Φίλοι… για πάντα?

Όλοι μας βάζουμε τους ανθρώπους γύρω μας σε λίστες, σε κουτιά ή κάτι παρόμοιο.. αυτός είναι συνάδελφος, αυτός άσχετος, αυτός φίλος… αυτόν τον συμπαθώ, αυτόν όχι, ο άλλος είναι αδιάφορος… ο κάθε ένας έχει αναπτύξει με εμάς εκείνη την σχέση που η θέση, οι συνθήκες, οι συγκυρίες μας έχουν επιβάλλει. Και αυτή την σχέση την αναπτύσσουμε, την απορρίπτουμε, την εξελίσσουμε…

Υπάρχουν και οι αλλαγές. Και επειδή τίποτα δεν είναι σταθερό, ειδικά στις ανθρώπινες σχέσεις, κάποιος ανεβαίνει και άλλος κατεβαίνει κατηγορία. Και υπάρχουν και μερικοί που δεν μετακινούνται εύκολα, έχουν καβατζάρει μια θέση στην καρδιά, στο μυαλό και στη ζωή μας, συνήθως άθελά τους, και ο,τι κι αν σου κάνουν είναι πολύ δύσκολο να τους διώξεις. Κι όμως γι’ αυτούς είναι πιο εύκολο να μας πληγώσουν ή να μας προδώσουν. Έχουμε ρίξει τα τείχη, τις άμυνες, δεν προσέχουμε, δεν φυλαγόμαστε και φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο και για μας να τους καταλογίσουμε λάθη. Δημιουργούμε για αυτούς μια εικόνα που ίσως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα κι αυτό γιατί κρατάμε τα καλύτερα στοιχεία τους και ξεχνάμε τα άλλα… ξεχνάμε ότι έχουν κι αυτοί όπως όλοι μας αδυναμίες, κάνουν λάθη και επιλέγουν να ζήσουν διαφορετικά από εμάς, ίσως και διαφορετικά από ότι θα περιμέναμε…

Κι όταν συμβεί αυτό, όταν κάποιος μας προδώσει, μας πληγώσει, μας απογοητεύσει ή διαλέξει κάτι άλλο από αυτά που εγκρίνουμε ή επιλέγουμε εμείς, τι κάνουμε? Ποιο είναι το όριό μας, πότε κόβουμε σχέσεις ή όπως λένε στα αγγλικά «when enough is enough»? και υπάρχει αυτό το σημείο γι’ αυτούς τους λίγους? Γιατί σ’ αυτά τα 6 δις ανθρώπων αυτοί που πληρούν τα κριτήρια για να πάρουν μια τέτοια θέση στη ζωή μας είναι πολύ λίγοι! Και τα στραβοπατήματα δεν είναι για όλους? Γι’ αυτό δεν είμαστε εμείς δίπλα τους να τους κρατήσουμε πριν πέσουν, ή να τους σηκώσουμε αν δεν προλάβουμε, ή να τους σπρώξουμε αν θέλουν να ανέβουν. Και στα δύσκολα και στα εύκολα? Γιατί οι φίλοι φαίνονται και στην ανάγκη, γιατί αυτοί θα σε στηρίξουν μέχρι το τέλος, γιατί δεν θα είναι μόνο ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, αλλά και στην χαρά που πραγματικά θα τους νιώθεις να χοροπηδάνε από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου όταν είσαι για κάτι χαρούμενος, χωρίς ζήλιες και μικρότητες.

Αλλά και πάλι, το ερώτημα παραμένει: τι κάνεις όταν ο φίλος επιλέγει κι εσύ διαφωνείς, όταν τον βλέπεις να κάνει λάθη που θα του κοστίσουν πολύ αλλά δεν τα βλέπει γιατί είναι μέσα στο χορό- γιατί μπορεί απ’ έξω να «λες πολλά τραγούδια» αλλά βλέπεις πιο καθαρά και πιο γρήγορα αν ο χορός καταλήγει στον γκρεμό του Ζαλόγγου.

Πάντα πίστευα ότι οι φίλοι δεν είναι μόνο για να στηρίζουν, είναι για να λένε και τη γνώμη τους, να προσπαθήσουν να προστατεύσουν αυτούς τους φίλους, δεν ξέρω αν υπάρχουν όρια, αν όντως κάπου πρέπει να σταματάμε να μιλάμε και να αφήνουμε τους άλλους να κάνουν τα λάθη τους… φοβάμαι να κάνω κάτι τέτοιο.

Και αν οι επιλογές τους ή τα λάθη τους, πληγώνουν εμάς? Κι αν πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα σε αυτούς και σε εμάς? Ο πιο συνηθισμένος λόγος για κάτι τέτοιο είναι η επιλογή σε γκόμενο, σύζυγο, φίλο κτλ… κι αν αυτός είναι ο δικός σου? Ο νυν, ο πρώην ή απλώς αυτός που γουστάρεις… μήπως σκέφτεσαι ότι η αγάπη είναι πάνω από τη φιλία? Ή μήπως ότι «η κολλητή μου έκλεψε τον άντρα μου αλλά μου λείπει η π******α»? κι αν το πρόβλημα είναι ότι πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μας? Αν μας απέρριψαν μπροστά σε άλλους, αν θεωρούν ότι πλέον δεν πληρούμε τα κριτήρια.. τότε τι γίνεται?

Η αγάπη που έχεις για ένα φίλο είναι τόσο απλή, σαν αυτές που έχουν τα μικρά παιδιά, δεν περιμένεις να κερδίσεις, να πάρεις, απλώς δίνεις, δένεσαι και αφήνεσαι… κι όπως και στα παιδιά πονάει και περισσότερο όταν ο αποδέκτης ή απλώς η σχέση αποδειχτεί λίγη. Επειδή όμως κανείς δεν είναι τέλειος είναι σημαντικό να μην χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους, ακόμα και σ’ αυτούς που μας αδίκησαν… γιατί χωρίς αυτούς τους λίγους τίποτα δεν είναι αληθινό.