Δεν ΖΗΤΕΙΤΑΙ γαμπρός

-Όπως εκδόθηκε στο "γ" (περιοδικό αφιερωμένο στη γυναίκα), εκδόσεις Καρεκλίδη, Μάρτιος 2010,Βόλος-

Γάμος το 2010: κάτι δύσκολο, κάτι εφικτό ή μήπως μύθος από αυτούς τους αστικούς??

Είσαι σίγουρος ότι κάποιος εκεί έξω έχει την τέλεια σχέση, αυτή που συνεννοείσαι με ένα βλέμμα, χωρίς να χρειαστεί να το αναλύσεις πολύ ή αυτή που ο άλλος είναι το «άλλο σου μισό». Ξέρεις από αυτές που βλέπουμε στις ταινίες, που ο άλλος «κάνει ό,τι μπορεί γιατί θέλει να είναι καλύτερος άνθρωπος» για σένα, ή που ό,τι κι αν του έχεις κάνει συνεχίζει να σε συγχωρεί και να σε διεκδικεί.. ή που θα περάσει θάλασσες και βουνά για να είναι μαζί σου. Αλλά υπάρχουν αυτά???

Κι άντε και ο καθένας από εμάς βρει αυτό που περίμενε, αυτό που έψαχνε.. τι γίνεται? Αρχίζει να σκέφτεται γάμους, παιδιά, σκυλιά, κτλ? Αρχίζουν οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συνάδελφοι να σε ρωτάνε.. καλό παιδί, από καλή οικογένεια, με δουλειά.. (τα γνωστά κριτήρια για ένα καλό γάμο..) πως το βλέπεις? πλησιάζεις τα 30 (και το «πλησιάζεις» μπορεί να είναι και 5 χρόνια) και πρέπει να αρχίσεις να το σκέφτεσαι..

Κι εσύ βρίσκεις αυτόν τον άνθρωπο, περνάς καλά, το διασκεδάζεις και το χαίρεσαι.. και λόγω κοινωνίας, λόγω του τρόπου που σε μεγάλωσαν νιώθεις ότι είναι υποχρέωση σου να το σκεφτείς, νιώθεις ότι αν δεν το κάνεις είσαι περιθωριακός ή κάτι τέτοιο, και είτε είσαι είτε δεν είσαι υπέρ του γάμου νιώθεις ότι πρέπει να εξηγήσεις την οικογενειακή σου κατάσταση. Γιατί για εκείνο το κουτάκι που λέει «άγαμος» δεν φτάνει μόνο ένα x.

Και στο τέλος είναι πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται γιατί παντρεύτηκαν. Είναι τελικά μια απόφαση συνειδητή που πήρες γιατί με αυτόν που μοιράζεσαι το κρεβάτι σου θέλεις να είσαι μαζί του για πάντα, γιατί θέλεις να κάνεις οικογένεια, γιατί νιώθεις μοναξιά κι έτσι είσαι σίγουρος (νομίζεις..) ότι έτσι δεν θα μείνεις ποτέ μόνος ή γιατί μόνο έτσι επιβεβαιώνεσαι σαν άνθρωπος, από τη στιγμή που κάποιος σε έκανε «κυρία Κοκοβίκου με δόξα και τιμή» Κι αυτοί είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους που κάποιος μπορεί να παντρευτεί..

Αν και πάντα σκεφτόμουν ότι η συνομωσία-ιδέα-ανάγκη του γάμου πάει πολύ πίσω. Γιατί ενώ η οικογένεια και ο γάμος είναι κάτι υπέροχο, κάτι μοναδικό.. το να έχεις ανθρώπους τόσο δικούς σου είναι απίστευτη αίσθηση, εμπειρία ζωής και κάτι που σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο, νιώθω ότι αρκετές φορές βλέπουμε παραδείγματα κι αναρωτιόμαστε αν κάποιοι έπρεπε να είναι μαζί, ή αν έπρεπε να παντρευτούν.

Και νομίζω ότι αν είσαι τυχερός ώστε να βρεις αυτόν που μπορείς να περάσεις τις δυσκολίες και τις χαρές σου μαζί τέλεια!!!! Πήγαινε για το γάμο (με όποια μορφή επιθυμείς) κι εγώ θα είμαι μπροστά μπροστά να κλαίω από χαρά!!! Αν όμως δεν τον βρεις, δεν είναι κρίμα να πάρεις μια απόφαση τέτοια βεβιασμένη, ίσως οδηγημένη από φόβους και ανασφάλειες? Είναι αρκετά σοβαρή μια τέτοια απόφαση.. και ικανή να κάνει πολλούς ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους.

Κι αν από μικρή σου λένε για τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο κι εκείνη την καημένη πριγκίπισσα που την έσωσαν με ένα φιλί, για το λευκό νυφικό και τα λουλούδια στην εκκλησία και βλέπεις όλες τις ταινίες με τα happy ends.. καταλήγει το «όνειρο» να είναι και δικό σου, ασυναίσθητα συνήθως.

Και πάντα είχα την απορία, μετά τους τίτλους τέλους τι γίνεται, είναι ακόμα όλοι ευτυχισμένοι μετά από μια δύσκολη εβδομάδα στο γραφείο και με τα παιδιά να κλάινε? Και τελικά αν δεν είχε ανέβει στο κάστρο ο πρίγκιπας, αυτή η πριγκίπισσα γιατί δεν κατέβηκε μόνη της από εκεί πάνω και να πάει εκείνη να βρει και να επιλέξει η ίδια τον «πρίγκιπα» της και να τον «σώσει»?

Ζούμε κατά λάθος

(Ή κατά τύχη.. ) είναι η φράση που λέει κάποιος που αγαπώ και εκτιμώ πάρα πολύ.. αλλά προτιμώ την τύχη.. νιώθω ότι σου βάζει το ποτήρι μισογεμάτο μπροστά σου..

Υπάρχουν φορές που ξυπνάς το πρωί και αναρωτιέσαι γιατί να σηκωθείς από το κρεβάτι.. γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν πάει καλά.. κοιτάς τις ειδήσεις, διαβάζεις εφημερίδες, ακούς ραδιόφωνο, συζητάς... και το συμπέρασμα όλων είναι ότι όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο..

Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, θάνατοι, ανεργία, εγκληματικότητα και φτώχια.. κι εσύ στη μέση να αναρωτιέσαι που πήγε εκείνο το μεγάλο σπίτι, που πήγε η όμορφη γυναίκα.. που ξύπνησες από το όνειρο στον εφιάλτη.. και για ποιό λόγο παλεύεις? Γιατί η ζωή θα βελτιωθεί ή μήπως και τη βολέψουμε και σήμερα? Μήπως και τρυπώσουμε και δεν μας προσέξουν και το τσουνάμι των προβλημάτων περάσει από πάνω μας..

Και υπάρχουν και μερικοί που χαίρονται... ξερείς αυτό που λένε για την αναμπουμπούλα, που το ξεχνάω.. και υπάρχουν και μερικοί που βολεύονται.. και υπάρχουν και μερικοί που ο,τι κι αν γίνει δεν τους αγγίζει, δεν αλλάζουν πλευρό, γιατί ακόμα το σπίτι του γείτονα καίγεται, μέχρι να φτάσει στο δικό μας...

Και είναι και οι άλλοι που φωνάζουν και αντιδρούν, άλλοι που απλώς φωνάζουν, άλλοι που παίρνουν μια μαγκούρα και μια ντουντούκα και περιδιαβαίνουν τους δρόμους φωνάζοντας ότι έρχεται το τέλος του κόσμου με τα λαμόγια και τους λωποδύτες που τρώνε τα λεφτά μας.. και γίνονται θέαμα..

Και είναι και οι πολλοί που μένουν θεατές και περιμένουν κάποιος άλλος να τους πει πως θα τελειώσει το έργο, γιατί δεν νιώθουν ίσως ότι δεν είναι οι θεατές αλλά οι μαριονέτες που κινούνται ανάλογα με το πως θα ορίσει κάποιος άλλος.

Και μετά σου λένε ότι κατά λάθος ζούμε.. και εγώ συνεχίζω να διαφωνώ γιατί δεν ζούμε κατά λάθος αλλά από τύχη.. γιατί είμαστε τυχεροί, γιατί όλα αυτά μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Γιατί όπως λέει και μια φίλη μου «δεν θέλω να ακούω άλλο για την οικονομική κρίση!!!!!» Έχουμε προβλήματα, υπάρχουν θέματα αλλά αν θέλουμε λύνονται..Αν διαφωνείς τότε βάλε τα καλά σου, ανέβα στο λόφο να δεις το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, να θυμηθείς ένα παραμύθι.. γιατί εκεί που παραιτείσαι, όλα τελειώνουν..

Μερικούς μήνες πριν...

Κι έχω φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου, σε μια πόλη που ναι μεν έχει πολλούς ξένους αλλά στα 20+ εκατομμύρια ανθρώπων άντε να έχει καμιά 500αριά έλληνες (πολλούς λέω και πολλοί είναι!!). Κι εγώ, όπως όλοι, πάλι ξυπνάω το πρωί, κολλάω στην κίνηση πηγαίνοντας στη δουλειά, γυρνάω, τρώω κι αν είναι καλή μέρα τριγυρνάω λίγο έξω, βλέπω κανένα φίλο για καφέ, φαγητό, ποτό κτλ.

Σε σχέση με την Θεσσαλονίκη η ζωή μου δεν έχει αλλάξει και πολύ. Βέβαια για τους 2.5 μήνες που θα είμαι συνολικά εδώ δεν έχει και νόημα να την προσαρμόσω.

Αλλά είναι κι εκείνοι που μένουν μόνιμα εδώ ή και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Και (κατά τη γνώμη μου) αυτοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: είναι εκείνοι που αφομειώνουν την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής της χώρας που ζουν κι εκείνοι που μεταφέρουν την κουλτούρα της χώρας τους στην χώρα που ζουν.

Είναι λογικό κι επόμενο κάποιες συνήθειες να μην θες να τις χαλάσεις, να τις χάσεις. Είτε γιατί δεν θες είτε, μερικές φορές, γιατί δεν μπορείς. Από την άλλη κάποιες καινούριες ίσως να μην σε βολεύουν ή να θες να κρατήσεις την αίσθηση του σπιτιού σου, όσο μακριά κι αν είσαι.

Το πιο κλασσικό παράδειγμα για εμάς είναι ο καφές!! Πως είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς καφέ!! Δεν γίνεται.. οπότε συνεχίζουμε να πίνουμε καφέ σε μια χώρα που προσκυνάει το τσάι. Αλλά από την άλλη, πως γίνεται να μην δοκιμάσεις τσάι, ή να μην τρως κινέζικο? Καταλαβαίνω το ότι πολλά από τα φαγητά δεν είναι του γούστου των ελλήνων, ή έχοντας συνηθίσει στο μουσακά και το κοκκινιστό πώς να φας κάτι που ακούγεται και φαίνεται (τουλάχιστον) παράξενο? Αλλά και πάλι πως γίνεται να μη δώσεις μια ευκαιρία σε μια κουλτούρα που είναι τόσο παλιά όσο η ιστορία του ανθρώπου?

Δεν μπορώ να αποφασίσω αν αυτό όλο συμβαίνει γιατί ξέρεις πολύ καλά ποιος είσαι και τι θέλεις ή απλώς δεν θες να δοκιμάζεις, να αλλάζεις, γιατί είσαι έλληνας και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Από την άλλη υπάρχουν κι εκείνοι που υπερεκτιμούν το οτιδήποτε ξένο, θεωρώντας ότι μας λείπει η κουλτούρα και η παιδεία στους νέο-έλληνες, κάτι που πρέπει να ζήσεις στο εξωτερικό για να δεις και να εκτιμήσεις.

Έχω πετύχει όλες τις περιπτώσεις νομίζω, κάτι που ίσως με τρομάζει.. ότι μερικές φορές και ανάλογα με ποιον είμαι παίρνω κι εγώ μια θέση. Δεν είμαι των άκρων σε αυτό το θέμα (όπως και σε τίποτα στη ζωή μου). Είμαι από αυτούς που χαίρονται με την παγκοσμιοποίηση γιατί είναι μια καλή ευκαιρία από λαούς που δεν είχαν ποτέ άλλοτε την πιθανότητα να αναμειχθούν και να ανταλλάξουν τα καλά τους και τα άσχημά τους, αν και υπάρχει ο φόβος του να χάσουμε τον χαρακτήρα μας, να αφομοιωθούμε με όλους. Εμένα μ’ αρέσει η διαφορετικότητα, δεν θέλω να χαθεί, αλλά γιατί να μην το μπερδέψουμε λίγο, να μην μπορούμε τουλάχιστον να αποδεχτούμε ότι κάποιες δικές μας συνήθειες δεν είναι καλές και καλό είναι να τις αφήσουμε, ενώ κάποιες άλλες, άλλων λαών και πολιτισμών είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσες? Αλλά ακόμα κι αν δεν μας αρέσουν ή μας ξενίζουν, γιατί να μην δεχτούμε ότι απλώς είναι διαφορετικές?

Σε όλο αυτό κολλάω όπως και στο ότι πολλοί μετακομίζουν σε μια χώρα και δεν προσπαθούν καν να μάθουν την γλώσσα. Δεν λέω να περάσεις τις απίστευτες ώρες μαθαίνοντας 700000 άχρηστες λέξεις ή γραμματικούς κανόνες κτλ, απλώς να μπορέσεις να πλησιάσεις τον κόσμο, να εξυπηρετηθείς στις βασικές σου ανάγκες. Και «Λυπάμαι! όχι! ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΟΛΟΙ ΑΓΓΛΙΚΑ!!!». Προφανώς δεν είσαι υποχρεωμένος αλλά κάθε γλώσσα κρύβει στοιχεία του πολιτισμού και μπορεί να σου δώσει μια άλλη εικόνα της χώρας στην οποία βρίσκεσαι.. και σίγουρα ακόμα κι εμείς αλλιώς θα αντιμετωπίσουμε έναν ξένο που μας λέει «hello!» κι αλλιώς κάποιον που προσπαθεί με περίεργη, ίσως αστεία προφορά να πει «Καλημέρα»..

Γνώριμο περιβάλλον ή ρουτίνα?

Πάλι όλα από την αρχή.. πάλι αλλαγές..

Καινούριο σπίτι, καινούρια δουλειά, καινούριοι άνθρωποι, καινούρια ρούχα.. αλλά τουλάχιστον παλιοί φίλοι..

Σιγά σιγά όμως συνηθίζεις.. την καινούρια πόλη, την καινούρια γλώσσα, βρίσκεις άλλο μέρος να παίρνεις τον πρωινό καφέ σου και να βάζεις βενζίνη. Μπαίνεις σε μια ρουτίνα. Κι αρχίζουν όλα και γίνονται μέρος της καθημερινότητας σου. Δεν σου κάνει πλέον εντύπωση ότι όλα είναι γραμμένα στα κινέζικα, ή ότι όλοι γύρω σου φοράνε μπούρκα, ή ότι όταν λένε «τυρί» εννοούνε φέτα τυρί, ή ότι το να πας στη δουλειά σου σε μισή ώρα είναι «κοντά» και «είσαι τυχερός». Προσαρμόζεις τη ζωή σου και τις συνήθειές σου στο μέρος που ζεις για να είσαι πιο άνετος, πιο ευτυχισμένος, να νιώθεις το καινούριο πιο οικείο και καταλήγεις (αν δεν προσέξεις) να μπλέκεσαι σε μια οικεία ρουτίνα και να μην έχει τελικά διαφορά αν είσαι στην Κίνα, στην Θεσσαλονίκη, στη Σκωτία ή στον Άρη.

Και δεν ξέρεις στο τέλος αν αφομοιώθηκες στο νέο περιβάλλον ή αν εσύ έφερες το σπίτι σου στο νέο περιβάλλον. Και τελικά μάλλον θέλει προσοχή μήπως στην προσπάθειά σου να νιώσεις καλύτερα στο καινούριο μέρος, έχεις υψώσει έναν τοίχο ανάμεσα σε εσένα και οτιδήποτε καινούριο μπορεί να σου προσφέρει αυτή η αλλαγή. Γιατί πόσες φορές δεν βλέπεις κόσμο να ζει με τον ίδιο τρόπο, να έχει το ίδιο πρόγραμμα, να διατηρεί συνήθειες και να μην δέχεται να δοκιμάσει ή να αφήσει την σιγουριά του γνωστού για να δει τι άλλο μπορεί να του προσφέρει η καινούρια πόλη/χώρα που ζει. Πόσες φορές δεν βλέπουμε ότι οι Έλληνες κάνουν «κλίκες» στο εξωτερικό και δεν ανακατεύονται με άλλους, ή ότι εκνευρίζονται με τις διαφορετικές συνήθειες των ξένων, που «δεν ξέρουν να ζήσουν», «δεν έχουν πολιτισμό», γιατί «η Ελλάδα είναι το πιο γαμάτο μέρος για να ζήσεις».. ξεχνώντας όλα τα προβλήματα και τις γκρίνιες, που θυμούνται με το που θα πατήσουν το πόδι τους στα πάτρια εδάφη.

Αλλά δεν ήθελα να γκρινιάξω (κι εγώ) για τα στραβά που έχουμε..

Μόνο που δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι καλό να μπαίνεις σε μια ρουτίνα, γιατί σου δίνει σιγουριά, ηρεμία και ασφάλεια ή αν τελικά πρέπει να προκαλείς τον εαυτό σου, να προσπαθείς να μπαίνεις σε καινούριες διαδικασίες, να μην επαναπαύεσαι με ό,τι ξέρεις και να ξεκινάς καινούρια πράγματα.

Μέχρι τώρα δεν μπορούσα να μείνω για πολύ σε ένα μέρος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έφευγα για «νέες περιπέτειες».. αλλά την τελευταία φορά, παρ’ όλο που δεν ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα και ο λόγος που έφυγα ήταν κάτι που ήθελα πολύ να κάνω, μου κόστισε πολύ. Με έκανε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου. Χρειάζομαι και τη ρουτίνα μου που και που.. να τριγυρνάω σε γνώριμα μέρη με ανθρώπους που έχω περάσει πολλά.. τουλάχιστον να έχω μια βάση πλέον κι ας γυρνάω ακόμα περισσότερο.

Κάποιοι θα πουν ότι μεγάλωσα, ότι θέλω να βολευτώ, ότι σιγά σιγά θα αρχίσω να ψάχνομαι για να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια.. είμαι σίγουρη ότι κανείς από αυτούς δεν έχει δοκιμάσει να ζήσει μόνος του και μακριά από οτιδήποτε οικείο και φιλικό για τόσο καιρό. Γιατί αυτοί που το έχουν κάνει θα καταλάβουν αυτή την αλλαγή.

Ποιος δεν χρειάζεται μια βάση, ένα κέντρο για να ξέρουν ότι υπάρχει εκεί μόνο για αυτούς? Ένα μέρος που να το έχεις φτιάξει εσύ όπως θες, με τα χρώματα στους τοίχους που θες (ακόμα και μαύρο – αν και δεν είναι χρώμα), το τεράστιο τραπέζι που ονειρεύτηκες ή το ταβάνι στα 7 μέτρα γιατί αυτό είσαι εσύ.. και μέσα εκεί να χαλαρώνεις, να ηρεμείς και να απολαμβάνεις τη «ρουτίνα» και τη ζεστασιά που μπορεί να σου προσφέρει..