Regrets ή απωθημένα?

Και μ' αυτά που θες και δεν έχεις ή δεν μπορείς να έχεις? τι γίνεται? Πως ξεχνάς εκείνη τη δουλειά που δεν κυνήγησες, εκείνο το ταξίδι που δεν έκανες, εκείνο το γκόμενο που δεν του είπες ναι!! Και είναι κακό να αφήνεις απωθημένα!

Αλλά όταν βρεθείς μπροστά στο δίλημμα την περνάς την πόρτα κι ο,τι γίνει ή καλύτερα να μείνεις μέσα γιατί φυσάνε πολλά μποφόρ εκεί έξω και δεν ξέρεις από πού θα σε πάρει και που θα σε σηκώσει!! Βέβαια πάντα υπάρχει και το παράθυρο: Εκείνη η επιλογή που δεν είχες σκεφτεί (άρα δεν είναι μόνο η πόρτα 1 – που μπορεί να σου βγάλει και ΖΟΝΓΚ) ή ίσως μια ευκαιρία να πάρεις μια ιδέα του τι χάνεις!

Το θέμα πάντα είναι να ξέρεις γιατί κάνεις τη μια επιλογή ή την άλλη. Να είσαι σίγουρος ότι ούτε σε 50 χρόνια τα επιχειρήματα της άλλης μεριάς αυτής της πόρτας (όσο δελεαστικά κι αν ακούγονται) δεν θα σε κάνουν να μετανιώσεις για την επιλογή σου. Γιατί αν μια μέρα ξυπνήσεις και συνειδητοποιήσεις ότι απλώς φοβήθηκες, βράστα! Πως γράφαμε στο σχολείο :Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν τόλμησες να κάνεις!!

Και είναι πολύ άσχημο όλα σου τα επιχειρήματα να καταρρέουν συνειδητοποιώντας ότι ο μόνος λόγος που απέφυγες κάτι ήταν ο φόβος. Πρέπει να είσαι σίγουρος ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν πήγες στην άλλη άκρη του κόσμου (παρ’ όλο που το ήθελες) για εκείνο το ταξίδι, ή δεν παράτησες τη βαρετή δουλειά σου ρισκάροντας στην καινούρια ή ότι είπες όχι σε εκείνη την «μικρή» γιατί δεν είσαι εσύ για μπλεξίματα τώρα!!

Κι αν τα κάνεις για τους σωστούς λόγους, ή τέλος πάντων για τους δικούς σου σωστούς λόγους, κι αν όσες φορές κι αν βρισκόσουν μπροστά στην ίδια πόρτα εσύ θα την κράταγες κλειστή, κι αν είσαι απόλυτα σίγουρος για την επιλογή και την απόφασή σου, τότε γιατί σε τρώει? Γιατί το σκαλίζεις? Γιατί δεν ηρεμείς συμβιώνοντας με την ιδέα ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα έχεις? Γιατί να σε κυνηγάει ο πειρασμός για ο,τι δεν μπορείς να έχεις? Κάποιος είχε πει ότι μπορεί να αντισταθεί στα πάντα εκτός από τον πειρασμό! ΧΑ! Κι αν θες μια φορά να μην είσαι το καλό παιδί, να κάνεις την παρατυπία σου, την τρέλα σου, αν βρεθείς δηλαδή σε εκείνες τις ιδανικές συνθήκες που ο,τι κι αν κάνεις δεν θα το μάθει κανείς ποτέ, δεν θα υπάρχει κανείς που να μπορεί να σε κατηγορήσει για τίποτα, θα το ξέρεις μόνο εσύ και ίσως η συνείδηση σου (όποια μορφή κι αν έχει αυτή).. τότε?

Ή μήπως υπάρχουν κάποια πράγματα που αν δεν τα έχεις έτσι ακριβώς όπως τα θες, καλύτερα να μην τα έχεις καθόλου?