«Όποιος γυρίζει μυρίζει…»

Αυτό μου είχε πει μια φίλη πριν από χρόνια. Κι αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή ή την παρότρυνσή της. Γιατί μ’ αρέσει να «μυρίζω νέες μυρωδιές». Δεν είμαι σίγουρη για το αν ήθελε να μου πει αυτό ακριβώς, ή αν τελικά το μετάνιωσε γιατί εγώ το πήρα πολύ πατριωτικά κι έφτασα στην Κίνα, εμένα πάντως με βοήθησε. Ένιωσα ότι επιτέλους βρήκα τι ήθελα να κάνω: να γυρίζω.

Τώρα έχω δει άλλες χώρες, άλλες κουλτούρες και νοοτροπίες (λίγες φυσικά ακόμα) και θα ήθελα να το ξανακάνω, ή μάλλον ελπίζω πως δεν θα σταματήσω. Το μόνο που έχω μάθει σίγουρα από αυτά τα ταξίδια είναι το πώς μου αρέσει να ταξιδεύω: με παρέα και με τρένο. Το αεροπλάνο είναι πιο γρήγορο αλλά δεν απολαμβάνεις τη διαδρομή, το καράβι θυμίζει διακοπές αλλά σε περιορίζει, το αυτοκίνητο είναι πιο αυτόνομο αλλά μπορεί να είναι και κουραστικό και το λεωφορείο απλώς το αποφεύγω. Τα καλύτερα και μεγαλύτερα, σε διάρκεια, ταξίδια τα έκανα με τρένο. Το ένα με ένα εισιτήριο για inter-rail, που τελικός προορισμός ήταν το Μαρόκο και το άλλο ήταν σε κλινάμαξα στην Κίνα, που πέρασα 44 ώρες στο τρένο. Και τα 2 ήταν συγκλονιστικές εμπειρίες. Είχα καλή παρέα, γνώρισα κόσμο και γύρισα πίσω με πολλές ιστορίες για τη συλλογή μου και σίγουρα πολλές μυρωδιές να τις συνοδεύουν.

Το δύσκολο κομμάτι σε όλο αυτό είναι ο αποχωρισμός γιατί ναι μεν εσύ ξεκινάς για κάπου αλλά αυτό σημαίνει ότι αφήνεις πίσω σου κάτι άλλο.

«.. κι όποιος μένει περιμένει»

Και είναι καλό να ξέρεις ότι θα γυρίσεις πίσω σε κάποιους αγαπημένους ανθρώπους που όπου κι αν πας θα σε περιμένουν με ένα μεγάλο μπαλόνι και μια ζεστή αγκαλιά.

Αυτούς τους ανθρώπους τους κουβαλάς μαζί σου και νιώθεις πως χωρίς αυτούς, χωρία να μπορείς να μοιραστείς τις νέες εμπειρίες μαζί τους ίσως όλα αυτά να μην είχαν νόημα, γιατί όπως λέει και το τραγούδι «..εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα/ Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική/ ο,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα/ αρκεί να ήσουνα εκεί..»