Regrets ή απωθημένα?

Και μ' αυτά που θες και δεν έχεις ή δεν μπορείς να έχεις? τι γίνεται? Πως ξεχνάς εκείνη τη δουλειά που δεν κυνήγησες, εκείνο το ταξίδι που δεν έκανες, εκείνο το γκόμενο που δεν του είπες ναι!! Και είναι κακό να αφήνεις απωθημένα!

Αλλά όταν βρεθείς μπροστά στο δίλημμα την περνάς την πόρτα κι ο,τι γίνει ή καλύτερα να μείνεις μέσα γιατί φυσάνε πολλά μποφόρ εκεί έξω και δεν ξέρεις από πού θα σε πάρει και που θα σε σηκώσει!! Βέβαια πάντα υπάρχει και το παράθυρο: Εκείνη η επιλογή που δεν είχες σκεφτεί (άρα δεν είναι μόνο η πόρτα 1 – που μπορεί να σου βγάλει και ΖΟΝΓΚ) ή ίσως μια ευκαιρία να πάρεις μια ιδέα του τι χάνεις!

Το θέμα πάντα είναι να ξέρεις γιατί κάνεις τη μια επιλογή ή την άλλη. Να είσαι σίγουρος ότι ούτε σε 50 χρόνια τα επιχειρήματα της άλλης μεριάς αυτής της πόρτας (όσο δελεαστικά κι αν ακούγονται) δεν θα σε κάνουν να μετανιώσεις για την επιλογή σου. Γιατί αν μια μέρα ξυπνήσεις και συνειδητοποιήσεις ότι απλώς φοβήθηκες, βράστα! Πως γράφαμε στο σχολείο :Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν τόλμησες να κάνεις!!

Και είναι πολύ άσχημο όλα σου τα επιχειρήματα να καταρρέουν συνειδητοποιώντας ότι ο μόνος λόγος που απέφυγες κάτι ήταν ο φόβος. Πρέπει να είσαι σίγουρος ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν πήγες στην άλλη άκρη του κόσμου (παρ’ όλο που το ήθελες) για εκείνο το ταξίδι, ή δεν παράτησες τη βαρετή δουλειά σου ρισκάροντας στην καινούρια ή ότι είπες όχι σε εκείνη την «μικρή» γιατί δεν είσαι εσύ για μπλεξίματα τώρα!!

Κι αν τα κάνεις για τους σωστούς λόγους, ή τέλος πάντων για τους δικούς σου σωστούς λόγους, κι αν όσες φορές κι αν βρισκόσουν μπροστά στην ίδια πόρτα εσύ θα την κράταγες κλειστή, κι αν είσαι απόλυτα σίγουρος για την επιλογή και την απόφασή σου, τότε γιατί σε τρώει? Γιατί το σκαλίζεις? Γιατί δεν ηρεμείς συμβιώνοντας με την ιδέα ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα έχεις? Γιατί να σε κυνηγάει ο πειρασμός για ο,τι δεν μπορείς να έχεις? Κάποιος είχε πει ότι μπορεί να αντισταθεί στα πάντα εκτός από τον πειρασμό! ΧΑ! Κι αν θες μια φορά να μην είσαι το καλό παιδί, να κάνεις την παρατυπία σου, την τρέλα σου, αν βρεθείς δηλαδή σε εκείνες τις ιδανικές συνθήκες που ο,τι κι αν κάνεις δεν θα το μάθει κανείς ποτέ, δεν θα υπάρχει κανείς που να μπορεί να σε κατηγορήσει για τίποτα, θα το ξέρεις μόνο εσύ και ίσως η συνείδηση σου (όποια μορφή κι αν έχει αυτή).. τότε?

Ή μήπως υπάρχουν κάποια πράγματα που αν δεν τα έχεις έτσι ακριβώς όπως τα θες, καλύτερα να μην τα έχεις καθόλου?

Διακοπές????

Ένα από τα 5-6 πράγματα που χρειάζεται κάποιος για να είναι καλά: ΔΙΑΚΟΠΕΣ!! (τα άλλα 4-5 που χρειάζεται είναι μεγάλη κουβέντα για κάποια άλλη στιγμή). Και τις χρειαζόμαστε για να ξεσκάσουμε, να χαλαρώσουμε, να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν χωρίς άγχος, χωρίς ενοχές, χωρίς τους περιορισμούς της καθημερινότητας και όλες αυτές τις ενοχλητικές υποχρεώσεις, κι εκείνο το ενοχλητικό ξυπνητήρι το πρωί!!

Φυσικά ο καθένας χαλαρώνει ή ξεκουράζεται με διαφορετικό τρόπο.. άλλος αράζει στην (ξ)απλώστρα στο μπιτσόμπαρο με την παγωμένη μπίρα στο χέρι, χαζεύοντας τα κορμιά, κουνώντας τα πόδια στον ήχο της δυνατής μουσικής εκείνου του DJ, άλλος παίρνει το τζιπ και ξεκινάει για περιπέτειες στα κακοτράχαλα τα βουνά.. άλλος παίρνει όλο το νοικοκυριό, φορτώνει παιδιά, σκυλιά, πεθερές και πάνε σε ένα διαμέρισμα λίγο παρακάτω συνεχίζοντας να κάνουν τη ζωή της πόλης είτε γιατί δεν γίνεται αλλιώς, είτε γιατί δεν ξεκουράζεται χωρίς όλες τις ανέσεις (γιατί να ταλαιπωρήσε στισ διακοπές άλλωστε?)! Και είναι κι άλλοι που φορτώνονται ένα σακίδιο και πάνε να ανακαλύψουν τον κόσμο – είτε σε κάποιο απόμερο νησί, είτε σε κάποιο ξεχασμένο τροπικό δάσος..

Παρ’ ολ’ αυτά όλοι πρέπει να ζουν τις διακοπές τους με τον δικό τους τρόπο, χωρίς να αναγκάζονται να ακολουθήσουν πάλι τα θέλω και τις ανάγκες των άλλων. Είναι τουλάχιστον βλακεία να καταπιέζεσαι κι εκεί..

Τι πιο ωραίο από το να ξυπνάς το πρωί (???????-λέμε τώρα) χωρίς ούτε μια έννοια στο κεφάλι σου, χωρίς κινητό, internet και όλους εκείνους τους ενοχλητικούς - τους άλλους ανθρώπους!

Κι εκεί που πας διακοπές, βγαίνεις για ένα ποτό ή απλώς από το σπίτι/καβούκι σου και συναντάς αυτούς.. τους άλλους.

Και δεν ξέρεις ποιος είναι ο άλλος, τι ιστορία κουβαλάει ή τι ιστορία θα επιλέξει να σου πει. Και μερικές φορές δεν έχεις αποφασίσει ποιο πρόσωπο θα του παρουσιάσεις, ή αν έχεις διάθεση να αναλύσεις, να εξηγήσεις, να ανοιχτείς στον όποιον και στον κάθε άσχετο, κι εκεί το «γραμματέας» είναι αρκετό.. γιατί ποιος νοιάζεται?

Κι αν τελικά αξίζει αυτός ο καινούριος έχει καλώς να μπεις στη διαδικασία, αν όχι? Μήπως να ξεφουρνίσεις μια ιστορία απίθανη δοκιμάζοντας τα όρια της φαντασίας και της πειθούς σου και στο τέλος να διασκεδάσεις, παρά την εντελώς άκυρη γνωριμία?

Όταν επιλέγεις να δείξεις κάτι από σένα σε έναν άγνωστο, δεν μπορείς να ξέρεις ούτε τι αντιδράσεις θα έχει ούτε τελικά πόση σημασία έχει γι’ αυτόν αυτό που θα του πεις. Το πιο πιθανό είναι ότι θα το ξεχάσει την αμέσως επόμενη στιγμή. Αν πάλι αξίζει του εξηγείς την πλάκα και εκτιμάς την καλή αίσθηση του χιούμορ του, κι αν δεν έχει, πάλι καλά το έμαθες νωρίς.

Από την άλλη η μισή αλήθεια ή μια αλλαγμένη αλήθεια μπορεί να είναι πιο ενδιαφέρουσα από αυτό που σου συμβαίνει στην πραγματικότητα και βάζεις τον εαυτό σου να δημιουργήσει άλλο ένα πρόσωπο πέρα από εκείνα τα 1000 που σε αποτελούν. Και υποδύεσαι ένα ρόλο για λίγο ή φαντάζεσαι τη ζωή σου σε ένα παράλληλο κόσμο όπου δεν έχεις βγάλει το λύκειο και δουλεύεις σε super-market, όπου είσαι 35 και το φυλάς για την 1η νύχτα γάμου, που είσαι απλώς μια γραμματέας, ή που μόλις βγήκες από μια τραγική σχέση με ένα Λέοντα! Και οι δυνατότητές σου ξαφνικά περιορίζονται μόνο από την φαντασία σου και όλα είναι πιθανά!!