.. πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική..

Και ποτέ δεν έχω κλάψει πιο πολύ από απόψε… 25 μέρες πριν από τα 28^α γενέθλιά μου, γυρίζω στο πατρικό μου, 3 μόλις μήνες μετά τον αποχωρισμό μου από την οικογένεια, για ένα βράδυ. Ένα βράδυ που αποφασίζω να ζήσω εργένικα, να περάσω το χρόνο μου όπως παλιά, όπως μοναδικά έχω συνηθίσει... και οφείλω να συνειδητοποιήσω ότι όλα έχουν αλλάξει, έχουν περάσει στο παρελθόν κι έστω αν χαίρομαι που στα 28 μου επιτέλους δεν είμαι πια στο εφηβικό μου δωμάτιο, πονάω και μου στοιχίζει και κλαίω και υποφέρω και βασανίζομαι και ποτέ δεν υπέφερα τόσο από το πέρασμα του χρόνου. Και λίγες μέρες πριν από 28^α γενέθλια μου υποφέρω για τον πιο μεγάλο αποχωρισμό που αρνούμαι να ζήσω, τον αποχωρισμό από τα γαλάζια μου μονά σεντόνια και το λευκό πάπλωμα που μυρίζει όπως τίποτε άλλο στον κόσμο και τα ξαναβάζω στο πρόσωπό μου σαν να είναι η τελευταία φορά και κλαίω δυνατά γι’ αυτά και για όλα τα άλλα, για τα ίδια που κλαίω χρόνια τώρα, για μια εφηβεία που μου ερεθίζει το κεφάλι, που με τη γλύκα της με εμποδίζει να ωριμάσω, μια εφηβεία γεμάτη με πρόσωπα, καταστάσεις, κρυφούς και φανερούς έρωτες, προσδοκίες που πάντοτε ξεκίναγαν από τα γαλάζια σεντόνια, γιατί κάθε μοναδική μου μέρα ξεκίναγε από εκεί και κάθε μοναδική μου νύχτα ξεκίναγε εκεί, γελώντας, νοσταλγώντας, παραμιλώντας και μερικές φορές κλαίγοντας δυνατά, ξυπνώντας τη μητέρα μου για να έρθει στο δωμάτιο και να με ρωτήσει «τι συμβαίνει πάλι;». Κι απόψε δεν ξύπνησε ή ξύπνησε αλλά δεν σηκώθηκε, ίσως γιατί ξέρει, ίσως γιατί με αφήνει να το προσπεράσω κι αυτό, να το αφήσω πίσω, ίσως γιατί αυτά τα σεντόνια δεν με χωράνε πια. Αφήνω το σημάδι από τη μάσκαρα πάνω στο μαξιλάρι, βγάζοντας έναν ακόμη λυγμό, ένας λυγμός που γίνεται σπαραγμός, που γίνεται θρήνος, που μαζί του αναπολώ, ξαγρυπνώ και κρατώ τρέμοντας για λίγες ακόμη στιγμές όλα όσα ήταν δικά μου και τώρα δεν υπάρχουν πια και μόνο τα θρηνώ…