Μία από τις πρώτες ερωτήσεις που μου κάνουν στην Ελλάδα όταν λέω ότι πήγα στην Κίνα είναι για το φαγητό. Τι έτρωγα? Πώς ήταν το φαγητό? Τι ήταν το πιο περίεργο που έφαγες? Τρώνε γάτες και σκύλους, φίδια και σαύρες?
Και πώς να εξηγήσεις ότι οι κινέζοι δεν έχουν ανάγκη να τρώνε τα πάντα πλέον, αλλά τρώνε ο,τι κι εμείς, ο,τι τους κάνει καλό.. πώς να χαλάσεις την εικόνα που έχουμε εδώ για την κινέζικη κουζίνα?
Χωρίς να κάνω την ειδικό, ή την έξυπνη, όσοι έχω συναντήσει μέχρι τώρα είτε αγαπούν είτε μισούν την κινέζικη κουζίνα. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν Έλληνα που να του λες μακαρόνια και να λέει «δε μου αρέσει η ιταλική κουζίνα», αν αναφέρεις όμως ρύζι με λαχανικά και γλυκόξινη σάλτσα και μπαμπού (αν και κανένας δεν σκέφτεται ότι είναι απλώς ένα ακόμα λαχανικό) κάνουν ένα σχόλιο περίεργο ή μια γκριμάτσα ανάλογα με το τι ξέρουν ή νομίζουν ότι ξέρουν για το κινέζικο. Κανένας δεν το αντιμετωπίζει σαν ένα άλλο φαγητό, όπως το ιμάμ (που δεν είναι τούρκικο ε?), αλλά κάτι εξωτικό.
Επίσης σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό παίζει και η ποιότητα του κινέζικου στην Ελλάδα, συνήθως είναι πολύ κακή. Τα φαγητά είναι, προφανώς, προσαρμοσμένα να ταιριάζουν στα γούστα μας και όλοι περιμένουν ότι στην Κίνα ο κόσμος τρώει κάθε μέρα spring roles και πάπια Πεκίνου.. και γενικά ρύζι, μπαμπού και περίεργες σάλτσες.
Λοιπόν στην Κίνα… το φαγητό μου άρεσε πάρα πολύ!! Ήταν διαφορετικό εννοείται από ότι είχα συνηθίσει αλλά ήταν διαφορετικό και από το κινέζικο που είχα φάει στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι ότι ο οργανισμός μου έκανε καιρό να το συνηθίσει αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μου άρεσε..
Τα κύρια συστατικά είναι το κοτόπουλο, το χοιρινό και το μοσχάρι. Τρώνε ρύζι (προφανώς) και noodles (που είναι σαν μακαρόνια), πολλά λαχανικά και φρούτα. Τα πάντα είναι μαγειρεμένα, είτε βρασμένα είτε τηγανητά. Δεν τρώνε ψωμί και ο,τι κυκλοφορεί που να μοιάζει με ψωμί (ακόμα και αυτά του τοστ) είναι γλυκά. Δεν αντέχουν τα γαλακτοκομικά, οπότε δεν τρώνε τυρί και δεν πίνουν γάλα.. μόνο κάτι περίεργα γιαούρτια, που μοιάζουν με κάτι ξινισμένο ή με παράξενο ξινόγαλα, δεν είμαι σίγουρη. Το δοκίμασα και δεν το άντεξα! Μια φορά μάλιστα την ώρα που αγόραζα λίγο τυρί σε ένα Carrefour (γιατί αυτό είναι ένα από τα λίγα μέρη που μπορείς να βρεις προϊόντα φιλικά στους ξένους), ένα ζευγάρι ηλικιωμένων με ρώτησε πως το τρώμε αυτό ακριβώς. Και μου πήρε 2-3 λεπτά να καταλάβω ότι πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι το κάνουμε το τυρί.. οπότε τους είπα για τοστ, μακαρόνια και πίτσες. Και αφού δεν τρώνε τίποτα ωμό όπως καταλαβαίνετε δεν τρώνε και σαλάτες!!!! Ούτε έχουν φούρνους. Δεν ψήνουν!! Μάλλον να το πω σωστά κρέας στα κάρβουνα, σαν σουβλάκια έχουν αλλά δεν ψήνουν κέικ, πίτες ή οτιδήποτε γίνεται σε φούρνο, έτσι δεν θεωρούν ότι πρέπει να έχουν φούρνους στα σπίτια τους.
Και ναι πίνουν πολύ τσάι!!!!!!!! Σε όποιο κινέζικο εστιατόριο και να φας (πάντα μιλάμε για κινέζικο φαγητό, όχι δυτικού τύπου) πάντα έχει τσάι. Η ποιότητα του εστιατορίου φαίνεται και από την ποιότητα του τσαγιού, ή την ποικιλία που διαθέτει. Οφείλω να το παραδεχτώ ότι φεύγοντας από την Κίνα είχα μάθει να πίνω πιο πολύ τσάι, πιο πριν μόνο όταν ήμουν άρρωστη με πυρετό και πονόλαιμο το άντεχα!
Και κάτι ακόμα πριν να γράψω για φαγητά περίεργα και μη.. δεν πίνουν∙ ή μάλλον πίνουν αλλά δεν το αντέχουν. Το δικό τους λευκό ποτό, το αντίστοιχο ούζο, τσίπουρο, βότκα, ρακί κτλ.. λέγεται μπάιτζιο (baijiu-白酒). Είναι γλυκό και δυνατό. Σε μεθάει άνετα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου