100 χιλιάδες κομμάτια

Η εικόνα που δείχνουμε προς τα έξω σίγουρα είναι αυτή που θέλουμε να δουν οι άλλοι. Πάντα προσπαθούμε να κρύψουμε στοιχεία και κομμάτια ανάλογα με το ποιος είναι απέναντί μας. Σε πολύ λίγους δείχνουμε την "τρομαχτική" αλήθεια για εμάς. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ανάγκη για επιβεβαίωση δεν αφήνουν να παρουσιάσουμε τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τα ελαττώματα μας, ή τουλάχιστον προσπαθούμε να ρίξουμε ένα πέπλο (στάχτη) στους άλλους ώστε να χάσουν αυτές τις "μικρολεπτομέρειες" που όμως αυτές είναι που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους.

Κι αν αφήσεις κάποιους να ρίξουν μια ματιά στο τι συμβαίνει στο κεφάλι σου και το συμπέρασμα, το σχόλιο ή η αντίδρασή τους είναι αυτή ακριβώς που φοβόσουν, τι κάνεις? Αν τελικά δεν εντυπωσιαστούν από αυτό που πραγματικά είσαι και συνειδητοποιήσουν ότι είσαι απλώς άλλος ένας, σαν όλους αυτούς που τριγυρνάνε δίπλα μας ή δεν καταλάβουν πόσο σημαντική κίνηση ήταν αυτή για σένα… Τότε τι? Να το πάρεις πίσω- δε γίνεται, να υποκριθείς ότι δε συνέβη ποτέ- ούτε αυτό γίνεται. Μάλλον δύο λύσεις απομένουν: να το πάρεις στην πλάκα, έλα τώρα δεν ήταν σοβαρό, πλάκα έκανα, σιγά να μην σκέφτομαι/ νιώθω/ πιστεύω/ κάνω όλα αυτά∙ ή να τρέξεις να κρυφτείς, να κλειστείς στο καβούκι σου και την άλλη φορά να προσέξεις περισσότερο, να το σκεφτείς 2,3,7 φορές πριν ανοιχτείς ξανά.

Και αν αυτά τα 100.000 πρόσωπα που έχουμε είναι μικρά κομμάτια μιας εικόνας, τότε ποιο από όλα είναι το αληθινό και πως μπορούμε να τη δούμε αυτή την εικόνα ολόκληρη? Και υπάρχει κανείς που βλέπει ολόκληρο το παζλ? Και η κλασική ανησυχία: πως μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς σε βλέπουν οι άλλοι? Γιατί αν κοιτάς από μακριά η εικόνα δεν είναι καθαρή και αυτό που βλέπεις ίσως να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.. αλλά από κοντά μπορείς να δεις τις ατέλειες και τα μειονεκτήματα…

Και για να μην ξεφεύγω, πως γίνεται να μάθω τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα?

Τον τελευταίο καιρό ακούω χαρακτηρισμούς καινούριους για μένα κι από άτομα που δεν περίμενα να με βλέπουν έτσι… Μήπως έχω αλλάξει τόσο πολύ? Μήπως απλώς έχω μπερδευτεί? Μήπως θα αρχίσω να κοιτάω γύρω γύρω μ’ εκείνο το βλέμμα του Μπους και ν’ αναρωτιέμαι ποιος είμαι και γιατί με έφεραν εδώ.. ή ίσως να μην έχω αλλάξει, αλλά απλώς τώρα νιώθω πιο σίγουρη γι αυτό που σκέφτομαι ή γι αυτό που είμαι και ίσως να μη φοβάμαι να το δείξω…

Και μια και μιλάμε γι αυτό, τι ΑΚΥΡΗ ανασφάλεια είναι αυτή? Κι από πού ήρθε? Να ‘ναι κολλητικό? Και ποιος μου την κόλλησε?

Τελικά είναι καλό να αφήνουμε τους άλλους να πλησιάσουν? Ή μόνο δυσκολίες μπορεί να μας φέρει κάτι τέτοιο? Δύσκολα αφήνουμε την κρυψώνα μας, τους τοίχους που χτίζουμε γύρω μας από παιδιά για να μας προστατέψουν από τους άλλους, γιατί πάντα φοβόμαστε ότι δεν θα μας δεχτούν. Τουλάχιστον όταν το κάνουμε, ας μην το μετανιώνουμε. Ρίσκο είναι και δίκοπο μαχαίρι η οικειότητα (ή όπως λέει μια φίλη είναι τυραννία η οικειότητα) αλλά χωρίς αυτή δε γίνεται. Αν δε μπορείς να έχεις ανθρώπους γύρω σου, πάρε ένα ρόπαλο, ανέβα στα βουνά, ζήσε σε σπηλιά και κυνήγα βίσωνες.