ζω με αυταπάτες? Ίσως. Αλλά το κάνω από επιλογή! Αφήστε με λοιπόν! Κι αν εσείς θέλετε να ζείτε στην πραγματικότητα να είστε σίγουροι ότι αυτή είναι και πάλι δημιούργημά σας, γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά ανάλογα με τις εμπειρίες, τους κανόνες ηθικής, τις συναναστροφές του. Και όλα αυτά εκφράζουν μια εντελώς καινούρια «πραγματικότητα».

Οπότε τελικά ποιος θα αποφασίσει σε ποιανού την πραγματικότητα θα ζούμε? Κι αφού όλα είναι σχετικά πως είσαι σίγουρος ότι αυτό που αντιλαμβάνεσαι εσύ είναι το ίδιο με αυτό που αντιλαμβάνεται κι ο διπλανός σου?

Κι εγώ γιατί να μη μείνω στον πλανήτη μου?

sex ή φίλοι???

Φίλος: αυτός που είναι δίπλα σου και στις χαρές και στις λύπες χωρίς να ζητάει παρά ελάχιστα. Όλοι κάπου έχουμε ακούσει εκείνα τα γνωστά ρητά για τη φιλία «ο έρωτας είναι τυφλός, η φιλία κλείνει τα μάτια της» κτλ.. Όλοι αναγνωρίζουν πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι, είναι αυτοί που επιβεβαιώνουν ότι δεν είσαι μόνος σου σε αφιλόξενο πλανήτη, είναι αυτοί που σε δέχονται όπως είσαι.

Πάντα τους περνάμε από τεστ και δοκιμασίες.. η πιο συνηθισμένη και πιο σίγουρη αυτή του χρόνου. Δύσκολα χάνεις φίλους από τα παλιά, δύσκολα σε προδίδουν ή τους προδίδεις.. γιατί αλλιώς πως αντέξατε μέχρι τώρα? Κι έχεις όλες εκείνες τις ιστορίες για το πώς γνωριστήκατε, για εκείνο το μεθυσμένο βράδυ πριν από 700 καλοκαίρια, που δεν πολύ-θυμάται κανείς από πού είχε ξεκινήσει, τις κουβέντες για εκείνον τον τύπο ή εκείνη την γκόμενα. Και ξέρεις πως ο,τι κι αν κάνεις δεν θα σε κριτικάρει, δεν θα πέσεις στα μάτια του, ίσως γιατί σε καταλαβαίνει, ίσως γιατί θα έκανε το ίδιο, ίσως γιατί απλώς είναι φίλος.

Συνήθως όλο αυτό το πακέτο το βρίσκεις σε άτομα του ίδιου φύλου. Είναι πιο εύκολο να σε καταλάβουν και να ταιριάξεις. Κι αν βρεις κάποιον του αντίθετου φύλου που έχει όλα αυτά που ψάχνεις σε κάποιον εκεί έξω για να κάνεις παρέα ή να γίνει φίλος σου?

Πολλοί λένε ότι αυτό δεν γίνεται. Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Πάντα υπάρχει το ερωτικό στοιχείο. Ο ένας πάντα θέλει κάτι παραπάνω από τον άλλο από μια φιλία. Ή μπορεί αυτό να το θέλουν και οι δύο αλλά λόγω συγκυριών/ συνθηκών κτλ δεν έγινε ποτέ τίποτα. Κι από τη στιγμή που υπάρχει το ερωτικό δεν υπάρχει φιλία, απλώς συμβιβάζεσαι – the best you can get, ή ελληνιστί το μη χείρον βέλτιστον = ή φίλος ή τίποτα, άρα φίλος.

Κι αναγκάζεσαι να ακούσεις για την τελευταία κατάκτηση, τον τελευταίο γκόμενο, την τελευταία που ερωτεύτηκε.. κι είσαι πάντα εκεί όταν αυτό τελειώσει, μέχρι να έρθει το επόμενο..

Κι εντάξει όταν ο ένας είναι ερωτευμένος και ο άλλος όχι, τότε η κατάσταση είναι σαφώς άνιση και μια άνιση σχέση δεν είναι φιλία.

Αν όμως απλώς ο ένας ή και οι δύο θεωρούν τον άλλο ελκυστικό, και ίσως αυτό να σήμαινε κάτι παραπάνω, υπό άλλες συνθήκες, - μια και όλα είναι σχετικά – αλλά στη δεδομένη χρονική στιγμή είναι μόνο αυτό, γιατί αυτό δεν είναι φιλία?

Τους φίλους τους θαυμάζουμε, τους επιλέγουμε γιατί έχουμε κοινά, γιατί έχουν στοιχεία που μας αρέσουν και μας τράβηξαν – είτε αυτά είναι το χιούμορ, είτε ο ερωτισμός τους. Γιατί είναι τόσο παράλογο να σ’ αρέσει κι αυτό σ’ ένα φίλο?

Ίσως για τις γυναίκες να είναι πιο εύκολο γιατί πολλά πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Είναι γνωστό άλλωστε πως μας αρέσει να αναλύουμε τα πάντα: το βλέμμα, την ατάκα, το παπούτσι, τα πάντα… αυτό συμβαίνει γιατί δεν θεωρούμε ότι αυτά γίνονται τυχαία ή κατά λάθος, δεν είπε αυτό γιατί σκέφτηκε μόνο αυτό, υπάρχει story από πίσω. Δεν είναι κάποιος μόνο ελκυστικός, έχει κι άλλα καλά στοιχεία. Δεν σου μιλάω μόνο γιατί θέλω να κάνω sex μαζί σου, ίσως και να το κάνω, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, ή δεν είναι σίγουρα μόνο αυτό. Είσαι φίλος μου και χαίρομαι για σένα – για την τελευταία γκόμενα – αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν εμείς οι δύο δεν είμαστε ζευγάρι.

Για τους άντρες τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα, οι ορισμοί τους είναι πιο ασπρόμαυροι. Φίλος είναι αυτός που θα είναι δίπλα σου, θα σε στηρίξει.. κτλ κτλ, και σε καμία περίπτωση δεν τον βλέπεις ερωτικά. Εκεί τα πράγματα μπερδεύονται και η σχέση περνάει σε άλλο επίπεδο, λένε.

Και τι γίνεται με το sex μεταξύ φίλων? Όπως μου είπε κάποιος «τα καλύτερα γκολ μπαίνουνε στα φιλικά παιχνίδια». Εκεί που είσαι πιο χαλαρός, πιο άνετος, που δεν έχεις το άγχος της παρεξήγησης, που ξέρεις ότι ο άλλος σε έχει δει στα χειρότερά σου και συνεχίζει να σε γουστάρει.. που ο,τι και να γίνει δεν θα αλλάξει κάτι την επόμενη μέρα.

Τέλος, αφού με κάποιον ταιριάζεις, κολλάς, γιατί το είδος της σχέσης να καθορίζεται και να περιορίζεται από το φύλο σου? Αυτά τα κοινά στοιχεία που θα σας έκαναν ένα ωραίο ζευγάρι μπορεί να σε κάνουν και φίλο – εξάλλου δεν λένε ότι μια σωστή σχέση βασίζεται στην αλληλο-εκτίμηση και στον σεβασμό? Γιατί μια φιλία πάνω σε τι στηρίζεται?

Σαν τραγουδάκι μου ’μεινες που όλο ξεχνάω τους στίχους

Πόσες φορές δεν άκουσες ένα τραγούδι και να πεις «πωωω.. μέσα στο μυαλό μου είναι??»? Πόσες φορές δεν μουρμουράς ή σφυρίζεις έναν ρυθμό γιατί κάπως σου κόλλησε? Κι ας σε κοιτούν οι άλλοι παράξενα… κι άλλες φορές απλώς ελπίζεις ότι κάποιος εκεί έξω ακούγοντας το «γνωστό» τραγούδι σκέφτεται εσένα… ή βλέποντάς σε να το μουρμουρίζεις, να καταλαβαίνει τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σου..

Κάθε περίοδο στη ζωή μου υπήρχε μια μουσική ή ένα δίστιχο που παίζει από πίσω, σαν αυτές τις ταινίες που το soundtrack κάνει πιο έντονα το νόημα και τα συναισθήματα της ταινίας, σου δημιουργεί κάτι παράξενο εκεί στο στομάχι, λίγο κάτω από την καρδιά.

Μικρότερη κι ερωτευμένη με κάποιον που ούτε με κοίταζε σιγο-μουρμούριζα για τα όμορφα μάτια του, ήθελα να φύγω από τη ρουτίνα (γιατί I'd rather be anything but ordinary please), στα ταξίδια και στις εποχές που έλειπα από όλους δάκρυζα για τις ώρες μακριά τους (…And all these days I spend away I’ll make up for this I swear..) και είχα στο νου μου ότι θα τον αναπληρώσω το χρόνο που έχασα κυνηγώντας τα όνειρα μου. Και στις μεγάλες εντάσεις, στα μεγάλα νεύρα η ανάλογη μουσική για να καταλαβαίνουν οι άλλοι να μη μου μιλήσουν, ούτε να με κοιτάξουν περίεργα γιατί είμαι έτοιμη για καυγά!

Και είναι κι εκείνα τα τραγούδια που σε προδιαθέτουν να χαμογελάσεις, να αφαιρεθείς, να τσιτώσεις, να ερωτευτείς.. κι εύχεσαι κάποια στιγμή να υπάρχουν άνθρωποι που να σε κάνουν να νιώσεις όπως σ' εκείνο το τραγούδι.. κι αναρωτιέσαι από ποιον εμπνεύστηκε και το έγραψε το άλλο.. ποιας το χαμόγελο είναι χρώματα και μουσικές και για ποιον θα ξεκινούσα κι ας μου βγει και σε κακό..

Κι όλοι μας σε μεγάλους χωρισμούς, αποχωρισμούς, έρωτες κάπου θα βρίσκουμε στήριγμα, κατανόηση σε ένα στίχο.. και σιγοτραγουδάς για την αγάπη σου, για τον φίλο σου, τη χαρά, τη λύπη ή το θυμό σου. Κι όσο πιο έντονη η στιγμή τόσο πιο πολλά τα στιχάκια γύρω της.Και σιγά σιγά εξελισσόμαστε… αλλάζουμε, προχωράμε, ακόμα κι αν δεν πηγαίνουμε μπροστά, ίσως ούτε πίσω, απλώς αλλού. Κι όμως πάντα αναρωτιέμαι αν τελικά μετακινούμαστε εμείς ή ο κόσμος γύρω μας.. και η μουσική του μας ακολουθεί… Δηλαδή μήπως εμείς είμαστε ένα σταθερό σημείο και γύρω μας περιστρέφεται ο κόσμος και όχι το ανάποδο. Γιατί πόσο έχω αλλάξει στις βασικές αρχές και ανάγκες μου? Πόσο μακριά και πόσο κοντά είναι εκείνο το 13χρονο κοριτσάκι που άκουγε Ξύλινα Σπαθιά και Μαχαιρίτσα? Κι αν εξελισσόμαστε και αλλάζουμε πως διατηρούμε τόσο τα βασικά χαρακτηριστικά όσο και τις σταθερές μας? Μήπως απλώς προσαρμοζόμαστε σε κάθε νέο περιβάλλον για να επιβιώσουμε? Σαν χαμαιλέοντες που αλλάζουν χρώμα ανάλογα με το που βρίσκονται.

Τον τελευταίο καιρό η μουσική που με τριγυρίζει έχει ένταση, θυμό και νεύρο. Και η ζωή μου είναι σαν να προσπαθεί να αναπληρώσει το προηγούμενο εξάμηνο της προσαρμογής σε όλα τα καινούρια δεδομένα, που ένιωθα το σκηνικό να αλλάζει χωρίς άλλες σταθερές παρά λίγους ανθρώπους. Και τώρα σαν να ξυπνάω από χειμερία νάρκη και πρέπει η αδρεναλίνη να χτυπήσει κόκκινο για να ξυπνήσω τελείως.

Κι όπως λέει ο Πασχαλίδης "σε σφυρίζω, σε σφυρίζω"… Και περιμένω να δω τι θα μου φέρει το επόμενο τραγούδι..

Πρώτες φορές ή κάθε φορά πρώτη φορά..

Ξυπνάς, αν έχεις καταφέρει να κοιμηθείς, ντύνεσαι, με τα ρούχα που έχεις διαλέξει από την προηγούμενη, παίρνεις την καινούρια τσάντα, τα καινούρια παπούτσια, φοράς σαν πανοπλία την καλή σου διάθεση, παρακαλώντας να μην φανεί από καμιά χαραμάδα ο φόβος, το άγχος, η αγωνία και ξεκινάς για την πρώτη μέρα στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά…

Πόσες φορές, πόσες πρώτες μέρες? Και κάθε φορά το άγχος του τι θα βρεις, πως θα σε δουν, πως θα τους δεις… και καλά αν δεν είσαι ο μόνος καινούριος, αμέσως βρίσκεις συμμάχους για να την αντέξεις την πρώτη μέρα, να μοιραστείς πληροφορίες, άγχος και ενθουσιασμό…

Αν όμως χτυπώντας την πόρτα σε υποδεχτούν χαμογελώντας λέγοντας σου «μα τι κάνεις εσύ εδώ? Σε περιμέναμε την άλλη βδομάδα!! !», ξαφνικά δεν είσαι μόνο ο «καινούριος» αλλά και ο «ξέμπαρκος», ο «τι-κάνω-εγώ-εδώ-τώρα». Και τότε τι κάνεις? Μαζεύεις τα κουράγια σου, το παίζεις άνετος και γελάς λέγοντας «έκπληξη!!»?

Ποιος δεν θυμάται την πρώτη μέρα στο σχολείο? Το πρώτο φιλί? Την πρώτη φορά που έκανε σεξ? Την πρώτη φορά που πληρώθηκε? Η πρώτη φορά σε snowmobile, να ακολουθείς κάτι τρελούς στα βουνά, στα απάτητα, στο πουθενά..

Όλες οι πρώτες φορές έχουν κάτι το μαγικό! (ή όπως λέει εκείνη η παλιά διαφήμιση πόρωση και χωρίς αλεξίπτωτο!!!!) Έχουν φόβο, άγχος, αγωνία, ενθουσιασμό, ένταση.. η αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο κι εσύ να εύχεσαι να μην ακούγεται η καρδιά σου που κοντεύει να πεταχτεί από το στήθος σου, ούτε να φαίνονται τα χέρια σου που τρέμουν..

Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολο είναι να το νιώσεις αυτό. Οι πρώτες φορές λιγοστεύουν, ο ενθουσιασμός μειώνεται και γίνεσαι πιο «μεγάλος», πιο ώριμος, πιο ρεαλιστής και πιο πεζός.. τα παιδιάστικα συναισθήματα κρύβονται στο πίσω μέρος του μυαλού σου μέχρι κάποιος να στα θυμίσει, μέχρι κάποιος κοντά σου να τα νιώσει και να σε βοηθήσει να τα ξαναζήσεις κι εσύ …

Τι κρίμα μεγαλώνοντας να λιγοστεύουν οι πρώτες φορές.. τι κρίμα που «μεγαλώνοντας» και «ωριμάζοντας» αρχίζουν να μας φαίνονται όλα συνηθισμένα και ίδια, ξεχνάμε να ενθουσιαζόμαστε, να μένουμε ξάγρυπνοι όλη νύχτα περιμένοντας να αρχίσει η επόμενη συγκλονιστική μέρα της υπόλοιπης ζωής μας…

Μοναξιά μέσα στο πλήθος...

Πόσο εύκολο είναι να γνωρίσεις κόσμο? Να πιάσεις κουβέντα με τον διπλανό σου στο τρένο (τυχαίο το παράδειγμα), ή να βγεις για καφέ με τον καινούριο στη δουλειά για καφέ.

Αν είσαι καινούριος σε μια πόλη, μια δουλειά, ένα σχολείο ποια είναι η διαδικασία για να ενταχθείς , να αποκτήσεις κύκλο? Θα μίλαγες σε έναν άγνωστο σε ένα bar, club, cafe, ή θα απαντούσες κάποιον που σου πιάνει κουβέντα? Κάνεις accept στον άγνωστο που σου κάνει add στο facebook? Ή τελικά μόνο μέσω γνωστών ό,τι γίνει? Αν είσαι τυχερός και ο φίλος, φίλη έχει μεγάλο κύκλο και γνωριμίες κάτι γίνεται, όλο και κάποιος θα βρεθεί… αλλά αν όχι, αν είναι και αυτοί καινούριοι τότε τι γίνεται? Πώς γνωρίζεις κόσμο?

Σε chat ή σε speed dating? Τι τρομαχτικό που ακούγεται αυτό!!! Λατρεύω το internet και το pc μου αλλά πως θα νιώσεις τη χημεία? Αυτό που σε κάνει να ξεχωρίσεις κάποιον από κάποιον άλλο.. με τρομάζει η εποχή που η ανθρώπινη επαφή θα έρθει σε δεύτερη μοίρα και φαίνεται να μην είναι τόσο μακριά.. για μένα το internet είναι άλλο ένα μέσο για να διατηρήσω την επαφή με ανθρώπους που βρίσκονται μακριά μου και αλλιώς θα τους έχανα, και είναι και ένας ακόμα τρόπος να πλησιάσω τον υπόλοιπο κόσμο, άλλο ένα παράθυρο σαν την τηλεόραση και τα βιβλία… σε άλλες περιπτώσεις αντικαθιστά το τηλέφωνο, τα γράμματα, τα ραβασάκια, τα μηνύματα, κι όλες εκείνες τις μαλακίες που κάνεις στο χώρο της δουλειάς, στο σχολείο κτλ.. καταρρίπτει τοίχους και χιλιόμετρα και βοηθάει να απομονώσεις τον άλλο από το περιβάλλον του όταν σ’ ένα chat είστε μόνο οι δυο σας.

Κι όμως τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ ένα άγγιγμα, ένα χάδι, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά… το να νιώσεις τον άλλο δίπλα σου, να νιώθεις ότι κάτι σας ενώνει, κάτι που δεν το βλέπεις και μόνο το αισθάνεσαι… σαν να υπάρχει στον αέρα, στην ατμόσφαιρα.. όλη αυτή η μαγεία χάνεται μέσα στην οθόνη ενός υπολογιστή.

Και είναι τόσο κρίμα να έχει γίνει τόσο δύσκολο το να πλησιάσεις τους άλλους…

«Αυτοί που γνώρισα στο rave party με χαιρετάν μεσοβδόμαδα στο δρόμο, κάτι που δεν μπορώ να πω για τους 550 facebook φίλους μου»*

*από το περιοδικό FREE, Μάρτιος 2009.

.. πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική..

Και ποτέ δεν έχω κλάψει πιο πολύ από απόψε… 25 μέρες πριν από τα 28^α γενέθλιά μου, γυρίζω στο πατρικό μου, 3 μόλις μήνες μετά τον αποχωρισμό μου από την οικογένεια, για ένα βράδυ. Ένα βράδυ που αποφασίζω να ζήσω εργένικα, να περάσω το χρόνο μου όπως παλιά, όπως μοναδικά έχω συνηθίσει... και οφείλω να συνειδητοποιήσω ότι όλα έχουν αλλάξει, έχουν περάσει στο παρελθόν κι έστω αν χαίρομαι που στα 28 μου επιτέλους δεν είμαι πια στο εφηβικό μου δωμάτιο, πονάω και μου στοιχίζει και κλαίω και υποφέρω και βασανίζομαι και ποτέ δεν υπέφερα τόσο από το πέρασμα του χρόνου. Και λίγες μέρες πριν από 28^α γενέθλια μου υποφέρω για τον πιο μεγάλο αποχωρισμό που αρνούμαι να ζήσω, τον αποχωρισμό από τα γαλάζια μου μονά σεντόνια και το λευκό πάπλωμα που μυρίζει όπως τίποτε άλλο στον κόσμο και τα ξαναβάζω στο πρόσωπό μου σαν να είναι η τελευταία φορά και κλαίω δυνατά γι’ αυτά και για όλα τα άλλα, για τα ίδια που κλαίω χρόνια τώρα, για μια εφηβεία που μου ερεθίζει το κεφάλι, που με τη γλύκα της με εμποδίζει να ωριμάσω, μια εφηβεία γεμάτη με πρόσωπα, καταστάσεις, κρυφούς και φανερούς έρωτες, προσδοκίες που πάντοτε ξεκίναγαν από τα γαλάζια σεντόνια, γιατί κάθε μοναδική μου μέρα ξεκίναγε από εκεί και κάθε μοναδική μου νύχτα ξεκίναγε εκεί, γελώντας, νοσταλγώντας, παραμιλώντας και μερικές φορές κλαίγοντας δυνατά, ξυπνώντας τη μητέρα μου για να έρθει στο δωμάτιο και να με ρωτήσει «τι συμβαίνει πάλι;». Κι απόψε δεν ξύπνησε ή ξύπνησε αλλά δεν σηκώθηκε, ίσως γιατί ξέρει, ίσως γιατί με αφήνει να το προσπεράσω κι αυτό, να το αφήσω πίσω, ίσως γιατί αυτά τα σεντόνια δεν με χωράνε πια. Αφήνω το σημάδι από τη μάσκαρα πάνω στο μαξιλάρι, βγάζοντας έναν ακόμη λυγμό, ένας λυγμός που γίνεται σπαραγμός, που γίνεται θρήνος, που μαζί του αναπολώ, ξαγρυπνώ και κρατώ τρέμοντας για λίγες ακόμη στιγμές όλα όσα ήταν δικά μου και τώρα δεν υπάρχουν πια και μόνο τα θρηνώ…

Η "τυραννία" της οικειότητας στη δουλειά

Έχω ακούσει πολλές και διαφορετικές απόψεις για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στο χώρο εργασίας. Κάποιοι λένε πως πρέπει να είσαι απόμακρος και τυπικός, ότι δεν είναι καλό να γνωρίζουν οι συνάδελφοί σου τι γίνεται στη ζωή σου γιατί μπορεί στο μέλλον να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, να μην μπορείς να κρυφτείς αν χρειαστεί, να μην μπορείς να βρεις δικαιολογίες ή να πεις ψέματα. Προφανώς όλοι μας κάπου χρειάστηκε να παρουσιάσουμε λίγο διαφορετικά γεγονότα για να καλύψουμε την αλήθεια ή να ξεφύγουμε από μια δύσκολη κατάσταση και προφανώς αυτό δυσκολεύει όταν όλοι ξέρουν τι γίνεται…

Άλλοι λένε πως δεν είναι κακό να μιλάς, να ανοίγεσαι αλλά λίγο και πάντα να διατηρείς τον πληθυντικό και τις αποστάσεις.. και καλά αν είσαι σε ανώτερη θέση μπορεί αυτή η συμπεριφορά να βοηθήσει στο να διατηρήσεις το κύρος σου και να μπορείς να επιβάλλεις τις αποφάσεις πιο εύκολα, αν είσαι όμως σε κατώτερη θέση τότε είναι σαν να αναγνωρίζεις την ανωτερότητα του άλλου και σίγουρα δεν θα σε δει ποτέ σαν ίσο.

Άλλοι πάλι κάνουν φιλίες χρόνων από τη δουλειά, κανονίζουν εξόδους, ταξίδια, οικογενειακές συγκεντρώσεις.. δεν θεωρούν ότι πρέπει να ανησυχούν για κάτι, ίσως γιατί είναι καλοί σ’ αυτό που κάνουν, ίσως γιατί θεωρούν ότι κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει κάτι εναντίον τους, ίσως πάλι γιατί είναι απονήρευτοι και δεν περιμένουν κάτι τέτοιο.

Μάλλον όλα είναι σχετικά.. αν το κλίμα στη δουλειά σου είναι αρκετά φιλικό δεν μπορείς να μην ακολουθήσεις, θα μείνεις απ’ έξω. Αν πάλι είσαι φιλικός ενώ οι άλλοι δεν σε έχουν δει και με καλό μάτι, κινδυνεύεις να βρεθείς σε άσχημη θέση.

Και όλα αυτά δεν τα ξέρω από προσωπική πείρα.. είναι απόψεις άλλων, βγαλμένες από δικές τους εμπειρίες, συνεργαζόμενοι με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους.

Στις ελάχιστες δουλειές που έχω πάει δεν μπόρεσα να κρατήσω αποστάσεις, δε νομίζω ότι μπορώ να το κάνω γενικά - τουλάχιστον όχι τώρα πια.. παλιότερα μου ήταν πιο εύκολο. Μου έχουν πει ότι κάποια στιγμή θα την πατήσω, κάποια στιγμή θα μου γυρίσει πίσω άσχημα, αλλά δε με νοιάζει. Μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο (ναι, ξέρω, μου αρέσει να μιλάω γενικά… αλλά μη γίνεστε κακοί), μου αρέσει να πλησιάζω τους άλλους και να τους γνωρίζω. Φοβάμαι να είμαι μόνη μου και απομονωμένη, είτε στη δουλειά, είτε σε παρέες, είτε σπίτι…

Παρ’ όλ’ αυτά το σκέφτομαι, κι αν αυτός που τώρα κάνεις την πλάκα σου κάποια στιγμή χρειαστεί να σου κάνει παρατήρηση, αν εσύ πρέπει να κάνεις σοβαρές κουβέντες, ή αν απλώς λόγω καλής διάθεσης ξεπεράσεις απλώς τα όρια.. τότε τι γίνεται? Επανέρχεσαι σε αυτήν την αρχική κατάσταση που ανάμεσα σας υπήρχε απόσταση ή τίποτα δεν αλλάζει αν πέσουν τα τείχη. Και αν λόγω της οικειότητας δημιουργηθούν προβλήματα και προστριβές, αν δημιουργηθούν παρατράγουδα και παρεξηγήσεις, αν κάποια μέρα αυτός που μέχρι χτες βοηθούσε να περνάν οι βαρετές ώρες στη δουλειά συνειδητοποιήσει ότι καλή η πλάκα αλλά στη δουλειά δεν μπορείς να κάνεις φίλους, τότε τι γίνεται? Πως το χειρίζεσαι?

Και για να το πάω και πιο μακριά, οι ερωτικές σχέσεις στη δουλειά αποδίδουν, κουράζουν, δεν αντέχουν ή απλώς δημιουργούν προβλήματα???

Με μπερδεύουν όλα αυτά… γιατί δεν μας έφτανε το ότι κάθε πρωί πρέπει να σκεφτούμε τι θα βάλουμε, να προσέξουμε τι θα φάμε, τα λεφτά μας, το σπίτι, το αυτοκίνητο, τις κάρτες, τα έξοδα, την μόλυνση του περιβάλλοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου και μην ξεχνάμε και την οικονομική κρίση… τώρα θα πρέπει να ανησυχώ και για το πώς θα μιλήσω στη δουλειά γιατί κάποιοι που βλέπω κάθε μέρα μπορεί να με παρεξηγήσουν και να μου δημιουργήσουν προβλήματα?? Κι εγώ είχα χαρεί που τέλειωσε το σχολείο και γλίτωσα από αυτά..

100 χιλιάδες κομμάτια

Η εικόνα που δείχνουμε προς τα έξω σίγουρα είναι αυτή που θέλουμε να δουν οι άλλοι. Πάντα προσπαθούμε να κρύψουμε στοιχεία και κομμάτια ανάλογα με το ποιος είναι απέναντί μας. Σε πολύ λίγους δείχνουμε την "τρομαχτική" αλήθεια για εμάς. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ανάγκη για επιβεβαίωση δεν αφήνουν να παρουσιάσουμε τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τα ελαττώματα μας, ή τουλάχιστον προσπαθούμε να ρίξουμε ένα πέπλο (στάχτη) στους άλλους ώστε να χάσουν αυτές τις "μικρολεπτομέρειες" που όμως αυτές είναι που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους.

Κι αν αφήσεις κάποιους να ρίξουν μια ματιά στο τι συμβαίνει στο κεφάλι σου και το συμπέρασμα, το σχόλιο ή η αντίδρασή τους είναι αυτή ακριβώς που φοβόσουν, τι κάνεις? Αν τελικά δεν εντυπωσιαστούν από αυτό που πραγματικά είσαι και συνειδητοποιήσουν ότι είσαι απλώς άλλος ένας, σαν όλους αυτούς που τριγυρνάνε δίπλα μας ή δεν καταλάβουν πόσο σημαντική κίνηση ήταν αυτή για σένα… Τότε τι? Να το πάρεις πίσω- δε γίνεται, να υποκριθείς ότι δε συνέβη ποτέ- ούτε αυτό γίνεται. Μάλλον δύο λύσεις απομένουν: να το πάρεις στην πλάκα, έλα τώρα δεν ήταν σοβαρό, πλάκα έκανα, σιγά να μην σκέφτομαι/ νιώθω/ πιστεύω/ κάνω όλα αυτά∙ ή να τρέξεις να κρυφτείς, να κλειστείς στο καβούκι σου και την άλλη φορά να προσέξεις περισσότερο, να το σκεφτείς 2,3,7 φορές πριν ανοιχτείς ξανά.

Και αν αυτά τα 100.000 πρόσωπα που έχουμε είναι μικρά κομμάτια μιας εικόνας, τότε ποιο από όλα είναι το αληθινό και πως μπορούμε να τη δούμε αυτή την εικόνα ολόκληρη? Και υπάρχει κανείς που βλέπει ολόκληρο το παζλ? Και η κλασική ανησυχία: πως μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς σε βλέπουν οι άλλοι? Γιατί αν κοιτάς από μακριά η εικόνα δεν είναι καθαρή και αυτό που βλέπεις ίσως να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.. αλλά από κοντά μπορείς να δεις τις ατέλειες και τα μειονεκτήματα…

Και για να μην ξεφεύγω, πως γίνεται να μάθω τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα?

Τον τελευταίο καιρό ακούω χαρακτηρισμούς καινούριους για μένα κι από άτομα που δεν περίμενα να με βλέπουν έτσι… Μήπως έχω αλλάξει τόσο πολύ? Μήπως απλώς έχω μπερδευτεί? Μήπως θα αρχίσω να κοιτάω γύρω γύρω μ’ εκείνο το βλέμμα του Μπους και ν’ αναρωτιέμαι ποιος είμαι και γιατί με έφεραν εδώ.. ή ίσως να μην έχω αλλάξει, αλλά απλώς τώρα νιώθω πιο σίγουρη γι αυτό που σκέφτομαι ή γι αυτό που είμαι και ίσως να μη φοβάμαι να το δείξω…

Και μια και μιλάμε γι αυτό, τι ΑΚΥΡΗ ανασφάλεια είναι αυτή? Κι από πού ήρθε? Να ‘ναι κολλητικό? Και ποιος μου την κόλλησε?

Τελικά είναι καλό να αφήνουμε τους άλλους να πλησιάσουν? Ή μόνο δυσκολίες μπορεί να μας φέρει κάτι τέτοιο? Δύσκολα αφήνουμε την κρυψώνα μας, τους τοίχους που χτίζουμε γύρω μας από παιδιά για να μας προστατέψουν από τους άλλους, γιατί πάντα φοβόμαστε ότι δεν θα μας δεχτούν. Τουλάχιστον όταν το κάνουμε, ας μην το μετανιώνουμε. Ρίσκο είναι και δίκοπο μαχαίρι η οικειότητα (ή όπως λέει μια φίλη είναι τυραννία η οικειότητα) αλλά χωρίς αυτή δε γίνεται. Αν δε μπορείς να έχεις ανθρώπους γύρω σου, πάρε ένα ρόπαλο, ανέβα στα βουνά, ζήσε σε σπηλιά και κυνήγα βίσωνες.