Ζούμε για να δουλεύουμε για να ζούμε..

Λένε ότι πλέον ζούμε για να δουλεύουμε, ότι έχουμε ξεχάσει ότι η δουλειά είναι απλώς μέρος της ζωής μας και μάλιστα απαραίτητο αλλά δεν είναι ολόκληρη η ζωή μας.

Με ρωτούσαν πριν από κάποιο καιρό γιατί δουλεύουμε.. όχι μόνο εγώ αλλά γενικά.. ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι που δουλεύουμε. Και σκέφτηκα τρεις: 1. (ο προφανής) για να ζήσουμε, 2. γιατί πρέπει, 3. γιατί δεν μπορώ να φανταστώ να μην κάνω τίποτα.

Κι όταν μιλάμε για μένα μάλλον αυτή είναι και η σειρά τους. Για τον πρώτο δεν νομίζω ότι χρειάζεται ανάλυση, εκτός από λίγους τυχερούς όλοι οι υπόλοιποι δεν βρίσκουμε λεφτά σε τραπεζικούς λογαριασμούς να μας περιμένουν.

Για τον δεύτερο, ίσως παρεξηγηθεί, γιατί έχει διάφορες έννοιες. Αρχικά, "πρέπει" γιατί σκέφτομαι τις αντιδράσεις και τις εκφράσεις της οικογένειας, της γειτονιάς ακόμα και των φίλων όταν αποφασίσει κάποιος ότι δεν θέλει να δουλέψει? Γιατί άλλο να αποφασίσεις ότι αυτό που θες να κάνεις είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που σε ετοίμαζαν από μικρό κι άλλο να πεις ότι εγώ θα κάθομαι, δηλώνω άεργος. Μπορώ να καταλάβω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη της οικογένειας, της κοινωνίας κτλ αλλά εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Δυστυχώς ή ευτυχώς θεωρώ ότι πρέπει να ανταποδώσω στους δικούς μου όλες τις προσπάθειες και τις στερήσεις τους για μένα τουλάχιστον με το να τους κάνω περήφανους και σίγουρα αυτό δεν θα γίνει αν δεν δουλεύω. Ξέρω ότι ίσως ακούγεται μικροαστικό ή καταπιεστικό, αλλά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι η Ελλάδα είναι μια μικροαστική χώρα, ή ότι όλοι μας (είτε το ακούμε είτε όχι) είμαστε υπόλογοι σε αυτούς που μας μεγάλωσαν. Το άλλο σκέλος αφορά πάλι τους γονείς και την οικογένεια. Ίσως να μπορούν να σε συντηρήσουν για πολλά χρόνια, χωρίς οι ίδιοι να στερηθούν, αλλά πως θα νιώσεις ότι έχεις αποκοπεί από την οικογένεια, έχεις σταθεί στα πόδια σου, είσαι ενήλικας, αν δεν προσπαθήσεις να εργαστείς, ή να εξελιχθείς.. (για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, δεν θεωρώ ότι κάποιος που σπουδάζει ακόμα και για παραπάνω χρόνια, ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν κάνουν κάτι..).

Ο τρίτος λόγος αφορά εμένα προσωπικά. Δεν έχω καταφέρει να καθίσω για πολύ καιρό άπραγη. Όλοι περνάμε τις φάσεις μας κι εγώ αυτή την πέρασα στο πανεπιστήμιο. Οι ρυθμοί μου ήταν αργοί και η ζωή μου χαλαρή. Τώρα θέλω να κάνω κάτι, να δημιουργήσω, να νιώσω χρήσιμη και απαραίτητη.

Η άλλη ερώτηση ήταν αν μου αρέσει η δουλειά μου. Κι αυτή ήταν πιο δύσκολη. Μέχρι τώρα η απάντηση ήταν όχι, το αντικείμενό της ήταν μονότονο και χωρίς προκλήσεις. Τώρα έχει εξελιχθεί σε κάτι πιο ενδιαφέρον, δεν είναι η δουλειά των ονείρων μου, αλλά δεν ξέρω και ποια είναι η δουλειά των ονείρων μου (και κάποιοι με έχουν κατηγορήσει γι' αυτό). Τουλάχιστον, ακόμα και όταν η δουλειά μου δεν ήταν τόσο ενδιαφέρουσα ήμουν τυχερή και δεν στράβωνα στην ιδέα ότι το πρωί θα πάω στο γραφείο. Προφανώς και υπάρχουν μέρες που θέλω να κοιμάμαι μέχρι το μεσημέρι (πολλές..) και υπάρχουν κι άλλες που θέλω να τα κλείσω όλα να πάω για καφέ, αλλά υπάρχουν κι άλλες που μ’ αρέσει να πηγαίνω στη δουλειά γιατί δεν νιώθω βάρος της κοινωνίας, νιώθω χρήσιμη και απαραίτητη κι ότι κάποιοι στηρίζονται σε μένα. Και σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό παίζουν αυτοί που συνεργάζομαι. Σε αυτήν την καινούρια κατάσταση έχω βρει το ενδιαφέρον στη δουλειά αλλά έχω χάσει κάποιους από τους ανθρώπους που συνεργαζόμουν και τους συμπαθώ, από αυτούς που σου λένε καλημέρα και το εννοούν.Βέβαια εκτός από αυτούς που είναι μαζί σου κάθε μέρα και ταιριάζουν τα χνώτα σας, υπάρχουν και οι άλλοι με τους οποίους δεν σας ενώνει μια συμπάθεια αλλά μια σχέση εξάρτησης. Κι αυτή ανάμεσα στους ανωτέρους σου κι εσένα σε περιορίζει. Δεν μπορείς να τους πεις αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι για εκείνους. Δυστυχώς είναι ελάχιστες οι φορές, αν είναι καν αυτό εφικτό, που μια τέτοια σχέση είναι ειλικρινής, δίκαιη ή ίση. Και υπάρχουν και πολλοί λίγοι που δεν θα εκμεταλλευτούν την εξουσία που τους δόθηκε. Κάποιος είχε πει ότι «για να δεις το πραγματικό πρόσωπο κάποιου δώσε του εξουσία». Κι αυτοί οι πιο πολλοί που θα το εκμεταλλευτούν μπορούν ακόμα και το μικρό ενδιαφέρον που βρίσκεις να το εξαφανίσουν και να καταλήξεις να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή.

Αλλά ξέφυγα, ας επανέλθω.. δεν ζω για να δουλεύω, ακόμα.. δεν θέλω να φτάσω στο σημείο που όλη μου η ζωή και η σκέψη να είναι η δουλειά.. γιατί ίσως μετά να χρειάζεται να αλλάξουμε τον τόνο κι από δουλειά να γίνει δουλεία. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς, γιατί καταλαμβάνει ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής μας. Μας αλλάζει, μας διαμορφώνει, μας χαρακτηρίζει.. για την ώρα είμαι τυχερή, το απολαμβάνω.. αλλά το μέλλον θα δείξει πως θα εξελιχτεί όλο αυτό.. Σίγουρα όμως θέλω να έχω τον χρόνο να χαλαρώνω, να αφιερώνομαι σε αυτούς και αυτά που με ενδιαφέρουν, δεν θέλω να κανονίζω την ξεκούρασή μου, σαν τα πενταετή προγράμματα του Μάο, μακρινά, απίθανα και μη πραγματοποιήσιμα..