Ζούμε ή απλώς υπάρχουμε??

Περνώντας από ένα σχολείο είδα παιδιά να παίζουν μπάσκετ, πόσο ήρεμο και χαλαρωτικό και παρεΐστικο μου φάνηκε αυτό και δυστυχώς πόσο σπάνιο. Τώρα τελευταία έχω την αίσθηση πως όλοι μας, κι εγώ μαζί, κολλάμε μπροστά σε μια οθόνη, είτε τηλεόρασης, είτε υπολογιστή, και χάνουμε ώρες που θα μπορούσαμε να περάσουμε έξω με φίλους, με ένα βιβλίο, κάνοντας μια βόλτα.

Όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο όταν μιλάμε για πιο μεγάλες πόλεις και πιο μικρές ηλικίες. Σε εκείνη την κλασική, πλέον, έκθεση στο σχολείο «τι μου αρέσει να κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο» τι γράφουν σήμερα? Φοβάμαι ότι οι απαντήσεις είναι δύο: η πρώτη απλή και λακωνική «ΔΕΝ ΕΧΩ ελεύθερο χρόνο» και η δεύτερη «να παίζω playstation, στο internet, wii… (και η λίστα συνεχίζεται)».

Κυκλοφορεί ένα κείμενο στο internet για το πόσο διαφορετικά μεγαλώνει ένα παιδί που γεννήθηκε πριν το 1990. Περιγράφει πόσο πιο ελεύθερα ήταν τα πράγματα, πόσο πιο απλά, χωρίς τηλεόραση, υπολογιστές, internet cafe, όλα αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όλους αυτούς τους κινδύνους που λες κι από το 1990 και μετά αυξήθηκαν δραματικά και όλοι φοβούνται μήπως γίνει αυτό και μήπως πάθουνε εκείνο. Και φυσικά χωρίς αυτή την τρελή πίεση που ασκείται στα παιδιά. Γιατί πρέπει να μάθουν τρεις ξένες γλώσσες, 7 μουσικά όργανα και να πηγαίνουν ταυτόχρονα γυμναστήρια, μπαλέτα, κόντρα φροντιστήρια, χάνοντας έτσι τουλάχιστον 10 χρόνια από τη ζωή τους τρέχοντας από εδώ κι από εκεί για να προλάβουν σαν ζογκλέρ να κρατήσουν 80 μπάλες στα χέρια τους. Και τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο βρίσκονται κολλημένα σε μια οθόνη για να «χαλαρώσουν» ή να εκτονωθούν.

Δεν θυμάμαι τι έκανα εγώ πιο μικρή, μάλλον κι εγώ τηλεόραση έβλεπα. Αλλά θυμάμαι να παίζω και στις αλάνες, να σκαρφαλώνω στα δέντρα, να παίζω κρυφτό μέσα σε χωράφια. Δεν ήμουν από τα πιο δραστήρια παιδιά και στη δικιά μου τη φουρνιά είχε αρχίσει αυτό το άγχος των γονιών να με εφοδιάσουν με όλα τα δυνατά χαρτιά για να ανταπεξέλθω στο εργασιακό περιβάλλον που διαμορφωνόταν όλο και πιο δύσκολο, αλλά και πάλι μέχρι και το γυμνάσιο έκανα πράγματα που μου άρεσαν.

Αλλά ακόμα κι αν αφήσουμε τις μικρότερες ηλικίες από την κουβέντα μας, και σκεφτούμε φίλους και γνωστούς και μετρηθούμε, σίγουρα ξέρουμε άτομα που κάποια στιγμή δεν βγήκαν ή ακύρωσαν γιατί ήθελαν να δουν κάτι στην τηλεόραση, γιατί δεν ήθελαν να χάσουν την αποχώρηση του τελευταίου στο fame story, ή μια άλλη άκυρη δικαιολογία.

Πόσοι έχουν πραγματικά χρόνο, όρεξη και ενδιαφέρον να κάνουν κάτι παραπάνω στη ζωή τους? Πόσοι κάνουν κάτι πιο δημιουργικό ή έστω χαλαρωτικό από το μαμ – κακά – tv – νάνι?? Τώρα βέβαια θα μου πείτε ότι ποιος προλαβαίνει να χαλαρώσει, να διασκεδάσει, να ασχοληθεί και με κάτι άλλο εκτός από δουλειά και οικογένεια.. δεν ξέρω.. αυτό προσπαθώ να καταλάβω.. και δηλαδή έτσι θα είμαστε? Χωρίς κάτι στη ζωή μας να μας γεμίζει? Η' όταν θα φτάνουμε στα όρια της ανίας θα ψάχνουμε έναν τρόπο να την κάνουμε?