Και πάω στην Πόλη! Που σε αντίθεση με άλλους δεν θέλω να την πάρουμε γυρίζοντας – τι θα την κάνουμε? Αυτήν και τα 17 εκατομμύρια κατοίκους?
Η Κωνσταντινούπολη είναι πολύ όμορφη. Όπως λέει και στην «Πολίτικη Κουζίνα» την ονόμασαν Πόλη γιατί ήταν η πιο όμορφη πόλη του κόσμου.
Δε μου αρέσει που πάω οργανωμένα, με εκείνα τα ταξίδια που κανονίζουν τα ταξιδιωτικά πρακτορεία και σε πάνε γρήγορα και προγραμματισμένα από το ένα αξιοθέατο στο άλλο σαν μικρό παιδάκι, που δεν ξέρεις τι σου γίνεται (ή σαν πρόβατο..), δεν το έχω ξανακάνει. Δε μου αρέσει να μου κανονίζουν το πρόγραμμα αλλά τουλάχιστον δεν χρειάστηκε να ανησυχήσω ή να ασχοληθώ με κάτι.
Έτσι λοιπόν, σαν πρόβατα, ακολουθούμε το πρόγραμμα προσπαθώντας να μην αργήσουμε και ακριβώς επειδή είμαστε πολλοί και τόσο διαφορετικοί, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.
Η Αγιά Σοφιά, το Μπλε Τζαμί, το ΤοπΚαπί, η σκεπαστή και η
Αιγυπτιακή αγορά και φυσικά το Πατριαρχείο, είναι κάποια από τα μέρη που επισκεφτήκαμε. Επειδή είμαστε Έλληνες και, κάποιοι από το γκρουπ, πιστοί Χριστιανοί, παρατηρούσαμε με διαφορετικό μάτι αυτά που βλέπαμε. Αν αυτά όλα βρίσκονταν στην άλλη άκρη της γης ίσως να μη μας εντυπωσίαζαν τόσο, να μη μας άγγιζαν, να μην επηρεαζόμασταν από την άσχημη κατάσταση της Αγίας Σοφίας, τους 4 μιναρέδες που φαίνεται να την κρατάνε φυλακισμένη, και την αντίθεσή της με το καλοδιατηρημένο Μπλε Τζαμί. Ίσως να μην ακούγαμε με τόση προσοχή για το σημάδι που άφησε το άλογο ψηλά στην κολώνα γιατί πατούσε πάνω στα πτώματα των Βυζαντινών τη μέρα της άλωσης.
Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις ότι ενώ είχαμε όλοι ενδιαφέρον να ακούσουμε την ιστορία, τις λεπτομέρειες, τους θρύλους και τους μύθους του λαού σε σχέση με την Πόλη και τα μνημεία της δεν είχαμε τις ίδιες αντιδράσεις σε σχέση με αυτά που μαθαίναμε, δεν φιλτράραμε τις πληροφορίες και τις εικόνες με τον ίδιο τρόπο. Οι πιο ηλικιωμένοι, οι πιο πιστοί και η Κωνσταντινοπολίτισσα ξεναγός μας, δεχόντουσαν τα θαύματα και πίστευαν όλα αυτά που δίνουν ένα τόνο μύθου στην Πόλη. Κάποιοι τα δεχόντουσαν με κάποια δυσπιστία και κάποιοι τα απέρριπταν τελείως σαν θρύλους που δημιούργησε ο λαός για να μη χαθούν οι δεσμοί μας με αυτή τη γωνιά του κόσμου.
Η Πόλη είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις του κόσμου, ιδιαίτερα από πολιτισμικής άποψης. Συνδέει την Δύση με την Ανατολή, την Ευρώπη με την Ασία, το μουσουλμανικό, το χριστιανικό, το αρχαιοελληνικό με το ρωμαϊκό στοιχείο. Και όλα αυτά πέρα από τα στεγνά γεωγραφικά όρια. Προσπαθεί να αναδειχθεί πάλι σαν πολιτισμικό, εμπορικό και οικονομικό κέντρο, βυθιζόμενη όμως όλο και περισσότερο στο μουσουλμανικό στοιχείο, που, δυστυχώς, φαίνεται να την κρατάει πίσω, εξαιτίας των λάθος χειρισμών και ερμηνειών της θρησκείας: η μαντίλα γίνεται επιδοτούμενη και ο κόσμος λόγω φτώχειας δέχεται τα πάντα.
Οι αντιθέσεις της Πόλης γίνονται εμφανείς αν κάποιος ανέβει πάνω στον Πύργο του Γαλατά. Από εκεί μπορεί να δει την ευρωπαϊκή και την ασιατική πλευρά, την Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί δίπλα δίπλα, τις φτωχογειτονιές και τους ουρανοξύστες που ξεπετάγονται στην πιο σύγχρονή, μοντέρνα και καινούρια πλευρά της πόλης.
Κι επειδή ήμαστε εκεί τα Χριστούγεννα, πέσαμε μέσα σε πορείες και δακρυγόνα, λες και μας κυνηγούσαν από την Ελλάδα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι διαδηλωτές ήταν πιο ήσυχοι (προφανώς) και δεν ένιωθες φόβο ή ανησυχία για τυχόν επεισόδια, το γεγονός ότι σε κάθε τετράγωνο στο κέντρο είχε και ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας ενίσχυε αυτό το αίσθημα ασφάλειας (!!). Ήταν ενδιαφέρον ότι πουθενά στο κέντρο δεν έβρισκες κάδους απορριμμάτων από φόβο τρομοκρατικών επιθέσεων.
Και οι άνθρωποι που συναντήσαμε ήταν κάτι το διαφορετικό. Τόσα χρόνια μας έχουν καλλιεργήσει διάφορες ιδέες για τους γείτονές μας, δυστυχώς οι περισσότερες λανθασμένες και προερχόμενες από φανατισμένους και ημιμαθείς. Στην πρώτη συνάντηση δημιουργείται φόβος και ανησυχία, σκέφτεσαι λέξεις όπως τρομοκρατία, κλέφτης, Τούρκος, εχθρός, ακόμα κι αν δεν τα πιστεύεις αυτά πρέπει να προσπαθήσεις για να τα διώξεις από το μυαλό σου. Το σχολείο, η τηλεόραση, η εκκλησία και οι διάφοροι φανατικοί και άλλοι με διάφορα συμφέροντα βάζουν σιγά σιγά και ύπουλα όλα αυτά στην ζωή μας κάθε μέρα, καλλιεργώντας ένα κλίμα έχθρας ανάμεσα μας. Κι όταν γνωρίζεις τους «γείτονες» βλέπεις χαρούμενους, απλούς και συμπαθητικούς ανθρώπους που δεν μας αντιμετωπίζουν σαν εχθρούς αλλά σαν συνανθρώπους. Και γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι όλοι αυτοί που δημιουργούν μίση και έχθρες μεταξύ μας το κάνουν για τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα και πρέπει εμείς να βρούμε τη δύναμη και τον τρόπο να μην παρασυρθούμε στο δρόμο που μας βάζουν.
Η Κωνσταντινούπολη είναι πολύ όμορφη. Όπως λέει και στην «Πολίτικη Κουζίνα» την ονόμασαν Πόλη γιατί ήταν η πιο όμορφη πόλη του κόσμου.
Δε μου αρέσει που πάω οργανωμένα, με εκείνα τα ταξίδια που κανονίζουν τα ταξιδιωτικά πρακτορεία και σε πάνε γρήγορα και προγραμματισμένα από το ένα αξιοθέατο στο άλλο σαν μικρό παιδάκι, που δεν ξέρεις τι σου γίνεται (ή σαν πρόβατο..), δεν το έχω ξανακάνει. Δε μου αρέσει να μου κανονίζουν το πρόγραμμα αλλά τουλάχιστον δεν χρειάστηκε να ανησυχήσω ή να ασχοληθώ με κάτι.
Έτσι λοιπόν, σαν πρόβατα, ακολουθούμε το πρόγραμμα προσπαθώντας να μην αργήσουμε και ακριβώς επειδή είμαστε πολλοί και τόσο διαφορετικοί, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.
Η Αγιά Σοφιά, το Μπλε Τζαμί, το ΤοπΚαπί, η σκεπαστή και η
Αιγυπτιακή αγορά και φυσικά το Πατριαρχείο, είναι κάποια από τα μέρη που επισκεφτήκαμε. Επειδή είμαστε Έλληνες και, κάποιοι από το γκρουπ, πιστοί Χριστιανοί, παρατηρούσαμε με διαφορετικό μάτι αυτά που βλέπαμε. Αν αυτά όλα βρίσκονταν στην άλλη άκρη της γης ίσως να μη μας εντυπωσίαζαν τόσο, να μη μας άγγιζαν, να μην επηρεαζόμασταν από την άσχημη κατάσταση της Αγίας Σοφίας, τους 4 μιναρέδες που φαίνεται να την κρατάνε φυλακισμένη, και την αντίθεσή της με το καλοδιατηρημένο Μπλε Τζαμί. Ίσως να μην ακούγαμε με τόση προσοχή για το σημάδι που άφησε το άλογο ψηλά στην κολώνα γιατί πατούσε πάνω στα πτώματα των Βυζαντινών τη μέρα της άλωσης.
Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις ότι ενώ είχαμε όλοι ενδιαφέρον να ακούσουμε την ιστορία, τις λεπτομέρειες, τους θρύλους και τους μύθους του λαού σε σχέση με την Πόλη και τα μνημεία της δεν είχαμε τις ίδιες αντιδράσεις σε σχέση με αυτά που μαθαίναμε, δεν φιλτράραμε τις πληροφορίες και τις εικόνες με τον ίδιο τρόπο. Οι πιο ηλικιωμένοι, οι πιο πιστοί και η Κωνσταντινοπολίτισσα ξεναγός μας, δεχόντουσαν τα θαύματα και πίστευαν όλα αυτά που δίνουν ένα τόνο μύθου στην Πόλη. Κάποιοι τα δεχόντουσαν με κάποια δυσπιστία και κάποιοι τα απέρριπταν τελείως σαν θρύλους που δημιούργησε ο λαός για να μη χαθούν οι δεσμοί μας με αυτή τη γωνιά του κόσμου.
Η Πόλη είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις του κόσμου, ιδιαίτερα από πολιτισμικής άποψης. Συνδέει την Δύση με την Ανατολή, την Ευρώπη με την Ασία, το μουσουλμανικό, το χριστιανικό, το αρχαιοελληνικό με το ρωμαϊκό στοιχείο. Και όλα αυτά πέρα από τα στεγνά γεωγραφικά όρια. Προσπαθεί να αναδειχθεί πάλι σαν πολιτισμικό, εμπορικό και οικονομικό κέντρο, βυθιζόμενη όμως όλο και περισσότερο στο μουσουλμανικό στοιχείο, που, δυστυχώς, φαίνεται να την κρατάει πίσω, εξαιτίας των λάθος χειρισμών και ερμηνειών της θρησκείας: η μαντίλα γίνεται επιδοτούμενη και ο κόσμος λόγω φτώχειας δέχεται τα πάντα.
Οι αντιθέσεις της Πόλης γίνονται εμφανείς αν κάποιος ανέβει πάνω στον Πύργο του Γαλατά. Από εκεί μπορεί να δει την ευρωπαϊκή και την ασιατική πλευρά, την Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί δίπλα δίπλα, τις φτωχογειτονιές και τους ουρανοξύστες που ξεπετάγονται στην πιο σύγχρονή, μοντέρνα και καινούρια πλευρά της πόλης.
Κι επειδή ήμαστε εκεί τα Χριστούγεννα, πέσαμε μέσα σε πορείες και δακρυγόνα, λες και μας κυνηγούσαν από την Ελλάδα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι διαδηλωτές ήταν πιο ήσυχοι (προφανώς) και δεν ένιωθες φόβο ή ανησυχία για τυχόν επεισόδια, το γεγονός ότι σε κάθε τετράγωνο στο κέντρο είχε και ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας ενίσχυε αυτό το αίσθημα ασφάλειας (!!). Ήταν ενδιαφέρον ότι πουθενά στο κέντρο δεν έβρισκες κάδους απορριμμάτων από φόβο τρομοκρατικών επιθέσεων.
Και οι άνθρωποι που συναντήσαμε ήταν κάτι το διαφορετικό. Τόσα χρόνια μας έχουν καλλιεργήσει διάφορες ιδέες για τους γείτονές μας, δυστυχώς οι περισσότερες λανθασμένες και προερχόμενες από φανατισμένους και ημιμαθείς. Στην πρώτη συνάντηση δημιουργείται φόβος και ανησυχία, σκέφτεσαι λέξεις όπως τρομοκρατία, κλέφτης, Τούρκος, εχθρός, ακόμα κι αν δεν τα πιστεύεις αυτά πρέπει να προσπαθήσεις για να τα διώξεις από το μυαλό σου. Το σχολείο, η τηλεόραση, η εκκλησία και οι διάφοροι φανατικοί και άλλοι με διάφορα συμφέροντα βάζουν σιγά σιγά και ύπουλα όλα αυτά στην ζωή μας κάθε μέρα, καλλιεργώντας ένα κλίμα έχθρας ανάμεσα μας. Κι όταν γνωρίζεις τους «γείτονες» βλέπεις χαρούμενους, απλούς και συμπαθητικούς ανθρώπους που δεν μας αντιμετωπίζουν σαν εχθρούς αλλά σαν συνανθρώπους. Και γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι όλοι αυτοί που δημιουργούν μίση και έχθρες μεταξύ μας το κάνουν για τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα και πρέπει εμείς να βρούμε τη δύναμη και τον τρόπο να μην παρασυρθούμε στο δρόμο που μας βάζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου