Γιατί και στα δικά μου?

Και δηλαδή πως γίνεται? ξυπνάς μια μέρα και λες «θέλω να γίνω μάνα»? Και όλο το παραμύθι γάμος, σύζυγος, παιδιά, οικογένεια το θες από μικρό παιδί και το ονειρεύεσαι και κάποια στιγμή το πραγματοποιείς, είναι εκείνο το ρολόι που χτυπάει κάποια στιγμή ή απλώς είναι κάτι που κάνεις όπως όλοι οι άλλοι γιατί η μαμά σου, η γιαγιά σου, το σόι, οι γνωστοί και οι φίλοι περιμένουν από σένα τώρα που μεγάλωσες? Να κατασταλάξεις, να ανοίξεις σπίτι… μήπως απλώς είναι ένα τριπάκι που σε βάζουν αυτό του ονειρεμένου γάμου με νυφικά και μπομπονιέρες και τον πρίγκιπα που θα έρθει και με ένα φιλί θα σε γλιτώσει από ο,τι σε στοιχειώνει κι ο,τι σε βασανίζει.

Κι αν δεν τον βρεις μέχρι τα 30 αυτόν που θες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή μαζί του τότε μπαίνεις στη διαδικασία να συμβιβάζεσαι (ίσως με κάποιον που δεν σε ενδιαφέρει πια, κάποιον που «θα γινόταν σωστός πατέρας»..) ή αν απλώς δεν το έχουμε νιώσει ακόμα, αυτή την ανάγκη να αποκτήσουμε απογόνους, υπάρχει ακόμα ελπίδα?

Γιατί βλέπω φίλους και γνωστούς να το ονειρεύονται, να το οργανώνουν, να το προγραμματίζουν, να το ψάχνουν και ανησυχώ γιατί δεν θέλω να μείνω μόνη, πιάνοντας το πάνω πάνω ράφι (όπως προμηνύουν πολλοί βλέποντας κόσμο να περνάει τα 25, να πλησιάζει τα 30 και να μην ανησυχεί).

Χαίρομαι όταν βλέπω νεόνυμφους και μελλοντικούς γονείς να ενθουσιάζονται με το τι τους συμβαίνει, ή όταν μου δείχνουν με καμάρι τα παιδάκια τους και φουσκώνουν από περηφάνια και λιώνουν όταν τους κάνουν τσαλίμια και γλύκες. Μόνο που είναι σαν να είμαι ακόμα 15 και όλο αυτό το πακέτο είναι πολύ μακριά… να τελειώσω το σχολείο, να βρω δουλειά, να βρω κάποιον αρκετά τρελό να με αντέχει… και μετά βλέπουμε..

Και ακούω τις ανησυχίες, τις χαρές, τις συνήθειές τους, τα προγράμματά τους και ενώ καταλαβαίνω ότι είναι ένας συμβιβασμός που κάνουν γιατί τα παιδιά τους είναι ο,τι πιο σημαντικό έχουν, εγώ συνεχίζω να νιώθω τόσο μακριά από όλο αυτό.

Και μετά έρχονται οι κρίσεις: κρίση των 20something, κρίση των 30 και κρίση μέσης ηλικίας. Τι κακό κι αυτό να πρέπει συνέχεια να βρισκόμαστε σε κρίση.. κι αν είσαι γυναίκα όλοι περιμένουν από σένα να φρικάρεις κάθε τρεις κ λίγο. Ειδικά όταν πλησιάζεις στα 30.. όλοι περιμένουν ότι θα αρχίζεις να ψάχνεις για άντρα και να αναρωτιέσαι πότε θα γίνεις μάνα και αρχίζει η γιαγιά, οι γονείς, οι φίλοι τους, οι συνάδελφοι και λοιποί παντρεμένοι να σε ρωτάνε πως στο βλέπεις, τι σκέφτεσαι, αν έχεις βρει κανένα και σου δίνουν συμβουλές για το τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να έχει αυτός που θα βρεις και σίγουρα να μην κάνεις τα λάθη που έκαναν εκείνοι και την πάτησαν (γάμος από έρωτα κτλ). Και πέφτουν πάνω σου με τα γνωστά κλισέ για τα βιολογικά ρολόγια, ότι ο σημαντικότερος στόχος μας πρέπει να είναι τα παιδιά γιατί γεμίζουν με νόημα τη ζωή σου κτλ.. Κι ενώ δίνουν όλες εκείνες τις συμβουλές τους βλέπεις πολλές φορές να θέλουν να κάνουν όσα κάνεις εσύ που «για σένα είναι η ζωή..» και που «τα κάνεις τώρα που μπορείς γιατί μετά..». Και δεν ξέρεις ποια από τις 2 συμπεριφορές είναι η αληθινή.

Κι αν έχεις περάσει την ηλικία που θα έπρεπε να παντρευτείς ή τουλάχιστον να αρχίσεις να το σκέφτεσαι τότε πρέπει να απαντάς, να εξηγείς, να δικαιολογείσαι για τις σχέσεις και τις επιλογές σου. Κι αλίμονο αν στην τωρινή σου σχέση βρίσκεσαι γιατί περνάς καλά χωρίς βλέψεις για το μέλλον και χωρίς να έχεις σκεφτεί αν αυτός θα είναι ο πατέρας των παιδιών σου, γιατί απλώς δεν έχεις σκεφτεί ακόμα αν θες παιδιά..

Και στην τελική εγώ γιατί ΠΡΕΠΕΙ να γίνω μάνα?

Ouch!

Και σκέφτεσαι και φαντάζεσαι και δημιουργείς σενάρια.. για εκείνη τη δουλειά, εκείνο τον γκόμενο, εκείνο το φουστάνι.. φτιάχνεις τη ζωή σου στο κεφάλι σου για τους επόμενους 2 μήνες,5 χρόνια, 30 χρόνια έτσι ακριβώς όπως την θες και όσο περνάει ο καιρός και οι ιδέες σου αυξάνονται τόσο ανεβαίνεις στο πιο πάνω συννεφάκι μέχρι να φτάσεις σ’ εκείνο το πάνω-πάνω το ροζ. Και δεν βλέπεις όλα τα δεδομένα γιατί δεν σου αρέσει, σου χαλάνε την εικόνα.. κι ανεβαίνεις.. κι όταν φτάσεις όλα φαίνονται τόσο τέλεια! Η δουλειά είναι όπως την θες, η οικογένεια, τα παιδιά, το μέλλον, ο γκόμενος, το φουστάνι, όλα φαίνονται άψογα..

Και ξαφνικά νιώθεις κάτι να σε τραβάει από το ροζ συννεφάκι σου και να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα， να σε προσγειώνει – τι περίεργη έκφραση και πόσο σκληρή, γιατί όπως λέει και το τραγούδι «it’s not the fall that hurts, it’s when you hit the ground».

Και συνειδητοποιείς ότι τη δουλειά την πήρε άλλος, το παιδί σου έχει τατουάζ και τρύπα στη μύτη, ο γκόμενος έχει άλλη και το φόρεμα δε σου κάνει. Βλέπεις όλες αυτές τις σκιές που καμιά φορά σε τρόμαζαν και τις είχες διώξει στο πίσω μέρος του μυαλού σου ξαφνικά να αποκτούν σάρκα και οστά. Υπάρχουν και σε κοιτάν κοροϊδευτικά. Κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί έπρεπε να φύγεις από το συννεφάκι σου? Ποιον ενοχλούσες? Ποιος αποφάσισε ότι πρέπει να ζούμε στην "πραγματικότητα" και γιατί να μην ζούμε στην τρέλα μας? Αφού τελικά περνάμε καλύτερα εκεί!!

Όχι δεν θέλω να μάθω για τα τελευταία σκάνδαλα, όχι δεν θέλω να μάθω για την οικονομική κρίση ή ότι το στενό μου τζιν δεν μου κάνει!!Και προφανώς δεν θέλω κανένα να μου θυμίζει ότι κάποιες από τις επιλογές/συμπεριφορές μου ξεπερνούν τα όρια της ηθικής μου..

Ονειρεύομαι? Ζω στον πλανήτη μου? Ζω με αυταπάτες? Ίσως. Αλλά το κάνω από επιλογή! Αφήστε με λοιπόν! Κι αν εσείς θέλετε να ζείτε στην πραγματικότητα να είστε σίγουροι ότι αυτή είναι και πάλι δημιούργημά σας, γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά ανάλογα με τις εμπειρίες, τους κανόνες ηθικής, τις συναναστροφές του. Και όλα αυτά εκφράζουν μια εντελώς καινούρια «πραγματικότητα».

Οπότε τελικά ποιος θα αποφασίσει σε ποιανού την πραγματικότητα θα ζούμε? Κι αφού όλα είναι σχετικά πως είσαι σίγουρος ότι αυτό που αντιλαμβάνεσαι εσύ είναι το ίδιο με αυτό που αντιλαμβάνεται κι ο διπλανός σου?

Κι εγώ γιατί να μη μείνω στον πλανήτη μου?