Ξυπνάς, αν έχεις καταφέρει να κοιμηθείς, ντύνεσαι, με τα ρούχα που έχεις διαλέξει από την προηγούμενη, παίρνεις την καινούρια τσάντα, τα καινούρια παπούτσια, φοράς σαν πανοπλία την καλή σου διάθεση, παρακαλώντας να μην φανεί από καμιά χαραμάδα ο φόβος, το άγχος, η αγωνία και ξεκινάς για την πρώτη μέρα στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά…
Πόσες φορές, πόσες πρώτες μέρες? Και κάθε φορά το άγχος του τι θα βρεις, πως θα σε δουν, πως θα τους δεις… και καλά αν δεν είσαι ο μόνος καινούριος, αμέσως βρίσκεις συμμάχους για να την αντέξεις την πρώτη μέρα, να μοιραστείς πληροφορίες, άγχος και ενθουσιασμό…
Αν όμως χτυπώντας την πόρτα σε υποδεχτούν χαμογελώντας λέγοντας σου «μα τι κάνεις εσύ εδώ? Σε περιμέναμε την άλλη βδομάδα!! !», ξαφνικά δεν είσαι μόνο ο «καινούριος» αλλά και ο «ξέμπαρκος», ο «τι-κάνω-εγώ-εδώ-τώρα». Και τότε τι κάνεις? Μαζεύεις τα κουράγια σου, το παίζεις άνετος και γελάς λέγοντας «έκπληξη!!»?
Ποιος δεν θυμάται την πρώτη μέρα στο σχολείο? Το πρώτο φιλί? Την πρώτη φορά που έκανε σεξ? Την πρώτη φορά που πληρώθηκε? Η πρώτη φορά σε snowmobile, να ακολουθείς κάτι τρελούς στα βουνά, στα απάτητα, στο πουθενά..
Όλες οι πρώτες φορές έχουν κάτι το μαγικό! (ή όπως λέει εκείνη η παλιά διαφήμιση πόρωση και χωρίς αλεξίπτωτο!!!!) Έχουν φόβο, άγχος, αγωνία, ενθουσιασμό, ένταση.. η αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο κι εσύ να εύχεσαι να μην ακούγεται η καρδιά σου που κοντεύει να πεταχτεί από το στήθος σου, ούτε να φαίνονται τα χέρια σου που τρέμουν..
Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολο είναι να το νιώσεις αυτό. Οι πρώτες φορές λιγοστεύουν, ο ενθουσιασμός μειώνεται και γίνεσαι πιο «μεγάλος», πιο ώριμος, πιο ρεαλιστής και πιο πεζός.. τα παιδιάστικα συναισθήματα κρύβονται στο πίσω μέρος του μυαλού σου μέχρι κάποιος να στα θυμίσει, μέχρι κάποιος κοντά σου να τα νιώσει και να σε βοηθήσει να τα ξαναζήσεις κι εσύ …
Τι κρίμα μεγαλώνοντας να λιγοστεύουν οι πρώτες φορές.. τι κρίμα που «μεγαλώνοντας» και «ωριμάζοντας» αρχίζουν να μας φαίνονται όλα συνηθισμένα και ίδια, ξεχνάμε να ενθουσιαζόμαστε, να μένουμε ξάγρυπνοι όλη νύχτα περιμένοντας να αρχίσει η επόμενη συγκλονιστική μέρα της υπόλοιπης ζωής μας…
Πόσες φορές, πόσες πρώτες μέρες? Και κάθε φορά το άγχος του τι θα βρεις, πως θα σε δουν, πως θα τους δεις… και καλά αν δεν είσαι ο μόνος καινούριος, αμέσως βρίσκεις συμμάχους για να την αντέξεις την πρώτη μέρα, να μοιραστείς πληροφορίες, άγχος και ενθουσιασμό…
Αν όμως χτυπώντας την πόρτα σε υποδεχτούν χαμογελώντας λέγοντας σου «μα τι κάνεις εσύ εδώ? Σε περιμέναμε την άλλη βδομάδα!! !», ξαφνικά δεν είσαι μόνο ο «καινούριος» αλλά και ο «ξέμπαρκος», ο «τι-κάνω-εγώ-εδώ-τώρα». Και τότε τι κάνεις? Μαζεύεις τα κουράγια σου, το παίζεις άνετος και γελάς λέγοντας «έκπληξη!!»?
Ποιος δεν θυμάται την πρώτη μέρα στο σχολείο? Το πρώτο φιλί? Την πρώτη φορά που έκανε σεξ? Την πρώτη φορά που πληρώθηκε? Η πρώτη φορά σε snowmobile, να ακολουθείς κάτι τρελούς στα βουνά, στα απάτητα, στο πουθενά..
Όλες οι πρώτες φορές έχουν κάτι το μαγικό! (ή όπως λέει εκείνη η παλιά διαφήμιση πόρωση και χωρίς αλεξίπτωτο!!!!) Έχουν φόβο, άγχος, αγωνία, ενθουσιασμό, ένταση.. η αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο κι εσύ να εύχεσαι να μην ακούγεται η καρδιά σου που κοντεύει να πεταχτεί από το στήθος σου, ούτε να φαίνονται τα χέρια σου που τρέμουν..
Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολο είναι να το νιώσεις αυτό. Οι πρώτες φορές λιγοστεύουν, ο ενθουσιασμός μειώνεται και γίνεσαι πιο «μεγάλος», πιο ώριμος, πιο ρεαλιστής και πιο πεζός.. τα παιδιάστικα συναισθήματα κρύβονται στο πίσω μέρος του μυαλού σου μέχρι κάποιος να στα θυμίσει, μέχρι κάποιος κοντά σου να τα νιώσει και να σε βοηθήσει να τα ξαναζήσεις κι εσύ …
Τι κρίμα μεγαλώνοντας να λιγοστεύουν οι πρώτες φορές.. τι κρίμα που «μεγαλώνοντας» και «ωριμάζοντας» αρχίζουν να μας φαίνονται όλα συνηθισμένα και ίδια, ξεχνάμε να ενθουσιαζόμαστε, να μένουμε ξάγρυπνοι όλη νύχτα περιμένοντας να αρχίσει η επόμενη συγκλονιστική μέρα της υπόλοιπης ζωής μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου