Η "τυραννία" της οικειότητας στη δουλειά

Έχω ακούσει πολλές και διαφορετικές απόψεις για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στο χώρο εργασίας. Κάποιοι λένε πως πρέπει να είσαι απόμακρος και τυπικός, ότι δεν είναι καλό να γνωρίζουν οι συνάδελφοί σου τι γίνεται στη ζωή σου γιατί μπορεί στο μέλλον να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, να μην μπορείς να κρυφτείς αν χρειαστεί, να μην μπορείς να βρεις δικαιολογίες ή να πεις ψέματα. Προφανώς όλοι μας κάπου χρειάστηκε να παρουσιάσουμε λίγο διαφορετικά γεγονότα για να καλύψουμε την αλήθεια ή να ξεφύγουμε από μια δύσκολη κατάσταση και προφανώς αυτό δυσκολεύει όταν όλοι ξέρουν τι γίνεται…

Άλλοι λένε πως δεν είναι κακό να μιλάς, να ανοίγεσαι αλλά λίγο και πάντα να διατηρείς τον πληθυντικό και τις αποστάσεις.. και καλά αν είσαι σε ανώτερη θέση μπορεί αυτή η συμπεριφορά να βοηθήσει στο να διατηρήσεις το κύρος σου και να μπορείς να επιβάλλεις τις αποφάσεις πιο εύκολα, αν είσαι όμως σε κατώτερη θέση τότε είναι σαν να αναγνωρίζεις την ανωτερότητα του άλλου και σίγουρα δεν θα σε δει ποτέ σαν ίσο.

Άλλοι πάλι κάνουν φιλίες χρόνων από τη δουλειά, κανονίζουν εξόδους, ταξίδια, οικογενειακές συγκεντρώσεις.. δεν θεωρούν ότι πρέπει να ανησυχούν για κάτι, ίσως γιατί είναι καλοί σ’ αυτό που κάνουν, ίσως γιατί θεωρούν ότι κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει κάτι εναντίον τους, ίσως πάλι γιατί είναι απονήρευτοι και δεν περιμένουν κάτι τέτοιο.

Μάλλον όλα είναι σχετικά.. αν το κλίμα στη δουλειά σου είναι αρκετά φιλικό δεν μπορείς να μην ακολουθήσεις, θα μείνεις απ’ έξω. Αν πάλι είσαι φιλικός ενώ οι άλλοι δεν σε έχουν δει και με καλό μάτι, κινδυνεύεις να βρεθείς σε άσχημη θέση.

Και όλα αυτά δεν τα ξέρω από προσωπική πείρα.. είναι απόψεις άλλων, βγαλμένες από δικές τους εμπειρίες, συνεργαζόμενοι με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους.

Στις ελάχιστες δουλειές που έχω πάει δεν μπόρεσα να κρατήσω αποστάσεις, δε νομίζω ότι μπορώ να το κάνω γενικά - τουλάχιστον όχι τώρα πια.. παλιότερα μου ήταν πιο εύκολο. Μου έχουν πει ότι κάποια στιγμή θα την πατήσω, κάποια στιγμή θα μου γυρίσει πίσω άσχημα, αλλά δε με νοιάζει. Μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο (ναι, ξέρω, μου αρέσει να μιλάω γενικά… αλλά μη γίνεστε κακοί), μου αρέσει να πλησιάζω τους άλλους και να τους γνωρίζω. Φοβάμαι να είμαι μόνη μου και απομονωμένη, είτε στη δουλειά, είτε σε παρέες, είτε σπίτι…

Παρ’ όλ’ αυτά το σκέφτομαι, κι αν αυτός που τώρα κάνεις την πλάκα σου κάποια στιγμή χρειαστεί να σου κάνει παρατήρηση, αν εσύ πρέπει να κάνεις σοβαρές κουβέντες, ή αν απλώς λόγω καλής διάθεσης ξεπεράσεις απλώς τα όρια.. τότε τι γίνεται? Επανέρχεσαι σε αυτήν την αρχική κατάσταση που ανάμεσα σας υπήρχε απόσταση ή τίποτα δεν αλλάζει αν πέσουν τα τείχη. Και αν λόγω της οικειότητας δημιουργηθούν προβλήματα και προστριβές, αν δημιουργηθούν παρατράγουδα και παρεξηγήσεις, αν κάποια μέρα αυτός που μέχρι χτες βοηθούσε να περνάν οι βαρετές ώρες στη δουλειά συνειδητοποιήσει ότι καλή η πλάκα αλλά στη δουλειά δεν μπορείς να κάνεις φίλους, τότε τι γίνεται? Πως το χειρίζεσαι?

Και για να το πάω και πιο μακριά, οι ερωτικές σχέσεις στη δουλειά αποδίδουν, κουράζουν, δεν αντέχουν ή απλώς δημιουργούν προβλήματα???

Με μπερδεύουν όλα αυτά… γιατί δεν μας έφτανε το ότι κάθε πρωί πρέπει να σκεφτούμε τι θα βάλουμε, να προσέξουμε τι θα φάμε, τα λεφτά μας, το σπίτι, το αυτοκίνητο, τις κάρτες, τα έξοδα, την μόλυνση του περιβάλλοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου και μην ξεχνάμε και την οικονομική κρίση… τώρα θα πρέπει να ανησυχώ και για το πώς θα μιλήσω στη δουλειά γιατί κάποιοι που βλέπω κάθε μέρα μπορεί να με παρεξηγήσουν και να μου δημιουργήσουν προβλήματα?? Κι εγώ είχα χαρεί που τέλειωσε το σχολείο και γλίτωσα από αυτά..