Σαν τραγουδάκι μου ’μεινες που όλο ξεχνάω τους στίχους

Πόσες φορές δεν άκουσες ένα τραγούδι και να πεις «πωωω.. μέσα στο μυαλό μου είναι??»? Πόσες φορές δεν μουρμουράς ή σφυρίζεις έναν ρυθμό γιατί κάπως σου κόλλησε? Κι ας σε κοιτούν οι άλλοι παράξενα… κι άλλες φορές απλώς ελπίζεις ότι κάποιος εκεί έξω ακούγοντας το «γνωστό» τραγούδι σκέφτεται εσένα… ή βλέποντάς σε να το μουρμουρίζεις, να καταλαβαίνει τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σου..

Κάθε περίοδο στη ζωή μου υπήρχε μια μουσική ή ένα δίστιχο που παίζει από πίσω, σαν αυτές τις ταινίες που το soundtrack κάνει πιο έντονα το νόημα και τα συναισθήματα της ταινίας, σου δημιουργεί κάτι παράξενο εκεί στο στομάχι, λίγο κάτω από την καρδιά.

Μικρότερη κι ερωτευμένη με κάποιον που ούτε με κοίταζε σιγο-μουρμούριζα για τα όμορφα μάτια του, ήθελα να φύγω από τη ρουτίνα (γιατί I'd rather be anything but ordinary please), στα ταξίδια και στις εποχές που έλειπα από όλους δάκρυζα για τις ώρες μακριά τους (…And all these days I spend away I’ll make up for this I swear..) και είχα στο νου μου ότι θα τον αναπληρώσω το χρόνο που έχασα κυνηγώντας τα όνειρα μου. Και στις μεγάλες εντάσεις, στα μεγάλα νεύρα η ανάλογη μουσική για να καταλαβαίνουν οι άλλοι να μη μου μιλήσουν, ούτε να με κοιτάξουν περίεργα γιατί είμαι έτοιμη για καυγά!

Και είναι κι εκείνα τα τραγούδια που σε προδιαθέτουν να χαμογελάσεις, να αφαιρεθείς, να τσιτώσεις, να ερωτευτείς.. κι εύχεσαι κάποια στιγμή να υπάρχουν άνθρωποι που να σε κάνουν να νιώσεις όπως σ' εκείνο το τραγούδι.. κι αναρωτιέσαι από ποιον εμπνεύστηκε και το έγραψε το άλλο.. ποιας το χαμόγελο είναι χρώματα και μουσικές και για ποιον θα ξεκινούσα κι ας μου βγει και σε κακό..

Κι όλοι μας σε μεγάλους χωρισμούς, αποχωρισμούς, έρωτες κάπου θα βρίσκουμε στήριγμα, κατανόηση σε ένα στίχο.. και σιγοτραγουδάς για την αγάπη σου, για τον φίλο σου, τη χαρά, τη λύπη ή το θυμό σου. Κι όσο πιο έντονη η στιγμή τόσο πιο πολλά τα στιχάκια γύρω της.Και σιγά σιγά εξελισσόμαστε… αλλάζουμε, προχωράμε, ακόμα κι αν δεν πηγαίνουμε μπροστά, ίσως ούτε πίσω, απλώς αλλού. Κι όμως πάντα αναρωτιέμαι αν τελικά μετακινούμαστε εμείς ή ο κόσμος γύρω μας.. και η μουσική του μας ακολουθεί… Δηλαδή μήπως εμείς είμαστε ένα σταθερό σημείο και γύρω μας περιστρέφεται ο κόσμος και όχι το ανάποδο. Γιατί πόσο έχω αλλάξει στις βασικές αρχές και ανάγκες μου? Πόσο μακριά και πόσο κοντά είναι εκείνο το 13χρονο κοριτσάκι που άκουγε Ξύλινα Σπαθιά και Μαχαιρίτσα? Κι αν εξελισσόμαστε και αλλάζουμε πως διατηρούμε τόσο τα βασικά χαρακτηριστικά όσο και τις σταθερές μας? Μήπως απλώς προσαρμοζόμαστε σε κάθε νέο περιβάλλον για να επιβιώσουμε? Σαν χαμαιλέοντες που αλλάζουν χρώμα ανάλογα με το που βρίσκονται.

Τον τελευταίο καιρό η μουσική που με τριγυρίζει έχει ένταση, θυμό και νεύρο. Και η ζωή μου είναι σαν να προσπαθεί να αναπληρώσει το προηγούμενο εξάμηνο της προσαρμογής σε όλα τα καινούρια δεδομένα, που ένιωθα το σκηνικό να αλλάζει χωρίς άλλες σταθερές παρά λίγους ανθρώπους. Και τώρα σαν να ξυπνάω από χειμερία νάρκη και πρέπει η αδρεναλίνη να χτυπήσει κόκκινο για να ξυπνήσω τελείως.

Κι όπως λέει ο Πασχαλίδης "σε σφυρίζω, σε σφυρίζω"… Και περιμένω να δω τι θα μου φέρει το επόμενο τραγούδι..