Ouch!

Και σκέφτεσαι και φαντάζεσαι και δημιουργείς σενάρια.. για εκείνη τη δουλειά, εκείνο τον γκόμενο, εκείνο το φουστάνι.. φτιάχνεις τη ζωή σου στο κεφάλι σου για τους επόμενους 2 μήνες,5 χρόνια, 30 χρόνια έτσι ακριβώς όπως την θες και όσο περνάει ο καιρός και οι ιδέες σου αυξάνονται τόσο ανεβαίνεις στο πιο πάνω συννεφάκι μέχρι να φτάσεις σ’ εκείνο το πάνω-πάνω το ροζ. Και δεν βλέπεις όλα τα δεδομένα γιατί δεν σου αρέσει, σου χαλάνε την εικόνα.. κι ανεβαίνεις.. κι όταν φτάσεις όλα φαίνονται τόσο τέλεια! Η δουλειά είναι όπως την θες, η οικογένεια, τα παιδιά, το μέλλον, ο γκόμενος, το φουστάνι, όλα φαίνονται άψογα..

Και ξαφνικά νιώθεις κάτι να σε τραβάει από το ροζ συννεφάκι σου και να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα， να σε προσγειώνει – τι περίεργη έκφραση και πόσο σκληρή, γιατί όπως λέει και το τραγούδι «it’s not the fall that hurts, it’s when you hit the ground».

Και συνειδητοποιείς ότι τη δουλειά την πήρε άλλος, το παιδί σου έχει τατουάζ και τρύπα στη μύτη, ο γκόμενος έχει άλλη και το φόρεμα δε σου κάνει. Βλέπεις όλες αυτές τις σκιές που καμιά φορά σε τρόμαζαν και τις είχες διώξει στο πίσω μέρος του μυαλού σου ξαφνικά να αποκτούν σάρκα και οστά. Υπάρχουν και σε κοιτάν κοροϊδευτικά. Κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί έπρεπε να φύγεις από το συννεφάκι σου? Ποιον ενοχλούσες? Ποιος αποφάσισε ότι πρέπει να ζούμε στην "πραγματικότητα" και γιατί να μην ζούμε στην τρέλα μας? Αφού τελικά περνάμε καλύτερα εκεί!!

Όχι δεν θέλω να μάθω για τα τελευταία σκάνδαλα, όχι δεν θέλω να μάθω για την οικονομική κρίση ή ότι το στενό μου τζιν δεν μου κάνει!!Και προφανώς δεν θέλω κανένα να μου θυμίζει ότι κάποιες από τις επιλογές/συμπεριφορές μου ξεπερνούν τα όρια της ηθικής μου..

Ονειρεύομαι? Ζω στον πλανήτη μου? Ζω με αυταπάτες? Ίσως. Αλλά το κάνω από επιλογή! Αφήστε με λοιπόν! Κι αν εσείς θέλετε να ζείτε στην πραγματικότητα να είστε σίγουροι ότι αυτή είναι και πάλι δημιούργημά σας, γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά ανάλογα με τις εμπειρίες, τους κανόνες ηθικής, τις συναναστροφές του. Και όλα αυτά εκφράζουν μια εντελώς καινούρια «πραγματικότητα».

Οπότε τελικά ποιος θα αποφασίσει σε ποιανού την πραγματικότητα θα ζούμε? Κι αφού όλα είναι σχετικά πως είσαι σίγουρος ότι αυτό που αντιλαμβάνεσαι εσύ είναι το ίδιο με αυτό που αντιλαμβάνεται κι ο διπλανός σου?

Κι εγώ γιατί να μη μείνω στον πλανήτη μου?