Γιορτές

Και κάθομαι και γράφω κάρτες και γράμματα, στολίζω δέντρα και σκέφτομαι τις διακοπές… «ψυχαναγκαστική χαρά» ή «ευκαιρία για διασκέδαση»????

Τι είναι πιο έντονο αυτές τις μέρες? Ο κακός χαμός, ο κοινωνικός αναβρασμός και η οικονομική κρίση ή οι γιορτές, τα λαμπιόνια, τα δώρα και οι αγιοβασίληδες? Ψάχνουμε όντως ευκαιρίες να ξεχάσουμε τις σκοτούρες και τα προβλήματά μας ή έχοντας συνηθίσει τόσα χρόνια τέτοια εποχή σαν καλο-κουρδισμένα μηχανήματα στολιζόμαστε και φοράμε τα καλά μας και το ωραίο μας χαμόγελο και βγαίνουμε?

Ναι! Υπάρχει οικονομική κρίση! Ναι! Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα! Ναι! Είναι καιρός για αντίδραση και αλλαγές! Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να βγω και να ξοδέψω τα 5 έστω έξτρα ευρώ που έχω? Να νιώθω ενοχές γιατί θέλω να διασκεδάσω μέσα σε όλο τον πανικό? Από πότε η διασκέδαση δημιουργεί τέτοιες ενοχές?

Μήπως απλώς γίνομαι μέρος του συστήματος? Και τι πρέπει να κάνω για να το αποτρέψω? Φοβάμαι τις απόλυτες απαντήσεις, τις απόλυτες λύσεις, το μαύρο-άσπρο. Πάντα νόμιζα ότι όλα είναι τουλάχιστον γκρι αν όχι πολύχρωμα. Φοβάμαι τις αντιδράσεις που φέρνει μια αντίθετη ή έστω άκαιρη άποψη ή επιλογή. Είμαι αρκετά ώριμη και έξυπνη για να αποφασίζω για τη ζωή μου αλλά όπως οι πιο πολλοί χρειαζόμαστε ιδανικά για να ακολουθούμε, όχι να αντιγράφουμε απλώς ανθρώπους που θα μας εμπνεύσουν για κάτι καλύτερο. Δυστυχώς σήμερα φαίνεται τόσο δύσκολο να τους βρούμε.

Και τελικά εγώ να το ξεστολίσω το δέντρο μου?

Θεσσαλονίκη

Πολλά έχουν γραφτεί, πολλά έχουν ειπωθεί, πολλοί έχουν τραγουδήσει για την συμπρωτεύουσα, την κόρη του Θερμαϊκού. Για μένα είναι κάτι καινούριο. Έχω ζήσει σε άλλες 4 πόλεις στη ζωή μου, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κι έχω επισκεφτεί και μερικές ακόμα, αλλά η Θεσσαλονίκη είναι κάτι το ξεχωριστό. Για αρκετές πόλεις όπως η Αθήνα, οι σκέψεις των κατοίκων και των επισκεπτών είναι ή πολύ θετικές ή πολύ αρνητικές. Σε άλλες όπως ο Βόλος, οι πιο πολλοί εκτιμούν την τοποθεσία, τη φυσική ομορφιά. Τη Θεσσαλονίκη απλώς την ερωτεύεσαι. Και σου έρχεται τόσο φυσικά που ούτε το καταλαβαίνεις πότε έγινε.

Είναι από αυτές τις πόλεις που έχουν διατηρήσει τον χαρακτήρα τους και δεν έχει παρασυρθεί από την παγκοσμιοποίηση που μετατρέπει πολλές πόλεις ίδιες ανεξάρτητα από το μέρος του κόσμου που βρίσκονται. Δεν είναι απλώς άλλη μια μεγάλη πόλη. Είναι πολύπλευρη, μυστήρια και μυστηριακή. Είναι αρκετά μεγάλη για να μη χάνεις το ενδιαφέρον σου, να μη ρουτινιάζεις και ταυτόχρονα αρκετά μικρή για να μη χάνεσαι μέσα σε ένα απρόσωπο πλήθος.

Έχει γειτονιές με διαφορετικό χαρακτήρα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάθε γειτονιά έχει αποκλειστικά ένα ύφος. Η έντονη φοιτητική ζωή βοηθάει στην ανανέωση και στη διατήρηση της ενέργειας και της ζωντάνιας της. Ταυτόχρονα πολλοί νέοι είτε αποφασίζουν να μείνουν μόνιμα είτε να μετακομίσουν στη Θεσσαλονίκη να κάνουν οικογένεια ενισχύοντας έτσι την ηρεμία που θα έπρεπε να έχει μια επαρχιακή πόλη.

Η Θεσσαλονίκη έχει έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα και στηρίζει και βοηθάει στην εξέλιξη όλων των ειδών μουσικής, διασκέδασης και κουλτούρας. Μην ξεχνάμε ότι πολλοί καλλιτέχνες ξεκίνησαν από εδώ. Είναι πολύ εύκολο να παρακολουθήσεις μεγάλα ονόματα αλλά και μικρά γκρουπάκια που σε άλλες πόλεις δεν επιβιώνουν.

Η κουζίνα είναι υπέροχη γιατί συνδυάζει τις παραδοσιακές ελληνικές με τις πιο δυνατές μυρωδιές της μικρασιάτικης κουζίνας και το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Ακόμα και στα πιο δημοφιλή μέρη όπως η Άθωνος ή τα πιο εναλλακτικά, όπως τα κουτούκια στην Άνω Πόλη και στο Μπιτ Μπαζάρ είναι εγγυημένες οι καλές γεύσεις.

Η πόλη έχει σημαντική ιστορία η οποία χάνεται στο παρελθόν ακόμα και πριν τον Μέγα Αλέξανδρο, χωρίς όμως να κρύβεται και να στιβάζεται σε μουσεία και συγκεκριμένους χώρους. Είναι πολύ εύκολο για κάποιον που περπατάει στην πόλη να δει την επιρροή της αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου αγκαλιασμένες μπροστά στη θάλασσα.

Η θέση της, δίπλα στην Χαλκιδική και αρκετά κοντά στον Όλυμπο καθώς και στις μεγάλες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας καθησυχάζουν όσους φοβούνται ότι μια ημερήσια εκδρομή μπορεί να εξελιχθεί σε Οδύσσεια για όποιον το τολμήσει.

Παρ’ όλ’ αυτά νομίζω ότι το μεγαλύτερο ατού της πόλης, ο κρυμμένος άσσος της δεν είναι τίποτε άλλο από τον κόσμο, από τους ίδιους τους κατοίκους. Δεν έχω συναντήσει πουθενά τόσο ζεστούς ανθρώπους. Είμαι πολύ λίγο καιρό εδώ, μόνο λίγους μήνες αλλά παρ’ όλ’ αυτά δεν έχω συναντήσει παρά ελάχιστους κακόκεφους ανθρώπους, μουρτζούφληδες (πάντα μου άρεσε αυτή η λέξη) ή γκρινιάρηδες.

Μετά από 18 χρόνια στο Βόλο, 5 στην Αθήνα και 2 στο εξωτερικό εντυπωσιάζομαι όταν το πρωί μιλάω στον κόσμο και μου απαντάνε με χαμόγελο, όταν μου λένε καλημέρα και νιώθω ότι το εννοούν, χωρίς να με κοιτούν στραβά αναρωτώμενοι που βρήκα τη διάθεση πρωί πρωί, ψάχνοντας τις πράσινες κεραίες μου γιατί είμαι σίγουρα εξωγήινη.

Προφανώς όπως σε κάθε πόλη ο κόσμος έχει τις ιδιαιτερότητες του, την ντοπιολαλιά, τις συνήθειες και τα πάθη του. Αλλά αυτά είναι που κάνουν την πόλη τόσο ιδιαίτερη και μοναδική. Ο ΠΑΟΚ (ή μ-ΠΑΟΚ, όπως κοροϊδεύουν πολλοί) είναι θρησκεία, το ίδιο ο Ηρακλής ή ο Άρης. Ο Ψωμιάδης θα συνεχίσει να εκλέγεται (ελπίζω όχι για πολύ), αν και είναι άγνωστο ποιος τον ψηφίζει τελικά και οι πιο ηχηρές διαδηλώσεις θα συνεχίσουν να γίνονται εδώ, είτε είναι για τις ταυτότητες, είτε κατά του ΝΑΤΟ. Θα συνεχίσουν να τρώνε μπουγάτσα με τυρί και όχι τυρόπιτα και θα κατηγορούν την Αθήνα και τους Αθηναίους πίνοντας χαΛΛΛαρά τον καφεδάκο τους στην παραλία.

ΥΓ. θα ήθελα να βάλω και μερικά μέρη που πρέπει να επισκεφτεί όποιος έρθει αλλά επειδή είμαι καινούρια εδώ φοβάμαι ότι δεν θα είναι ακριβές. Σιγά σιγά…

Κρίμα

Κρυμμένη στη γωνιά μου κι εγώ, δυστυχώς, παρακολουθώ το χάος. Κοιτάμε να «εξεγείρεται» ο κόσμος, να «επαναστατεί»… και επιτρέψτε μου τα εισαγωγικά γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο: να θεωρούμε πολιτική αντίδραση την τρομοκρατία μιας χώρας, δεν είμαστε έτσι… και θα μου πεις πώς είμαστε? Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω να απαντήσω, φοβάμαι να απαντήσω, φοβάμαι για αυτό που θα σκεφτώ. Δεν θέλω να πιστέψω ότι είμαστε βολεμένοι, με τη ζωή μας να τρέχει σε μικρές ταχύτητες και με εμάς με μικρές απαιτήσεις: η δουλίτσα μας, το αυτοκινητάκι μας, το σπιτάκι μας, η ζωούλα μας. Δεν μ’ αρέσει να πιστεύω ότι έτσι είμαστε.. όχι δεν είμαστε. Ίσως δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσουμε την αντίδρασή μας, ίσως φοβηθήκαμε να την δείξουμε… και τώρα που βρέθηκε η αφορμή όλη αυτή η συσσωρευμένη καταπίεση, πίκρα, αγανάκτηση αντί να εκφραστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να κερδίσουμε κάτι, να μας ακούσουν, να μας προσέξουν επιτέλους, αφήνουμε 5-10 ή 100 άτομα να δημιουργούν το απόλυτο χάος, τον τρόμο και να καταστρέφουν όποια ελπίδα ή πιθανότητα είχαμε για να αντιδράσουμε. Έτσι, είτε γινόμαστε μέρος του όχλου, είτε καθόμαστε βουβοί σε μια γωνιά παρακολουθώντας την τρέλα.

Φυσικά δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από τους παθητικούς συνενόχους αυτής της κατάστασης. Στο κάτω κάτω ούτε το παιδί κατάφερα να προστατέψω, ούτε να φωνάξω, ούτε να αποτρέψω το χάος που έχει δημιουργηθεί. Ξέρω ακούγεται παρανοϊκό αυτό που λέω. Γιατί τότε όλοι μας θα είμαστε υπεύθυνοι και ποιος στ’ αλήθεια τολμάει να παραδεχτεί ότι όλοι φταίμε? Και όλοι προτιμάμε να ρωτάμε μα τι θα μπορούσα να είχα κάνει εγώ? Δεν ξέρω. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, αλλά δεν μ’ αρέσει να λέω ότι εγώ δεν ήξερα, δεν το φαντάστηκα, δεν το περίμενα. Αν το έλεγα θα κορόιδευα τους άλλους και τον εαυτό μου.

Από την άλλη τώρα δεν ξέρω τι θα γίνει, πως θα λήξει όλο αυτό, ποιος τελικά από όλους αυτούς τους απίθανους που μας κυβερνούν θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση περισσότερο. Γιατί εδώ που έχουμε φτάσει έχω πολύ λίγες ελπίδες ότι θα έρθει μια αλλαγή, ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση, ότι θα ξυπνήσουν όλοι αυτοί και θα αποφασίσουν να κάνουν κάτι για τους άλλους, για το λαό που τόσα χρόνια τους δίνει ευκαιρίες να αποδείξουν ότι υπάρχει λόγος που βρίσκονται εκεί. Και πολύ φοβάμαι αν κρίνω από το πως ήδη έχουν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, αντιδράσει σε όλο αυτό, θα καταλήξουμε να βλέπουμε τυμβωρύχους που ψάχνουν να κερδίσουν από κάτι τόσο τραγικό. Και δυστυχώς δεν συγκαταλέγονται μόνο οι πολιτικοί σε αυτούς, αλλά και οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές, οι «αντι-εξουσιαστές», οι χούλιγκανς και γενικά κάθε ένας από όλους αυτούς που ξεχνάει αυτό καθεαυτό το γεγονός και προσπαθεί να χωθεί, να εκμεταλλευτεί και να στρέψει όλο αυτό προς την μεριά που τον βολεύει.

Παρ’ όλ’ αυτά έχω ελπίδες, λίγες βέβαια αλλά τις έχω, ότι ίσως κάποιος καταλάβει τι γίνεται, ότι ίσως κάποιος από όλους αυτούς έρθει και λίγο στη γη και δει την κατάσταση, γιατί από τις αντιδράσεις, τις δηλώσεις, τη συμπεριφορά μάλλον αυτοί φαίνεται να είναι από άλλο πλανήτη και όχι εγώ.

Και η τρέλα συνεχίζεται…