ΚΙΝΑ

Χωρίς να θεωρώ ότι είμαι ειδικός στο θέμα, έχω μια εικόνα για αυτή τη χώρα που λίγοι έχουν στην Ελλάδα, αφού είχα την τύχη να ζήσω εκεί για κάποιους μήνες σαν φοιτήτρια. Ήταν συγκλονιστικό και απίστευτο όλο αυτό το διάστημα, σαν ένα εντυπωσιακό ταξίδι που κράτησε 6 μήνες.

Κάθε μέρα που έβγαινα από το σπίτι δεν ήξερα τι θα μου συμβεί. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να περιγράψω τη ζωή μου εκεί δυσκολεύομαι γιατί δεν ξέρω από πού να αρχίσω και φοβάμαι ότι κάτι θα ξεχάσω. Θα προσπαθήσω λοιπόν να το χωρίσω σε ενότητες μήπως και τα καταφέρω αυτή τη φορά.

1. Άνθρωποι

Δεν θέλω να πω τα κλασικά κλισέ ότι είναι πολύ διαφορετικοί από εμάς, ίσως γιατί δεν το πιστεύω. Με εμάς, τους Έλληνες, έχουν κάποια κοινά στοιχεία που δεν τα έχουμε με την υπόλοιπη Ευρώπη. Πρώτ’ απ’ όλα τρώνε, πίνουν και καπνίζουν πολύ και δυστυχώς όταν πίνουν οδηγούν. Κατά κύριο λόγο μοιράζονται το φαγητό τους, όπως κάνουμε εμείς με τους μεζέδες. Βάζουν στη μέση 10 πιάτα και τρώνε όλοι από όλα, κάτι που δεν θα το δεις στις άλλες Δυτικές χώρες.

Η οικογένεια είναι πιο σημαντική από το άτομο. Μένουν κοντά ή όλοι μαζί, όχι απαραίτητα για οικονομικούς λόγους. Οι ηλικιωμένοι είναι σημαντικά πρόσωπα και δεν είναι ξεχασμένοι σε γηροκομεία.

Φωνάζουν και μαλώνουν, κορνάρουν και μουρμουράνε όταν οδηγούν και φυσικά οδηγούν σαν τρελοί, τι ΚΟΚ και αηδίες..

Αν δεν δουλεύουν σε ομάδα κάνουν τα πάντα στο δικό τους ρυθμό, χαλαρά, αργά και με το πάσο τους, σαν ελληνική δημόσια υπηρεσία. «Τίποτα δεν γίνεται γρήγορα στην Κίνα», εκτός από την ανοικοδόμηση.

Προς τους ξένους είναι περίεργοι, όχι παράξενοι, περίεργοι. Μας κοιτούν όπως τα παιδάκια κοιτούν τις μαϊμούδες στο τσίρκο. Βγάζουν φωτογραφίες, δείχνουν, γελάνε και περιμένουν να κρεμαστούμε από το δέντρο. Και νιώθεις ότι μπροστά σου υπάρχει μια μεγάλη ταμπέλα που λέει «μην ταΐζετε τους ξένους», αλλά δεν μπορούν να αντισταθούν κι όλο κάτι θα σου δώσουν. Η περιέργεια γίνεται πιο έντονη όταν καταφέρουν να συνομιλήσουν μαζί σου. Αρχίζουν τις ερωτήσεις και σίγουρα δεν είναι διακριτικοί, ούτε έχουν τακτ. «Από πού είσαι; Γιατί είσαι εδώ; Τι δουλειά κάνεις; Είσαι παντρεμένος;».. κι αλίμονο αν δεν είσαι παντρεμένος, αρχίζουν τα γιατί και τα πως, και αναρωτιέσαι αν έχεις μεταφερθεί σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου η γιαγιά σου, η μάνα σου και όλοι οι συγγενείς είναι κινέζοι και πιάνεται αυτή την κουβέντα που αποφεύγεις όπως ο διάολος το λιβάνι, «πότε θα γίνεις μάνα??». Το πιο αναπάντεχο που μου έτυχε ήταν να με μαλώσει ταξιτζής στις 3 το πρωί γιατί δεν έχω παντρευτεί ακόμα!! ΧΑ!

Νιώθεις ότι παρόλο που οι ξένοι δεν είναι κάτι απαραίτητα καινούριο – ειδικά σε πόλεις όπως το Πεκίνο ή η Σαγκάη – συμπεριφέρονται όπως σε κάτι ξεχασμένα χωριά μας, που ξαφνικά εμφανίζονται ξένοι τουρίστες.

Κι όμως είναι ευγενικοί και δεν δημιουργούν εύκολα πρόβλημα. Έχει μια αθωότητα η αδιακρισία και η γενικότερη συμπεριφορά τους.

Προσοχή όμως στις οικονομικές συναλλαγές μαζί τους, όποιου μεγέθους. Θα προσπαθήσουν αν σε κοροϊδέψουν, όχι σε τραγικό βαθμό, ίσα-ίσα να μην το καταλάβεις. Ο,τι θα κάναμε κι εμείς σε κάποιον που δε μιλάει ελληνικά, ο,τι κάνουμε κι εμείς στους τουρίστες..

Η δική μου εικόνα είναι σε γενικές γραμμές θετική, αντίθετα από τη γενική ιδέα που έχουν οι Έλληνες για τους κινέζους. Νομίζω πως είναι ζεστοί άνθρωποι με κουλτούρα και παραδόσεις, που προσπαθούν να φτάσουν τον υπόλοιπο κόσμο που σιγά-σιγά ανακαλύπτουν. Δε νιώθεις ότι θα σου κάνουν κακό αλλά ότι είναι σαν κατοίκους μιας χώρας ξεχασμένη σε χρονοδίνη και από το 1960 ξύπνησαν το 2008,αναγκασμένοι να προσαρμοστούν σε τόσο διαφορετικές συνθήκες και με όλο τον κόσμο να παρατηρεί τις εξελίξεις.