Μια Κυριακή βράδυ

Οι Κυριακές είναι περίεργες μέρες. Υποτίθεται ότι είναι μέρος της χαλάρωσης μετά από μια δύσκολη εβδομάδα. Κι όμως ποτέ μου δεν τις συμπάθησα. Ίσως γιατί ποτέ δεν ήταν πραγματικά ήρεμες, χαλαρές, πάντα είχα να ετοιμάσω κάτι για την βδομάδα που ερχόταν.

Πολλά έχουν γραφτεί για τις Κυριακές. Ο Λ. Παπαδόπουλος έχει γράψει «όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου», τα Υπόγεια Ρεύματα τραγουδούν «τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά».

Μπορεί να κάνω και λάθος που τις βλέπω τόσο αρνητικά. Ίσως φταίει το ότι ενώ ξεκινούν τόσο καλά - γιατί σε ποιον δεν αρέσει το Κυριακάτικο πρωινό (ακόμα και μετά από ένα καλό Σαββατιάτικο ξενύχτι), ή το χαλαρό μεσημεριανό φαγητό - αργότερα, το απόγευμα με πιάνει μια μελαγχολία.

Τελικά ίσως για όλα να φταίνε οι Δευτέρες.

Αλλά από αλλού ξεκίνησα κι αλλού καταλήγω, ας επανέλθω λοιπόν. Έλεγα για την Κυριακή που πέρασε. Χτες αποφάσισα να κάνω κάτι που λίγοι αντέχουν να το κάνουν, κι εγώ το έχω κάνει μια-δυο φορές, από ανασφάλεια για τα βλέμματα των γύρω. Πήγα να πιω μια μπίρα μόνη μου σε ένα μαγαζί που μου αρέσει, κάτω από τον Λευκό Πύργο, παρέα με το περσινό ημερολόγιο μιας φίλης. Το ημερολόγιο που περιέγραφε τη ζωή της για τους 6 μήνες που εγώ έλειπα, μου μίλαγε για τις σκέψεις, τους φόβους, τους ανθρώπους γύρω της, αλλά και για την καθημερινότητά της, τις εξελίξεις στη δουλειά, όλα αυτά που θα ήξερα αν δεν μας χώριζαν θάλασσες και βουνά. Όλα αυτά που θα ζούσαμε μαζί.

Ένα χρόνο μετά τα ξαναδιάβαζα με άλλο μάτι. Έβλεπα τι άλλαξε και τι παρέμεινε σταθερό, ποιες από όλες αυτές τις σκέψεις και ανησυχίες ήταν μια κρίση της στιγμής και τι πραγματικά αποδείχτηκε σωστό. Τελικά έχουν δίκιο αυτό που λένε για τις μεγάλες κουβέντες. Πόσο λάθος μπορεί να κάνουμε σε προβλέψεις για το μέλλον, δεν ξέρουμε τελικά τι είναι αυτό που θα μας χτυπήσει την πόρτα και απορούμε για πράγματα που κάποιες μέρες, κάποιους μήνες ή ακόμα και κάποιες στιγμές μετά τα θεωρούμε αυτονόητα.

Και στα μισά χρειάστηκα άλλο ένα ποτήρι μπίρας για να συνεχίσω τη διαδρομή στις σκέψεις της, γιατί είναι δύσκολο να βλέπεις τι χάνεις από τη ζωή αυτών που θεωρείς σημαντικούς στη ζωή σου, γιατί ακολουθείς τα όνειρά σου. Κι εκείνοι μένουν πίσω και σε περιμένουν∙ σε περιμένουν να βρεις τον δρόμο για την Ιθάκη, γιατί θα γυρίσεις κι ας προσπαθείς να κάνεις μακρύ το ταξίδι, γιατί σ’ αγαπούν, γιατί το ίδιο θα έκανες κι εσύ αν εκείνοι αποφάσιζαν να φύγουν για την άλλη άκρη του κόσμου.

Και μετά από κάποιες ώρες, παρέα με καλή μουσική και δύο δυνατές μπίρες, κατάλαβα ότι όλες αυτές οι σελίδες είναι μια πολύ καλή παρέα για μια Κυριακή βράδυ. Το ότι ένας άλλος άνθρωπος είναι διατεθειμένος να μοιραστεί μαζί σου τις σκέψεις, τους φόβους, τα όνειρά του αλλά και την κάθε μέρα του, γιατί σε σένα βρίσκει κάτι που δεν το έχουν οι χιλιάδες άνθρωποι που βρίσκονται γύρω του, σίγουρα σε κάνει να ξεχνάς το Σαββατοκύριακο που πέρασε και την Δευτέρα που έρχεται. Και νιώθεις δυνατός να ξεκινήσεις άλλη μια βδομάδα.