Εδώ και μήνες βλέπω τη ζωή μας να αλλάζει.. όλοι μας επηρεαζόμαστε, έμμεσα ή άμεσα, από αυτή την κατάσταση. Και προσπαθούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι, να μην πανικοβληθούμε, να διατηρήσουμε συνήθειες και ιδεολογίες. Όλοι παλεύουμε κάθε μέρα. Θα μου πεις ότι η ζωή είναι πάντα ένας αγώνας, κάθε άνθρωπος παλεύει.. γιατί τώρα να είναι διαφορετικά?
Γιατί είναι!!! Γιατί σκέφτεσαι ότι παλεύεις άδικα, ότι όσο κι αν δουλέψεις πάλι θα σε απολύσουν, ότι όσο κι αν φωνάξεις, διαμαρτυρηθείς, θα φας το δακρυγόνο σου και θα ακούσεις ότι άδικα φωνάζεις.. έκαναν αυτό που ήθελαν πάλι. Κι εσύ γιατί να απεργήσεις? γιατί να χάσεις το μεροκάματο? πλέον τα 30-40€ έχουν μεγάλη αξία!! Κι αφού τίποτα δεν αλλάζει απλώς κλείνεσαι στις σκέψεις σου, στις αμφιβολίες, στις ανησυχίες και στους φόβους σου..
Και νιώθεις ότι σε έριξαν από το ροζ συννεφάκι σου και σε έκλεισαν σε ένα κλουβί.. και η απαισιοδοξία μεγαλώνει!!
Και όταν κοιτάξεις γύρω σου στο κλουβί θα δεις ότι δεν είσαι μόνος, ότι είμαστε όλοι εκεί.. και αυτό χειροτερεύει την ήδη άσχημη διάθεση σου, γιατί αν ήσουν μόνος σου θα έλεγες ότι μπορείς με κάποιο τρόπο να αντιδράσεις, θα σε βοηθήσουν και οι άλλοι που είναι καλύτερα.. αλλά τώρα? Τώρα που είναι όλοι σε αυτή την κατάσταση? Που κι εσύ ίσως να είσαι από τους τυχερούς γιατί έχεις δουλειά, σπίτι.. πώς να παραμείνεις ψύχραιμος? Πώς να μη σε πάρει από κάτω? Πώς να πεις «όλα καλά θα πάνε»?
Γιατί ακούς τον πατέρα του Κώστα, την αδερφή της Νίκης, το Γιώργο, τη Μαρία…. (και τα ονόματα συνεχίζονται) … να χάνουν τη δουλειά τους, να μένουν άνεργοι για μήνες. Ακούς τις στατιστικές και τις έρευνες στην τηλεόραση (αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες κάτι πραγματικά ευχάριστο στην τηλεόραση?) και μαθαίνεις ότι όλοι σε έχουν ξεγραμμένο, ότι δεν έχεις ελπίδα.. ότι καλά κάνεις και είσαι στο κλουβί σου, γιατί άμα βγεις θα πληρώσεις (τι? Δεν ξέρω. Κάτι θα βρουν).
Αλλά τι κάνεις? Απλώς κάθεσαι σπίτι σου και περιμένεις το τέλος? Ξυπνάς κάθε πρωί κι από ένστικτο ακολουθείς τη ρουτίνα σου: δουλειά, σπίτι, φαγητό, ύπνος, μια έξοδος, μια μικρο-αγορά (για να μαλακώσεις λίγο την «λιτότητα»), μια συνάντηση με φίλους, μια εκδρομή σε φίλους… και περιμένεις τι άλλο θα σου έρθει. Τι άλλο άσχημο νέο θα ακούσεις.
Αλλά μέσα σε όλα αυτά το ένστικτό σου σού λέει να πας και στην πλατεία. Γιατί αγανακτείς! Γιατί πρέπει σε κάποιον να φωνάξεις! Γιατί πρέπει να νιώσεις ότι είσαι όντως με άλλους στο κλουβί κι αυτοί είναι σαν εσένα!!!!! Και θέλουν κι εκείνοι να φωνάξουν! Γιατί όπως έγραψε κάποιος «δεν είμαι πια νέος!.. Όμως πάω πλατεία! Γιατί κάποιο πρόβλημα έχει ο μεταβολισμός μου και ενώ "όλοι μαζί τα φάγαμε", μόνο ο Πάγκαλος χόντρυνε και θα τα ξεράσει όλα μαζί με αυτούς που τα έφαγε!...». Για όλα αυτά που σκεφτόμαστε όταν ακούμε για το Σύνταγμα, για τις πορείες, για τις φασαρίες. Γιατί σίγουρα κάποιον θα είχες (αν δεν ήσουν ο ίδιος) σε εκείνες τις «ωραίες» στιγμές της περασμένης Τετάρτης στο Σύνταγμα. Και λες όλοι εμείς κάτι θα καταφέρουμε! Και θα πρέπει να σου κάνει εντύπωση ότι ο κόσμος ενώνεται και διαμαρτύρεται.. και τους βλέπεις όλους μαζί, διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, διαφορετικές ιδεολογίες .. να φωνάζουν, να μαλώνουν, να λένε τη γνώμη τους, να διαφωνούν, να συμφωνούν, να βοηθάει ο ένας τον άλλο όταν χρειάζεται, να αλληλοστηρίζονται, να οργανώνονται.. ακόμα κι αν δεν έρθει τώρα η αλλαγή, σίγουρα όλοι μας θα κάνουμε ότι μπορούμε. Γιατί στην πραγματικότητα δεν πρέπει να αλλάξει η κυβέρνηση, δεν πρέπει να αλλάξουν τα πρόσωπα, η εξωτερική πολιτική, η νομοθεσία.. πρέπει να αλλάξουμε εμείς!!!!!!!
Κάποιος θα πει ότι δεν είναι αυτή η λύση.. κι αν μαζευόμαστε και φωνάζουμε και συζητάμε τι θα γίνει? .. περιμένω την πρόταση του, τη λύση του! Γιατί τώρα μπορεί να την πει και θα είναι πολλοί που θα τον ακούσουν! Γιατί έχουμε μπει στη διαδικασία.. προσπαθούμε.. δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε αλλά η αρχή έχει γίνει. Τι λες? Θα βοηθήσεις? Γιατί αυτό δίνει ελπίδες και ίσως η αλλαγή τελικά να είναι εφικτή…
