Γνώριμο περιβάλλον ή ρουτίνα?

Πάλι όλα από την αρχή.. πάλι αλλαγές..

Καινούριο σπίτι, καινούρια δουλειά, καινούριοι άνθρωποι, καινούρια ρούχα.. αλλά τουλάχιστον παλιοί φίλοι..

Σιγά σιγά όμως συνηθίζεις.. την καινούρια πόλη, την καινούρια γλώσσα, βρίσκεις άλλο μέρος να παίρνεις τον πρωινό καφέ σου και να βάζεις βενζίνη. Μπαίνεις σε μια ρουτίνα. Κι αρχίζουν όλα και γίνονται μέρος της καθημερινότητας σου. Δεν σου κάνει πλέον εντύπωση ότι όλα είναι γραμμένα στα κινέζικα, ή ότι όλοι γύρω σου φοράνε μπούρκα, ή ότι όταν λένε «τυρί» εννοούνε φέτα τυρί, ή ότι το να πας στη δουλειά σου σε μισή ώρα είναι «κοντά» και «είσαι τυχερός». Προσαρμόζεις τη ζωή σου και τις συνήθειές σου στο μέρος που ζεις για να είσαι πιο άνετος, πιο ευτυχισμένος, να νιώθεις το καινούριο πιο οικείο και καταλήγεις (αν δεν προσέξεις) να μπλέκεσαι σε μια οικεία ρουτίνα και να μην έχει τελικά διαφορά αν είσαι στην Κίνα, στην Θεσσαλονίκη, στη Σκωτία ή στον Άρη.

Και δεν ξέρεις στο τέλος αν αφομοιώθηκες στο νέο περιβάλλον ή αν εσύ έφερες το σπίτι σου στο νέο περιβάλλον. Και τελικά μάλλον θέλει προσοχή μήπως στην προσπάθειά σου να νιώσεις καλύτερα στο καινούριο μέρος, έχεις υψώσει έναν τοίχο ανάμεσα σε εσένα και οτιδήποτε καινούριο μπορεί να σου προσφέρει αυτή η αλλαγή. Γιατί πόσες φορές δεν βλέπεις κόσμο να ζει με τον ίδιο τρόπο, να έχει το ίδιο πρόγραμμα, να διατηρεί συνήθειες και να μην δέχεται να δοκιμάσει ή να αφήσει την σιγουριά του γνωστού για να δει τι άλλο μπορεί να του προσφέρει η καινούρια πόλη/χώρα που ζει. Πόσες φορές δεν βλέπουμε ότι οι Έλληνες κάνουν «κλίκες» στο εξωτερικό και δεν ανακατεύονται με άλλους, ή ότι εκνευρίζονται με τις διαφορετικές συνήθειες των ξένων, που «δεν ξέρουν να ζήσουν», «δεν έχουν πολιτισμό», γιατί «η Ελλάδα είναι το πιο γαμάτο μέρος για να ζήσεις».. ξεχνώντας όλα τα προβλήματα και τις γκρίνιες, που θυμούνται με το που θα πατήσουν το πόδι τους στα πάτρια εδάφη.

Αλλά δεν ήθελα να γκρινιάξω (κι εγώ) για τα στραβά που έχουμε..

Μόνο που δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι καλό να μπαίνεις σε μια ρουτίνα, γιατί σου δίνει σιγουριά, ηρεμία και ασφάλεια ή αν τελικά πρέπει να προκαλείς τον εαυτό σου, να προσπαθείς να μπαίνεις σε καινούριες διαδικασίες, να μην επαναπαύεσαι με ό,τι ξέρεις και να ξεκινάς καινούρια πράγματα.

Μέχρι τώρα δεν μπορούσα να μείνω για πολύ σε ένα μέρος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έφευγα για «νέες περιπέτειες».. αλλά την τελευταία φορά, παρ’ όλο που δεν ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα και ο λόγος που έφυγα ήταν κάτι που ήθελα πολύ να κάνω, μου κόστισε πολύ. Με έκανε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου. Χρειάζομαι και τη ρουτίνα μου που και που.. να τριγυρνάω σε γνώριμα μέρη με ανθρώπους που έχω περάσει πολλά.. τουλάχιστον να έχω μια βάση πλέον κι ας γυρνάω ακόμα περισσότερο.

Κάποιοι θα πουν ότι μεγάλωσα, ότι θέλω να βολευτώ, ότι σιγά σιγά θα αρχίσω να ψάχνομαι για να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια.. είμαι σίγουρη ότι κανείς από αυτούς δεν έχει δοκιμάσει να ζήσει μόνος του και μακριά από οτιδήποτε οικείο και φιλικό για τόσο καιρό. Γιατί αυτοί που το έχουν κάνει θα καταλάβουν αυτή την αλλαγή.

Ποιος δεν χρειάζεται μια βάση, ένα κέντρο για να ξέρουν ότι υπάρχει εκεί μόνο για αυτούς? Ένα μέρος που να το έχεις φτιάξει εσύ όπως θες, με τα χρώματα στους τοίχους που θες (ακόμα και μαύρο – αν και δεν είναι χρώμα), το τεράστιο τραπέζι που ονειρεύτηκες ή το ταβάνι στα 7 μέτρα γιατί αυτό είσαι εσύ.. και μέσα εκεί να χαλαρώνεις, να ηρεμείς και να απολαμβάνεις τη «ρουτίνα» και τη ζεστασιά που μπορεί να σου προσφέρει..