Κρίμα

Κρυμμένη στη γωνιά μου κι εγώ, δυστυχώς, παρακολουθώ το χάος. Κοιτάμε να «εξεγείρεται» ο κόσμος, να «επαναστατεί»… και επιτρέψτε μου τα εισαγωγικά γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο: να θεωρούμε πολιτική αντίδραση την τρομοκρατία μιας χώρας, δεν είμαστε έτσι… και θα μου πεις πώς είμαστε? Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω να απαντήσω, φοβάμαι να απαντήσω, φοβάμαι για αυτό που θα σκεφτώ. Δεν θέλω να πιστέψω ότι είμαστε βολεμένοι, με τη ζωή μας να τρέχει σε μικρές ταχύτητες και με εμάς με μικρές απαιτήσεις: η δουλίτσα μας, το αυτοκινητάκι μας, το σπιτάκι μας, η ζωούλα μας. Δεν μ’ αρέσει να πιστεύω ότι έτσι είμαστε.. όχι δεν είμαστε. Ίσως δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσουμε την αντίδρασή μας, ίσως φοβηθήκαμε να την δείξουμε… και τώρα που βρέθηκε η αφορμή όλη αυτή η συσσωρευμένη καταπίεση, πίκρα, αγανάκτηση αντί να εκφραστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να κερδίσουμε κάτι, να μας ακούσουν, να μας προσέξουν επιτέλους, αφήνουμε 5-10 ή 100 άτομα να δημιουργούν το απόλυτο χάος, τον τρόμο και να καταστρέφουν όποια ελπίδα ή πιθανότητα είχαμε για να αντιδράσουμε. Έτσι, είτε γινόμαστε μέρος του όχλου, είτε καθόμαστε βουβοί σε μια γωνιά παρακολουθώντας την τρέλα.

Φυσικά δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από τους παθητικούς συνενόχους αυτής της κατάστασης. Στο κάτω κάτω ούτε το παιδί κατάφερα να προστατέψω, ούτε να φωνάξω, ούτε να αποτρέψω το χάος που έχει δημιουργηθεί. Ξέρω ακούγεται παρανοϊκό αυτό που λέω. Γιατί τότε όλοι μας θα είμαστε υπεύθυνοι και ποιος στ’ αλήθεια τολμάει να παραδεχτεί ότι όλοι φταίμε? Και όλοι προτιμάμε να ρωτάμε μα τι θα μπορούσα να είχα κάνει εγώ? Δεν ξέρω. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, αλλά δεν μ’ αρέσει να λέω ότι εγώ δεν ήξερα, δεν το φαντάστηκα, δεν το περίμενα. Αν το έλεγα θα κορόιδευα τους άλλους και τον εαυτό μου.

Από την άλλη τώρα δεν ξέρω τι θα γίνει, πως θα λήξει όλο αυτό, ποιος τελικά από όλους αυτούς τους απίθανους που μας κυβερνούν θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση περισσότερο. Γιατί εδώ που έχουμε φτάσει έχω πολύ λίγες ελπίδες ότι θα έρθει μια αλλαγή, ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση, ότι θα ξυπνήσουν όλοι αυτοί και θα αποφασίσουν να κάνουν κάτι για τους άλλους, για το λαό που τόσα χρόνια τους δίνει ευκαιρίες να αποδείξουν ότι υπάρχει λόγος που βρίσκονται εκεί. Και πολύ φοβάμαι αν κρίνω από το πως ήδη έχουν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, αντιδράσει σε όλο αυτό, θα καταλήξουμε να βλέπουμε τυμβωρύχους που ψάχνουν να κερδίσουν από κάτι τόσο τραγικό. Και δυστυχώς δεν συγκαταλέγονται μόνο οι πολιτικοί σε αυτούς, αλλά και οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές, οι «αντι-εξουσιαστές», οι χούλιγκανς και γενικά κάθε ένας από όλους αυτούς που ξεχνάει αυτό καθεαυτό το γεγονός και προσπαθεί να χωθεί, να εκμεταλλευτεί και να στρέψει όλο αυτό προς την μεριά που τον βολεύει.

Παρ’ όλ’ αυτά έχω ελπίδες, λίγες βέβαια αλλά τις έχω, ότι ίσως κάποιος καταλάβει τι γίνεται, ότι ίσως κάποιος από όλους αυτούς έρθει και λίγο στη γη και δει την κατάσταση, γιατί από τις αντιδράσεις, τις δηλώσεις, τη συμπεριφορά μάλλον αυτοί φαίνεται να είναι από άλλο πλανήτη και όχι εγώ.

Και η τρέλα συνεχίζεται…