Μόνος μου?

Κι αν τελικά σου λείπεις εσύ? Η ησυχία σου, οι σκέψεις σου, χωρίς τους άλλους? Κι αν νιώσεις ότι πρέπει να γυρίσεις λίγο στον πλανήτη σου? Έτσι για να ανασυνταχθείς, να πάρεις δυνάμεις, αντοχές και υπομονή για την καθημερινή «μάχη» με τους άλλους?

Γιατί μπορεί να τους γουστάρεις, να τους αγαπάς, να τους διάλεξες ή να τους συνήθισες αλλά σίγουρα υπάρχουν φορές που θα ήθελες να πατήσεις το κόκκινο κουμπί και να εξαφανιστούν όλοι και να μείνεις για λίγο μόνος σου. Χωρίς τα σχόλια, τα πειράγματα, τα σκουντήματα που νομίζουν ότι δε βλέπεις και εσύ γίνεσαι αντικοινωνικός, αντί-τουριστικός και θες να μείνεις μόνος με τα 3 ηφαίστεια και το τριαντάφυλλο, γιατί τουλάχιστον αυτά σε δέχονται, δεν σε αλλάζουν, δεν σε κοροϊδεύουν για τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές σου και δεν σου αφήνουν και κανένα περιθώριο, σε αναγκάζουν να κάνεις κι εσύ το ίδιο.

Γιατί ακόμα κι αυτοί που σε αγαπάνε έχουν την υποχρέωση να ανακατευτούν στις επιλογές σου, για να σε σπρώξουν ή να σε προστατέψουν.. αλλά μερικές φορές θες να πας κι ο,τι γίνει, κι ας μη σε πιάσει κανείς όταν πέσεις.. (ίσως να ελπίζεις ότι θα είναι ακόμα εκεί όταν θα θες βοήθεια να σηκωθείς..)

Το καλό είναι ότι αυτή η μαυρίλα κρατάει μόνο λίγο, γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών «άνθρωπος: ζώον κοινωνικόν»