Στιγμές 2

Όπως λέει ο aggelos spyrou ίσως τελικά να είμαστε μόνο στιγμές. Αλλά τότε σίγουρα δεν είμαστε μόνοι μας, χρειαζόμαστε μάρτυρες, συνενόχους, κάποιος που να επιβεβαιώνει ότι αυτό που μόλις ζήσαμε ήταν αληθινό. Ο Thomas Hardy είχε γράψει ότι ο καθένας γύρω μας δημιουργεί ένα κόσμο, ότι οι γονείς μου, οι φίλοι, τα μέρη που έχω ζήσει υπάρχουν και συνδέονται μόνο από εμένα, αυτό με κάνει μοναδική, το ίδιο ισχύει και για τις στιγμές μας και τις σχέσεις μας. Δεν υπάρχει άλλος σαν εμένα και εγώ έχω μια μοναδική σχέση με σένα που δεν μπορεί να την αντικαταστήσει κανένας άλλος.

Μέσα από αυτές τις στιγμές, τα γεγονότα, τις «φάσεις», ανακαλύπτεις κάτι παραπάνω σε αυτόν που βρίσκεται δίπλα σου, κάτι που δεν είχες δει, που δεν είχες φανταστεί ότι υπάρχει. Οι λανθασμένες εικόνες που σχηματίζουμε για τους άλλους ανατρέπονται όταν έρθει μια τέτοια ιδιαίτερη στιγμή. Τέτοιες στιγμές μπορεί να είναι ένα ξημέρωμα δίπλα στην παραλία, ένα τηλεφώνημα στις 5 το πρωί γιατί η μοναξιά δεν αντέχεται (ε, μικρούλι?), ένα επεισοδιακό ταξίδι, ένα τρελό μεθύσι και άλλα πολλά.

Όλα αυτά γεμίζουν το σακούλι με τις στιγμές μου. Και είναι κι άλλα. Και η λίστα συνεχίζεται, γιατί μου αρέσει να μαζεύω ιστορίες, άλλοι κάνουν συλλογή από γραμματόσημα, άλλοι από δίσκους, εγώ μαζεύω ιστορίες, από αυτές που δεν τις ξεχνάς, γιατί μπορεί να μην τις έζησα εγώ αλλά είναι σαν συνθηματικό, σαν μια μυστική οργάνωση που σε ενώνει με τους άλλους. Μπορεί επίσης, όλοι αυτοί να μην είναι κάθε μέρα δίπλα μου αλλά σίγουρα είναι μαζί μου, είναι κομμάτι μου, γιατί τελικά αν είμαστε όντως στιγμές, οι «συνένοχοι» είναι κι αυτοί μέρος μας. Και αυτές οι ιστορίες σε στέλνουν πίσω με μια ατάκα, μια λέξη (boiler, Μαρίζα Κωχ και άλλες άσχετες), με ένα βλέμμα σαν να έγινε χτες. Και με αυτούς τους ανθρώπους ξέρεις ότι σε αυτές τις στιγμές ένιωθες μια οικειότητα, μια συνενοχή (όπως λέει ο Πασχαλίδης), ή όπως λέει η ξανθιά ένιωθες απλώς «κουνέλη».

Εσείς τι θυμάστε;